ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΑ - Αριθμός απόφασης 79/2014 ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΞΑΝΘΗΣ | Απόρριψη έφεσης ΤΠΔ | Διατάξεις του 3869/2010

Αριθμός απόφασης 79/2014 ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΞΑΝΘΗΣ | Απόρριψη έφεσης ΤΠΔ | Διατάξεις του 3869/2010.

Αριθμός απόφασης 792014
Αριθμός κατάθεσης έφεσης Μ.Ε. 55/17-3-2014 ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΞΑΝΘΗΣ

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΚΟΥΣΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από το δικαστή Δημήτριο Χριστόπουλο, Πρωτόδικη, τον οποίο όρισε η Πρόεδρος Πρωτοδικών, και από τη γραμματέα

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ δημόσια στο ακροατήριό του την 7η Μαϊου 2014, για να δικάσει την υπ’ αριθ. κατάθεσης Μ.Ε. 55/17-3-2014 έφεση,

ΤΟΥ ΕΚΚΑΛΟΥΐΜΤΟΣ: Νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου με την επωνυμία «ΤΑΜΕΙΟ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ» που εδρεύει στην Αθήνα και εκπροσωπείται νόμιμα, το οποίο παραστάθηκε διά της πληρεξούσιας του δικηγόρου                                                                                                       που

κατέθεσε προτάσεις.

ΤΩΝ ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΩΝ: 1) κατοίκου Ξάνθης, η οποία παραστάθηκε διά του πληρεξουσίου της δικηγόρου Μιχαήλ Πατεράκη που κατέθεσε προτάσεις, 2) Ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «ΑΛΦΑ ΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.» που εδρεύει στην Αθήνα και εκπροσωπείται νόμιμα, ως καθολικής διαδόχου της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «Εμπορική Τράπεζα της Ελλάδος Α.Ε.», η οποία παραστάθηκε διά της πληρεξούσιας της δικηγόρου     που.

κατέθεσε προτάσεις, 3) Ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «EFG EUROBANK ERGASIAS Α.Ε.» που εδρεύει στην Αθήνα και εκπροσωπείται νόμιμα, η οποία παραστάθηκε διά της πληρεξούσιας της δικηγόρου      που         κατέθεσε

προτάσεις, 4) Ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «CITIBANKINTERNATIONALPLC» που εδρεύει στο Λονδίνο είναι εγκατεστημένη στην Αθήνα και εκπροσωπείται νόμιμα, η οποία δεν παραστάθηκε, και 5) Ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία



«CREDiCOMCONSUMERFINANCEΤΡΑΠΕΖΑ Α.Ε.» που εδρεύει στη Ν. Σμύρνη Αθηνών και εκπροσωπείται νόμιμα, η οποία δεν- παρσστάθηκε.

Η πρώτη εφεσίβλητη κατέθεσε στο Ειρηνοδικείο Ξάνθης την από 5-10-2012 αίτηση ρύθμισης των οφειλών της κατά τις διατάξεις του N. 3869/2010. Το Ειρηνοδικείο Ξάνθης με την υπ’ αριθ. 2/2014 απόφασή του (διαδικασία εκούσιας δικαιοδοσίας) δέχθηκε την αίτηση. Την απόφαση αυτή εκκαλεί το εκ tojvκαθ’ ων η αίτηση νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου με την από 10-2-2014 έφεσή του, την οποία κατέθεσε στη Γραμματεία του Ειρηνοδικείου Ξάνθης με αριθμό έκθεσης κατάθεσης 5/18-2-2014.

Κατά την εκφώνηση της υπόθεσης από το πινάκιο και τη συζήτησή της οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των παρισταμένων διαδίκων ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και στις προτάσεις τους.

ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Από τις υπ’ αριθ. 11.389Β’ και 11.390B7S-4-2014 εκθέσεις επιδόσεως του δικαστικού επιμελητή

τις οποίες προσκομίζει το εκκαλούν, προκύπτει ότι ακριβές αντίγραφο της κρινόμενης έφεσης με την πράξη ορισμού της δικασίμου και κλήση προς συζήτηση για τη δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας επιδόθηκε νόμιμα και εμπρόθεσμα στην τέταρτη και στην πέμπτη των εφεσιβλήτων. Αυτές όμως δεν παραστάθηκαν όταν η υπόθεση εκφωνήθηκε από τη σειρά του πινακίου και επομένως πρέπει να δικαστούν ερήμην. Το Δικαστήριο ωστόσο πρέπει να προχωρήσει στην εξέταση της υπόθεσης κατ’ ουσίαν (άρθρο 764 παρ. 2 ΚΠολΔ).

Η κρινόμενη έφεση κατά της υπ’ αριθ. 2/2014 οριστικής απόφασής του Ειρηνοδικείου Ξάνθης, η οποία εκδόθηκε κατά τη



διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας, ασκήθηκε νομότυπα και εμπρόθεσμα (άρθρα 14 του N. 3869/2010, 495, 513, 516, 517, 518 και 761 ΚΠολΔ) δοθέντος ότι εφόσον οι διάδικοι δεν επικαλούνται, αλλά ούτε προσκομίσθηκε έκθεση επίδοσης της εκκαλουμένης, εφαρμογή έχει η διάταξη του άρθρου 518 παρ. 2 ΚΠολΔ (η εκκαλούμενη απόφαση δημοσιεύθηκε στις 2-1-2014 και η έφεση κατατέθηκε στη γραμματεία του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου στις 18- 2-2014). Επομένως, πρέπει να γίνει τυπικά δεκτή και να ερευνηθεί, κατά την ίδια ως άνω διαδικασία, το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της (άρθρο 533 παρ. 1 ΚΠολΔ).

Με την από 5-10-2012 αίτησή της ενώπιον του Ειρηνοδικείου Ξάνθης κατά του εκκαλούντος και της δεύτερης, της τρίτης, της τέταρτης και της πέμπτης των εφεσιβλήτων ανωνύμων τραπεζικών εταιριών, η αιτούσα και ήδη πρώτη εφεσίβλητη ισχυρίσθηκε ότι είναι υπαξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, ότι περιήλθε σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής των ληξιπρόθεσμων χρηματικών οφειλών της και ζήτησε τη ρύθμισή τους από το Δικαστήριο κατά το προτεινόμενο από αυτήν σχέδιο σύμφωνα με τις διατάξεις του N. 3869/2010. Με την υπ’ αριθ. 2/2014 οριστική απόφασή του (διαδικασία εκούσιας δικαιοδοσίας) το Ειρηνοδικείο Ξάνθης δέχθηκε εν μέρει την αίτηση ως ουσιαστικά βάσιμη και ρύθμισε τα χρέη της αιτούσας με μηνιαίες καταβολές προς τους πιστωτές της επί μία πενταετία, ποσού 86,50€ προς το εκκαλούν, ποσού 138,50€ προς τη δεύτερη εφεσίβλητη, ποσού 124,40€ προς την τρίτη εφεσίβλητη και ποσού 65,60€ προς την τέταρτη εφεσίβλητη, εξαιρώντας από τη ρύθμιση την οφειλή της αιτούσας έναντι της πέμπτης εφεσίβλητης. Κατ’ αυτής της απόφασης παραπονείται το εκκαλούν με την υπό κρίση έφεσή του, η οποία, παραδεκτά απευθύνεται τόσο κατά της αιτούσας όσο και κατά των λοιπών πιστωτικών ιδρυμάτων (άρθρο 762 ΚΠολΔ), ισχυριζόμενο ότι το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο ερμήνευσε και εφάρμοσε εσφαλμένα το νόμο και ζητά την εξαφάνιση της εκκαλουμένης απόφασης.

