34/2016 ΜΠΡ ΣΠΑΡΤ ( 668367)
(Α’ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ)
Κοινόχρηστα ακίνητα. Απόκτηση της ιδιότητας του κοινοχρήστου. Δεν επέρχεται με χρησικτησία ή
με παραγραφή της διεκδικητικής αγωγής. Αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητα σύμφωνα με το
βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο. Πρέπει...
να έχει συμπληρωθεί χρήση από τους δημότες πλέον των 40
ετών πριν από την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα.
Διεκδικητική αγωγή κατά ΟΤΑ. Αόριστος ισχυρισμός του δήμου περί χρήσης από αμνημονεύτου
αρχαιότητας. Η μακροχρόνια χρήση από τους δημότες θα μπορούσε να θεμελιώσει την ένσταση εκ
του άρθρου 281 ΑΚ. Πραγματικά περιστατικά.
Δέχεται την έφεση κατά της υπ’ αριθ. 513/2013 απόφασης του Ειρηνοδικείου Σπάρτης και
αναγνωρίζει τους ενάγοντες κυρίους των αμφισβητούμενων εκτάσεων.
ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΣΠΑΡΤΗΣ
ΤΑΚΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Αριθμός απόφασης 34/2016
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΣΠΑΡΤΗΣ (τακτική διαδικασία)
Αποτελούμενο από το Δικαστή Δημήτριο Μακρή, Πρόεδρο Πρωτοδικών και τη Γραμματέα Ρουμπινή Καλοπίση.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 14 Νοεμβρίου 2014 για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
Των εκκαλούντων α) ....................... και β) ........., κατοίκων ...... Λακωνίας, εκ των οποίων ο πρώτος εκπροσωπήθηκε δια και ο δεύτερος παραστάθηκε μετά του πληρεξουσίου δικηγόρου τους ......
Των εφεσιβλήτων α) ΟΤΑ με την επωνυμία «Δήμος Ευρώτα», που εδρεύει στη Σκάλα Λακωνίας και εκπροσωπείται νόμιμα, ο οποίος εκπροσωπήθηκε δια της πληρεξούσιας ..., β) .............., γ) .............. και δ) ............, κατοίκων ....... Λακωνίας, οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν δια του πληρεξουσίου δικηγόρου τους....
Οι εκκαλούντες είχαν ασκήσει κατά του πρώτου εφεσιβλήτου την από 19.3.2012 αγωγή τους ενώπιον του Ειρηνοδικείου Κροκεών, η οποία κατατέθηκε στη γραμματεία με αριθμό κατάθεσης 20/21.3.2012, προσδιορίσθηκε δε η συζήτησή της για τη δικάσιμο της 12.11.2012 και μετ’ αναβολήν για τη δικάσιμο της 11.3.2013 και κατόπιν διακοπής για τη δικάσιμο της 22.4.2013, οπότε και συζητήθηκε ενώπιον του Ειρηνοδικείου Σπάρτης, στο οποίο συγχωνεύθηκε το Ειρηνοδικείο Κροκεών από 1.1.2013 σύμφωνα με το ΠΔ 110/9.10.2012, ΦΕΚ 193/10.10.2012, τ. Α`. Εκδόθηκε η υπ’ αριθ. 513/2013 απόφαση, με την οποία απορρίφθηκε η αγωγή ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη. Ήδη οι εκκαλούντες ζητούν την εξαφάνιση της ανωτέρω απόφασης και την αποδοχή της αγωγής τους στο σύνολό της, με την από 7.1.2014 έφεσή τους, η οποία κατατέθηκε στη γραμματεία του Ειρηνοδικείου Σπάρτης με αριθμό κατάθεσης 1/8.1.2014 και προσδιορίστηκε με αυξ. αριθ. καταθ. ΕΦΜ4/20.1.2014 στη γραμματεία του Δικαστηρίου τούτου, προσδιορίστηκε δε η συζήτησή της για τη δικάσιμο της 9.5.2014 και μετ’ αναβολήν για τη δικάσιμο, που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας απόφασης και εγγράφηκε στο πινάκιο.
Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης στο ακροατήριο, οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων ανέπτυξαν τους ισχυρισμούς τους και ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και τις προτάσεις τους.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η υπό κρίση έφεση κατά της υπ’ αριθ. 513/2013 απόφασης του Ειρηνοδικείου Σπάρτης, το οποίο, συνεκδικάζοντας κατά την τακτική διαδικασία την από 19.3.2012 αγωγή των εναγόντων και ήδη εκκαλούντων και την υπέρ του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου πρόσθετη παρέμβαση των προσθέτως παρεμβαινόντων και ήδη λοιπών εφεσιβλήτων, απέρριψε την αγωγή ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη, έχει ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα προ πάσης επιδόσεως στις 8.1.2014 εντός τριετίας από τη δημοσίευση της εκκαλουμένης απόφασης στις 29.11.2013, της οποίας δεν προκύπτει κοινοποίηση (άρθρα 495 επ., 511, 513, 518 παρ. 2 ΚΠολΔ). Παραδεκτώς δε εισάγεται για να εκδικασθεί κατά την προσήκουσα τακτική διαδικασία ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, το οποίο είναι καθ’ ύλην και κατά τόπον αρμόδιο (άρθρο 17Α ΚΠολΔ, όπως αυτό προστέθηκε με το άρθρο 3 παρ. 3 του Ν. 3994/2011 και ισχύει για εφέσεις κατά αποφάσεων ειρηνοδικείου, που ασκούνται από 25.7.2011). Επομένως, είναι τυπικά δεκτή και πρέπει να εξετασθεί περαιτέρω κατ’ ουσίαν, καθώς έχει καταβληθεί από τους εκκαλούντες το νόμιμο παράβολο σύμφωνα με τη διάταξη της παρ. 4 του άρθρου 495 ΚΠολΔ, όπως η παρ. 4 προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ. 2 του Ν. 4055/2012.
Με την από 19.3.2012 αγωγή τους, οι ενάγοντες και ήδη εκκαλούντες, εξέθεσαν ότι είναι κύριοι δύο χωριστών όμορων ιδιοκτησιών, που βρίσκονται εντός των ορίων του οικισμού .......... του Δήμου Ευρώτα Λακωνίας, όπως περιγράφονται με λεπτομέρεια κατ’ έκταση και όρια, που περιήλθαν σε αυτούς με παράγωγο άλλως πρωτότυπο τρόπο κτήσης κυριότητας, ήτοι με έκτακτη χρησικτησία, ασκώντας επί αυτών τις αναφερόμενες στην αγωγή διακατοχικές πράξεις. Ότι ο εναγόμενος και ήδη πρώτος εφεσίβλητος Δήμος αμφισβητεί την κυριότητά τους επί εδαφικών τμημάτων της ιδιοκτησίας τους, που βρίσκονται ανατολικά των οικιών τους, εμβαδών αντιστοίχως 20,76 τ.μ. και 37,65 τ.μ. όπως απεικονίζονται στο συνημμένο στην αγωγή τοπογραφικό σκαρίφημα, θεωρώντας αυτά τμήματα δημοτικής οδού. Με βάση το ιστορικό αυτό, ζήτησαν να αναγνωρισθεί η κυριότητά τους επί των επιδίκων αυτών τμημάτων και να επιβληθεί η δικαστική τους δαπάνη σε βάρος του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου Δήμου Ευρώτα. Υπέρ του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου άσκησαν πρόσθετη παρέμβαση οι προσθέτως παρεμβαίνοντες και ήδη λοιποί εφεσίβλητο, με αίτημα την απόρριψη της αγωγής.
Επί της αγωγής αυτής, η οποία επαρκώς ορισμένη και νόμιμη σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 1094, 1045, 1051 ΑΚ, 70, 176 ΚΠολΔ και της συνεκδικασθείσας παραδεκτώς πρόσθετης παρέμβασης, εκδόθηκε η εκκαλουμένη απόφαση, με την οποία απορρίφθηκε η αγωγή ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη, γενομένου δεκτού ως κατ’ ουσίαν βασίμου του ισχυρισμού του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου περί του κοινοχρήστου χαρακτήρα των επιδίκων εκτάσεων. Κατά της αποφάσεως αυτής παραπονούνται οι ενάγοντες και ήδη εκκαλούντες με την υπό κρίση έφεσή τους και με τους προβαλλόμενους με αυτή λόγους, οι οποίοι ανάγονται στο σύνολό τους σε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων, ζητούν δε την εξαφάνιση της εκκαλουμένης απόφασης και την αποδοχή της αγωγής τους στο σύνολό της.
Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 369, 966, 967, 968, 972, 1033 και 1192 εδ1 ΑΚ, οι οποίες εφαρμόζονται σύμφωνα με το άρθρο 51 Εισ.Ν.ΑΚ προκειμένου να κριθεί μετά την εισαγωγή του ΑΚ η ιδιότητα ενός πράγματος ως εκτός συναλλαγής ή κοινοχρήστου και συνεπώς ανεπίδεκτου χρησικτησίας, συνάγεται ότι μεταξύ των κοινοχρήστων πραγμάτων περιλαμβάνονται και οι οδοί αδιακρίτως, άρα και οι δημοτικές ή κοινοτικές οδοί, οι οποίες εφ’ όσον δεν ανήκουν σε δήμο ή κοινότητα ή ο νόμος δεν ορίζει διαφορετικά, ανήκουν στο Δημόσιο. Οι δημοτικές ή κοινοτικές οδοί αποκτούν την ιδιότητα του κοινοχρήστου πράγματος α) από το νόμο δηλαδή με το χαρακτηρισμό τους ως οδών από το εγκεκριμένο ρυμοτομικό διάγραμμα του σχεδίου πόλης, β) από τη βούληση των ιδιοκτητών η οποία πρέπει να γίνει με νομότυπη δικαιοπραξία (όπως διαθήκη ή δωρεά) ή και με παραίτηση από την κυριότητα, με σκοπό να καταστεί το συγκεκριμένο ακίνητο κοινόχρηστο, η οποία όμως παραίτηση πρέπει να γίνει με συμβολαιογραφικό έγγραφο, που θα υποβληθεί σε μεταγραφή και γ) με την αμνηονεύτου χρόνου αρχαιότητα, την οποία προέβλεπε το προϊσχύον βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο (ν.3 παρ. 2, πανδ 43.7, ν.2 παρ. 8 πανδ. 39.3, ν.28 πανδ. 22.3) και σύμφωνα με την οποία η χρήση του πράγματος από κοινότητα ή δήμο ή από τους δημότες αυτών μπορούσε να προσδώσει σε ακίνητο την ιδιότητα του κοινοχρήστου, εφ’ όσον η αρχαιότητα στην χρήση αυτή, από ευρύτερο, αόριστο αριθμό προσώπων, υπήρξε συνεχής επί δύο γενεές, η κάθε μία των οποίων εκτείνεται σε σαράντα έτη και είχε συμπληρωθεί πριν από την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα (23-2-1946) ενόψει του ότι ο Κώδικας αυτός δεν αναγνωρίζει το θεσμό της αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητα ( ΑΠ 451/2015, δημοσίευση ΝΟΜΟΣ). Μετά δε την ισχύ του ΑΚ παρόμοιο αποτέλεσμα μπορεί να επέλθει εμμέσως με την από το άρθρο 281 Α.