Ειδικότερα, με τον πρώτο λόγο της έφεσής του το εκκαλούν ισχυρίζεται ότι το Ειρηνοδικείο Ξάνθης ερμήνευσε και εφάρμοσε εσφαλμένα το νόμο και συγκεκριμένα τις διατάξεις των άρθρων 62 του N. 2214/1994, 25 του N. 3867/2010 και 1 του N. 3869/2010 και για το λόγο αυτό δέχθηκε ότι η οφειλή της πρώτης εφεσιβλητης προς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων υπάγεται στις διατάξεις του Ν. 3869/2010, ενώ εάν το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο είχε ερμηνεύσει και εφαρμόσει ορθά τις ανωτέρω διατάξεις, δεν θα είχε συμπεριλάβει το εκκαλούν στη ρύθμιση των οφειλών της πρώτης εφεσιβλητης..

Περαιτέρω, με το δεύτερο λόγο της έφεσής του το εκκαλούν ισχυρίζεται ότι το Ειρηνοδικείο Ξάνθης ερμήνευσε και εφάρμοσε εσφαλμένα το νόμο και συγκεκριμένα τις διατάξεις των άρθρων 455, 460, 461, 462 ΑΚ, 62 του N. 2214/1994 και 1 του N. 3869/2010 και για το λόγο αυτό έκρινε ότι το ποσό που είχε εκχωρήσει η δανειολήπτρια από το μισθό της στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων πρέπει να συμπεριληφθεί στο διαθέσιμο εισόδημά της για την ικανοποίηση όλων των πιστωτών της, ενώ εάν το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο είχε ερμηνεύσει και εφαρμόσει ορθά τις ανωτέρω διατάξεις, θα είχε αφαιρέσει από τις οικονομικές δυνάμεις της πρώτης εφεσιβλητης ολόκληρο το χρηματικό ποσό της εξοφλητικής δόσης που παρακρατούνταν από το μισθό της και καταβάλλονταν στο ίδιο.

Το ζήτημα της υπαγωγής των οφειλών των υπερχρεωμένων προσώπων προς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων στη ρύθμιση των οφειλών κατά τις διατάξεις του N. 3869/2010, δεν ρυθμίζεται ρητά, αλλά από τη γραμματική διατύπωση του νόμου δεν συνάγεται η εξαίρεση αυτών των οφειλών. Εάν ο νομοθέτης επιθυμούσε να τις εξαιρέσει, θα το είχε πράξει είτε εξαρχής είτε με μία από τις τροποποιήσεις του N. 3869/2010. Το γεγονός ότι δεν το έπραξε, συνεπάγεται ότι επιθυμεί την υπαγωγή των οφειλών αυτών στο πεδίο εφαρμογής του νόμου, σε αντίθεση με τις οφειλές που ρητά εξαιρούνται από το ρυθμιστικό πεδίο του, κατ’ άρθρο 1 παρ. 2 αυτού, δηλαδή τα χρέη που αναλήφθηκαν κατά το τελευταίο έτος πριν την υποβρλή της αίτησης για την έναρξη της διαδικασίας ή προέκυψαν