Κ. ένσταση κατά του ιδιοκτήτη που άφησε το ακίνητο εκτεθειμένο στην κοινή χρήση για πολύ χρόνο, υπό την έννοια βέβαια ότι δεν προσπορίζεται κυριότητα του ακινήτου στον οικείο ΟΤΑ με χρησικτησία, αφού οι ιδιώτες χρήστες του χώρου δεν ασκούν πράξεις νομής για λογαριασμό του οικείου ΟΤΑ, αλλά απλά προστατεύεται η κοινή χρήση έναντι του κυρίου (ΕφΑΘ 4595/2008, δημοσίευση ΝΟΜΟΣ). Εξάλλου η ιδιότητα του πράγματος ως κοινόχρηστου δεν επέρχεται με χρησικτησία ή με παραγραφή της διεκδικητικής αγωγής (ΕφΑΘ 3279/1981, Αρμ 36.197, ΕφΑΘ 3622/1980 ΝοΒ 28.1558). Τέλος ο επικαλούμενος την αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητα, δηλαδή την αμνημονεύτου χρόνου παράδοση του ακινήτου σε κοινή χρήση, πρέπει να επικαλεστεί και σε περίπτωση αμφισβήτησης να αποδείξει ότι η τωρινή κατάσταση πραγμάτων υπάρχει από χρόνο τόσο ώστε η γενιά ανθρώπων που ζει κατά την εισαγωγή του Α.Κ. και αυτή που αμέσως προηγήθηκε, καθεμία από αυτές διάρκειας σαράντα ετών, να μη γνώρισαν διάφορετική κατάσταση (ΑΠ 831/2014, δημοσίευση ΝΟΜΟΣ).
Από την επανεκτίμηση των ενόρκων καταθέσεων των μαρτύρων των διαδίκων, που εξετάστηκαν στο ακροατήριο του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου, οι οποίες περιέχονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά δημοσίας συνεδριάσεως του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου, τις προσκομιζόμενες φωτογραφίες, των οποίων δεν αμφισβητείται η γνησιότητα, (άρθρα 444 παρ. 3, 448 παρ. 2 και 457 παρ. 4 ΚΠολΔ), τις υπ’ αριθ. 2284 και 2285/19.4.2013 ένορκες βεβαιώσεις, συνταχθείσες ενώπιον της συμβολαιογράφου Κροκεών ....................., τις οποίες επικαλούνται και προσκομίζουν οι ενάγοντες και ήδι εκκαλούντες και οι οποίες λαμβάνονται υπ’ όψη καθώς προκύπτει νομότυπη και εμπρόθεσμη κλήτευση του αντιδίκου να παραστεί κατά τη λήψη τους (βλ. την υπ’ αριθ. 10066/16.4.2013 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή στο Πρωτοδικείο Σπάρτης Ηλία Φράγκα-Ζαχαριά), σε συνδυασμό με όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα τα οποία επικαλούνται και προσκομίζουν νομίμώς οι διάδικοι, αποδεικνύονται τα ακόλουθα: Τα επίδικα είναι δύο όμορα εδαφικά τμήματα, εμβαδού 20,76 τ.μ. και 37,65 τ.μ. αντίστοιχα, που βρίσκονται στη θέση «Κολωνάκι» εντός του οικισμού Δαφνιού του Δήμου Ευρώτα Λακωνίας και απεικονίζονται στο συνημμένο στην αγωγή τοπογραφικό σκαρίφημα με τα στοιχεία 3-5-6-7-Ε-9- 10-11-12-3 και 1-2-3-4-Π-1 αντιστοίχως. Το πρώτο τμήμα, αποτελεί προαύλιο χώρο του ακινήτου ιδιοκτησίας του πρώτου ενάγοντος, εμβαδού 161,16 Τ.μ. που περιήλθε σε αυτόν εκ κληρονομιάς του αποβιώσαντος πατέρα του ......................., δυνάμει της υπ’ αριθ. 23729/1973 δημόσιας διαθήκης του, συνταχθείσας ενώπιον του τότε συμβολαιογράφου Κροκεών ................. και δημοσιεύθηκε νόμιμα με τα υπ’ αριθ. 72/6.6.1974 πρακτικά του Μονομελούς Πρωτοδικείου Σπάρτης, αρχικά κατά ψιλή κυριότητα και κατά πλήρη κυριότητα μετά το θάνατο της επικαρπώτριας μητέρας του .... το έτος 1999, την οποία κληρονομιά αποδέχθηκε με την υπ’ αριθ. .../13.3.2009 πράξη αποδοχής κληρονομιάς της συμβολαιογράφου Κροκεών ............ ...............υ, νομίμως μεταγεγραμμένης στα βιβλία μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου Κροκεών στον τόμο 320 με αριθμό 01. Το δεύτερο τμήμα, εκτεινόμενο νοτίως, αποτελεί προαύλιο χώρο του ακινήτου ιδιοκτησίας του δεύτερου ενάγοντος, εμβαδού 132,43 τ.μ., που περιήλθε σε αυτόν με αγορά από τους θείους του ........... συζ. .................... ή ..................., δυνάμει του υπ’ αριθ. .../13.3.2009 αγοραπωλητηρίου συμβολαίου της ιδίας ως άνω συμβολαιογράφου, νομίμως μεταγεγραμμένου στα ίδια) ως άνω βιβλία μεταγραφών στον τόμο 320 με αριθμό 02. Στα προαύλια αυτά βρίσκονται μάλιστα και βοηθητικά κτίσματα των ακινήτων τους, όπως αποθήκες, φούρνος και τουαλέτες. Ο εναγόμενος και ήδη πρώτος εφεσίβλητος Δήμος Ευρώτα, προέβαλε κατ’ αρχήν τον ισχυρισμό ότι τα επίδικα αποτελούν κοινόχρηστη οδό, «επειδή οι δημότες του Δήμου Κροκεών έως και σήμερα από παλαιοτάτων ετών έκανανι και συνεχίζουν να ενεργούν μακρόχρονη, συνεχή και αδιάλειπτη χρήση του επιδίκου ακινήτου αυτού». Ούτω διατυπωμένος ο ισχυρισμός αυτός, δεν μπορεί να στηρίξει κτήση της ιδιότητας του κοινοχρήστου με κανέναν από τους προαναφερθέντες στη μείζονα σκέψη τρόπους και συνεπώς είναι απορριπτέος ως αόριστος, καθώς ο επικαλούμενος αμνημόνευτη αρχαιότητα, δηλαδή την αμνημονεύτου χρόνου παράδοση του ακινήτου σε κοινή χρήση, πρέπει να επικαλεστεί και σε περίπτωση αμφισβήτησης να αποδείξει ότι τωρινή κατάσταση πραγμάτων υπάρχει από χρόνο τόσο ώστε η γενιά ανθρώπων που ζει κατά την εισαγωγή του Α.Κ. και αυτή που αμέσως προηγήθηκε, καθεμία από αυτές διάρκειας σαράντα ετών, να μη γνώρισαν διαφορετική κατάσταση, κάτι που δεν συμβαίνει στην υπό κρίση περίπτωση με την αόριστη αναφορά του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου. Περαιτέρω, ο εναγόμενος και ήδη πρώτος εφεσίβλητος επικαλείται ότι ασκούσε ανέκαθεν ίδια νομή δια των νομίμων οργάνων του ή των προστιθέντων του, επειδή έχει προβεί σε κατάληψη για την εκτέλεση έργων (τοποθέτηση δικτύου άρδευσης, φρεατίων, κραστίέδωσης, τοποθέτησης κολωνών ΔΕΗ) με αποτέλεσμα να έχει αποκτήσει τα επίδικα με χρησικτησία, επελθούσης και της παραγραφής της διεκδικητικής αγωγής. Όπως όμως ήδη προαναφέρθηκε