από αδικοπραξία που διαπράχθηκε με δόλο, από διοικητικά πρόστιμα, χρηματικές ποινές, φόρους και τέλη προς το Δημόσιο και τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρώτου και δευτέρου βαθμού, τέλη προς νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και εισφορές προς οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης ή από χορήγηση δανείων από φορείς κοινωνικής ασφάλισης σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 15 και 16 του N. 3586/2007. Στις οφειλές λόγω δανείων που ελήφθησαν από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων δεν εφαρμόζονται οι ειδικές διατάξεις περί συμβιβασμού του Δημοσίου, διότι ο N. 3869/2010 περιέχει ειδικότερες ως προς το σκοπό και το εύρος εφαρμογής τους διατάξεις από τις διατάξεις περί συμβιβασμού του Δημοσίου και επομένως υπερισχύει αυτών. Βεβαίως, η χορήγηση δανείων από το Τ.Π.Δ. διέπεται από ειδική νομοθεσία. Οι κρίσιμες για την αντιμετώπιση του ερευνώμενου θέματος διατάξεις είναι τα άρθρα 62 παρ. 1 του N. 2214/1994 και 25 παρ. 6 του N. 3867/2010. Στο πρώτο εξ αυτών ορίζεται ότι για την εξυπηρέτηση και ασφάλεια των χορηγούμενων δανείων για την απόκτηση πρώτης κατοικίας προς τους δημοσίους υπαλλήλους, κάθε δανειζόμενος υποχρεούται να εκχωρεί υπέρ του δανειστή μέχρι τα 6/10 όλων γενικά των μηνιαίων απολαβών του είτε πρόκειται για εργαζόμενο είτε για συνταξιούχο. Η διάταξη αυτή εξακολουθεί να ισχύει και μετά από τη θέσπιση του Ν. 3869/2010 αλλά επί ανοίγματος της διαδικασίας του νόμου αυτού το ύψος των εκχωρούμενων στο Τ.Π.Δ. αποδοχών θα διαμορφώνεται προφανώς σε επίπεδο κατώτερο των 6/10, διότι η μόνιμη αδυναμία πληρωμής του υπερχρεωμένου οφειλέτη καταλαμβάνει λογικά και την εξόφληση του δανείου του στο Τ.Π.Δ., ανεξαρτήτως της γενομένης εκχώρησης. Ο ειδικός τρόπος της εξόφλησης των δανείων μέσω της εκχώρησης μέρους του μισθού ή της σύνταξης του οφειλέτη δεν συνιστά λόγο εξαίρεσης των οφειλών προς το Τ.Π.Δ. από την εφαρμογή του N. 3869/2010 (Αθ. Κρητικός N. 3869/2010 έκδοση 2012 σελ. 62). Με το δεύτερο άρθρο παρέχεται στους δανειολήπτες του Τ.Π.Δ. η δυνατότητα ρύθμισης των οφειλών τους με απόφαση του



Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου. Η διάταξη αυτή του άρθρου 25 παρ. 6 του N. 3867/2010 δεν αποκλείει την εφαρμογή του Ν. 3869/2010, διότι προβλέπει συμβατική ρύθμιση των οφειλών, δηλαδή εξειδικεύει την ύπαρξη ενός δικαιώματος που διαθέτει κάθε δανειστής, ενώ με το N. 3869/2010 προβλέπεται η ταυτόχρονη δικαστική ρύθμιση όλων των οφειλών του υπερχρεωμένου προσώπου. Οι δύο προαναφερθείσες διατάξεις της ειδικής νομοθεσίας που διέπει τη λειτουργία του Τ.Π.Δ. λειτουργούν μεν στη συμβατική σχέση του Ταμείου και των οφειλετών του αλλά δεν είναι δυνατό να διεκδικήσουν ισχύ σε συλλογικές διαδικασίες, όπως αυτή του N. 3869/2010, οι οποίες βασίζονται στην κοινωνία ζημίας όλων ανεξαιρέτως των δανειστών, ανεξαρτήτως εάν πρόκειται για πιστωτικά ιδρύματα ή άλλους ιδιώτες και ανεξαρτήτως της προέλευσης των οφειλών. Η εξαίρεση των οφειλών προς το Τ.Π.Δ. από τις διατάξεις του Ν. 3869/2010 παρίσταται αδικαιολόγητη, εφόσον δεν εξαιρούνται ούτε οι οφειλές από στεγαστικά δάνεια που χορήγησαν τα άλλα πιστωτικά ιδρύματα. Η ερμηνευτική εξαίρεση των οφειλών προς το Τ.Π.Δ. από τις διατάξεις του N. 3869/2010 παραβιάζει την αρχή της ισότητας (άρθρο 4 του Συντάγματος) κατά διττό τρόπο, διότι αφενός οι οφειλέτες του Τ.Π.Δ. θα στερούνταν αναιτιολόγητα την προστασία των ευνοϊκών διατάξεων του N. 3869/2010 έναντι των δανειοληπτών των υπολοίπων πιστωτικών ιδρυμάτων και αφετέρου τα υπόλοιπα πιστωτικά ιδρύματα θα υποχρεούνταν να δέχονται τη μείωση των χρηματικών απαιτήσεών τους μέσω της αναγκαστικής συμμετοχής τους στη διαδικασία του N. 3869/2010 σε αντίθεση με το Τ.Π.Δ. που θα διατηρούσε αλώβητες τις δικές του απαιτήσεις. Ο δικαιολογητικός λόγος που ενδεχομένως θα μπορούσε να προβληθεί και σχετίζεται με την προστασία του δημοσίου συμφέροντος, δεδομένου του δημόσιου χαρακτήρα του Τ.Π.Δ. (άρθρα 1 και 2 Π.Δ. 95/1996 «Οργανισμός Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων»), ήταν γνωστός στο νομοθέτη, ο οποίος όμως προτίμησε να μην συμπεριλάβει το Ταμείο αυτό στους δημόσιους φορείς, οι οφειλές προς τους οποίους εξαιρούνται από το πεδίο ρύθμισης του N. 3869/2010. Συνεπώς, του νόμου μη διακρίνοντος, ούτε το Δικαστήριο δύναται να διακρίνει και να αντιμετωπίσει διαφορετικά τις οφειλές των υπερχρεωμένων προσώπων προς το Τ.Π.Δ. από ότι τις οφειλές τους προς τα άλλα πιστωτικά ιδρύματα. Επομένως, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, που με την εκκαλούμενη απόφαση, δέχθηκε ότι .η οφειλή της πρώτης εφεσιβλητης προς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων υπάγεται στις διατάξεις του N. 3869/2010 και έκρινε ότι το ποσό που είχε εκχωρήσει η δανειολήπτρια από το μισθό της στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων πρέπει να συμπεριληφθεί στο διαθέσιμο εισόδημά της για την ικανοποίηση όλων των πιστωτών της, ορθά ερμήνευσε και εφάρμοσε τις προρρηθείσες διατάξεις, γι’ αυτό και είναι αβάσιμοι οι αντίθετοι ισχυρισμοί του εκκαλούντος και με τους δύο λόγους της έφεσης. Μετά ταύτα και μη υφιστάμενου άλλου λόγου έφεσης με τον οποίο να πλήττεται η προσβαλλόμενη απόφαση, πρέπει η έφεση να απορριφθεί στο σύνολό της ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη. Τέλος, κατ’ άρθρο 8 παρ. 6 του N. 3869/2010 ορθώς δεν επιβλήθηκαν δικαστικά έξοδα στον πρώτο βαθμό με την απόφαση που καθόρισε τις μηνιαίες καταβολές της αιτούσας. Με την παρούσα απόφαση όμως, πρέπει να καταδικασθεί το εκκαλούν στα δικαστικά έξοδα του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας της πρώτης, της δεύτερης και της τρίτης των εφεσιβλήτων λόγω της ήττας του (άρθρα 183 και 176 ΚΠολΔ), όπως ορίζεται ειδικότερα στο διατακτικό.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΔΙΚΑΖΕΙ ερήμην της τέταρτης και της πέμπτης των εφεσιβλήτων και αντιμωλία των λοιπών διαδίκων.

ΔΕΧΕΤΑΙ τυπικά και ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ κατ’ ουσίαν την έφεση.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ το εκκαλούν στα δικαστικά έξοδα του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας της πρώτης, της δεύτερης και της τρίτης των εφεσιβλήτων, τα οποία ορίζει για κάθε εφεσίβλητη στο ποσό των

τριακοσίων ευρώ (300€).

ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στην Ξάνθη, στο ακροατήριό του σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στις 13»~$~2014 χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους.

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΝΟΜΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