στη μείζονα σκέψη, δεν αποκτάται η ιδιότητα του κοινοχρήστου με χρησικτησία ή με παραγραφή της διεκδικητικής αγωγής, οι δε ενέργειες του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου γίνονται για λογαριασμό των Δημοτών και αντιφατικά προβάλλει εν συνεχεία ότι αποκτά ίδια κυριότητα, αφού η χρήση από τους δημότες στα πλαίσια πάντα της αμνημόνευτης αρχαιότητας προσδίδει στο ακίνητο την ιδιότητα του κοινοχρήστου. Ο ισχυρισμός δε ότι επί μακρό χρονικό διάστημά γινόταν χρήση των επιδίκων από τους δημότες εν είδει οδού, μπορεί μόνο να θεμελιώσει ένσταση του άρθρου 281 ΑΚ, όπως επίσης αναφέρεται στη μείζονα σκέψη, πλην όμως τέτοια ένσταση δεν προβάλλεται από τον εναγόμενο και ήδη πρώτο εφεσίβλητο. Εν όψει λοιπόν του ότι δεν προβάλλεται τέτοια ένσταση, αλυσιτελώς επικαλείται ο εναγόμενος και ήδη πρώτος εφεσίβλητος τη χρήση των επιδίκων από τους δημότες ως οδού, προσκομίζοντας μάλιστα και έγγραφο με υπογραφές δημοτών που χρησιμοποιούν τα επίδικα ως οδό. Εξάλλου, η διενέργεια έργων στο σημείο από τον εναγόμενο και ήδη πρώτο εφεσίβλητο, με τη διάνοιξη φρεατίων ύδρευσης, την τοποθέτηση στύλων ΔΕΗ και την τσιμεντόστρωση, μολονότι δεν αμφισβητείται, αφ’ ενός μεν δεν μπορεί κατά τα ανωτέρω να προσδώσει κοινόχρηστο χαρακτήρα στα επίδικα, αφ’ ετέρου δε πρόκειται για συνήθη πρακτική σε μικρούς οικισμούς να γίνονται επεμβάσεις σε ιδιοκτησίες με πρωτοβουλίες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ο εναγόμενος και ήδη πρώτος εφεσίβλητος, υπέρ του οποίου άσκησαν πρόσθετη παρέμβαση οι παρεμβαίνοντες και ήδη λοιποί εφεσίβλητοι, αμφισβητεί την κυριότητα των εναγόντων στα επίδικα ήδη από το έτος 2009, οπότε και προσέφυγε στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Σπάρτης με την από 12.8.2009 αίτησή του περί ρύθμισης της διακατοχής των επιδίκων. Τότε με την υπ’ αριθ. 1/2009 απόφασή του ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Σπάρτης έκανε δεκτή την αίτηση και απέβαλε τους ενάγοντες και ήδη εφεσιβλήτους από τα επίδικα πλην όμως κατόπιν ασκήσεως ανακοπής ενώπιον του Εισαγγελέα Εφετών Ναυπλίου εκδόθηκε η υπ’ αριθ. 1/2010 απόφαση αυτού με την οποία ακυρώθηκε η απόφαση του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Σπάρτης και απαγορεύτηκε σε όλους τους διαδίκους να ασκούν διακατοχικές πράξεις μέχρι την οριστική επίλυση της διαφοράς από το αρμόδιο δικαστήριο. Επομένως δεδομένης της αμφισβήτησης της κυριότητας από τον εναγόμενο και ήδη πρώτο εφεσίβλητο και εν όψει όλων των ανωτέρω, πρέπει να γίνει δεκτή η αγωγή ως κατ’ ουσίαν βάσιμη, απορριπτομένων των ισχυρισμών του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου και να αναγνωρισθούν οι ενάγοντες κύριοι των επιδίκων τμημάτων.
Αντίθετα και συνεπώς εσφαλμένα έκρινε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, το οποίο έκρινε παραδεκτό, νόμιμο και βάσιμο τον ισχυρισμό του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου περί κοινοχρησίας των επιδίκων λόγω αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητας και άσκησης πράξεων νομής από αυτόν και απέρριψε την αγωγή ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη, ενώ εάν εφάρμοζε σωστά το νόμο και εκτιμούσε ορθά τις αποδείξεις θα έπρεπε να κρίνει απορριπτέο ως αόριστο τον ισχυρισμό περί αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητας και μη νόμιμο τον ισχυρισμό περί παραγραφής της διεκδικητικής αγωγής και χρησικτησίας και να κάνει δεκτή την αγωγή ως κατ’ ουσίαν βάσιμη. Εσφαλμένα δε επίσης το πρωτοβάθμιο δικαστήριο προέβη σε επάλληλη σκέψη περί κοινοχρησίας των επιδίκων σύμ|ρωνα με τη διάταξη του άρθρου 281 ΑΚ, καθώς έλαβε υπ’ όψη του ισχυρισμό που δεν προτάθηκε, ενώ σε κάθε περίπτωση εσφαλμένα επίσης αποφαίνεται ότι η αποδοχή του ισχυρισμού αυτού οδηγεί στην κοινοχρησία των επιδίκων, αφού απλώς στην περίπτωση αυτή προστατεύεται η κοινή χρήση έναντι του αληθούς κυρίου χωρίς να επέρχεται κοινοχρησία. Επομένως το πρωτοβάθμιο δικαστήριο έσφαλε κατά την εφαρμογή του νόμου και την εκτίμηση των αποδείξεων και οι σχετικά υποστηρίζοντες λόγοι εφέσεως είναι βάσιμοι. Κατ’ ακολουθίαν πρέπει να γίνει δεκτή η έφεση ως κατ’ ουσίαν βάσιμη, να εξαφανισθεί η εκκαλουμένη απόφαση, να κρατηθεί η αγωγή προς εκδίκαση και να γίνει αυτή δεκτή ως κατ’ ουσίαν βάσιμη, αναγνωριζομένων των εναγόντων ως κυρίων των επιδίκων εκτάσεων κατά τα ειδικότερα αναφερόμενα στο διατακτικό, ενώ δεν θα υπάρξει διάταξη στο διατακτικό σχετικά με την πρόσθετη παρέμβαση, αφού αυτή δεν είναι αυτοτελής και δεν έχει ιδιαίτερο αίτημα πέραν της απόρριψης της αγωγής. Η δικαστική δαπάνη αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας βαρύνει τον εναγόμενο και ήδη πρώτο εφεσίβλητό λόγω της ήττας του, μειωμένη επειδή είναι Δήμος (άρθρα 176, 183, 191 παρ. 2 ΚΠολΔ, 281 του Ν. 3643/2006). Το κατατεθέν παράβολο άσκησης εφέσεως θα επιστραφεί στους εκκαλούντες, οι οποίοι κερδίζουν τη δίκη (άρθρο 495 παρ. 4 ΚΠολΔ, όπως η παρ. 4 προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ. 2 του Ν. 4055/2012).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ αντιμωλία των διαδίκων.
ΔΕΧΕΤΑΙ τυπικά και ουσιαστικά την έφεση κατά της υπ’ αριθ. 513/2013 απόφασής του Ειρηνοδικείου Σπάρτης.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την ανωτέρω εκκαλουμένη απόφαση.
ΚΡΑΤΕΙ και ΣΥΝΕΚΔΙΚΑΖΕΙ την αγωγή και την πρόσθετη παρέμβαση υπέρ του εναγομένου.
ΔΕΧΕΤΑΙ την αγωγή.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ α) τον πρώτο ενάγοντα ......................... κύριο ενός εδαφικού τμήματος που βρίσκεται εντός του οικισμού ........ Λακωνίας στην ειδικότερη θέση «..........», συνολικού εμβαδού 20,76 τ.μ., όπως περιγράφεται στο συνημμένο στην αγωγή σκαρίφημα με τα στοιχεία της περιμέτρου 3-5-6-7-Ε-9-10-11-12-13 και συνορεύει γύρωθεν ανατολικά σε πλευρές 3-5, μήκους 2,30 μέτρων και 5-6, μήκους 2,30 μέτρων με υπόλοιπη ιδιοκτησία του, βόρεια σε πλευρά 6-7 μήκους 2,20 μέτρων με ισόγειο κτίσμα (φούρνο) της ιδιοκτησίας του, ανατολικά σε πλευρά 7-8, μήκους 1,80 μ. επίσης με ισόγειο κτίσμα (φούρνο) της ιδιοκτησίας του, βόρεια σε πλευρά Ε-9 μήκους 2,001 μ. με ιδιοκτησία ......................, δυτικά σε πλευρά 9-10 μήκους 4,80 μ. με την οικία του, νότια σε πλευρά 10-11 μήκους 1,00 μ. με κλίμακα ανόδου στην οικία του, δυτικά σε πλευρά 11-12 μήκους 1,00 μ. επίσης με κλίμακα ανόδου στην οικία του και νότια σε πλευρά 12-11 μήκους 5,00 μ. με ιδιοκτησία .................... και β) τον δεύτερο ενάγοντα ......... κύριο ενός εδαφικού τμήματος που βρίσκεται εντός του οικισμού ........ Λακωνίας στην ειδικότερη θέση «...........», συνολικού εμβαδού 37,65 τ.μ., όπως περιγράφεται στο συνημμένο στην αγωγή σκαρίφημα με τα στοιχεία της περιμέτρου 1-2-3-4-Π-1 και συνορεύει γύρωθεν νότια σε πλευρά 1-2 μήκους 5 μ. με δημοτική οδό, ανατολικά σε πλευρά 2-3 μήκους 7,50 μ. με υπόλοιπη ιδιοκτησία του, βόρεια σε πλευρά 3-12-Π μήκους 5,43 μ. με ιδιοκτησία του πρώτου ενάγοντος και δυτικά σε πλευρά Π-1 μήκους 7,60 με παρτέρι και οικία του δεύτερου ενάγοντος.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε βάρος του πρώτου εφεσιβλήτου τα δικαστικά έξοδα των εκκαλούντων αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει σε διακόσια πενήντα (250) ευρώ.
ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την επιστροφή του κατατεθέντος παραβόλου ασκήσεως εφέσεως στους εκκαλούντες.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίστηκε και δημοσιεύθηκε στη Σπάρτη, σε έκτακτη δημόσια στο ακροατήριό του συνεδρίαση, παρουσία της γραμματέως απόντων των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους στις 2 Φεβρουάριου 2016.
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Α.Σ.
Αριθμός απόφασης 34/2016
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΣΠΑΡΤΗΣ (τακτική διαδικασία)
Αποτελούμενο από το Δικαστή Δημήτριο Μακρή, Πρόεδρο Πρωτοδικών και τη Γραμματέα Ρουμπινή Καλοπίση.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 14 Νοεμβρίου 2014 για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
Των εκκαλούντων α) ....................... και β) ........., κατοίκων ...... Λακωνίας, εκ των οποίων ο πρώτος εκπροσωπήθηκε δια και ο δεύτερος παραστάθηκε μετά του πληρεξουσίου δικηγόρου τους ......
Των εφεσιβλήτων α) ΟΤΑ με την επωνυμία «Δήμος Ευρώτα», που εδρεύει στη Σκάλα Λακωνίας και εκπροσωπείται νόμιμα, ο οποίος εκπροσωπήθηκε δια της πληρεξούσιας ..., β) .............., γ) .............. και δ) ............, κατοίκων ....... Λακωνίας, οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν δια του πληρεξουσίου δικηγόρου τους....
Οι εκκαλούντες είχαν ασκήσει κατά του πρώτου εφεσιβλήτου την από 19.3.2012 αγωγή τους ενώπιον του Ειρηνοδικείου Κροκεών, η οποία κατατέθηκε στη γραμματεία με αριθμό κατάθεσης 20/21.3.2012, προσδιορίσθηκε δε η συζήτησή της για τη δικάσιμο της 12.11.2012 και μετ’ αναβολήν για τη δικάσιμο της 11.3.2013 και κατόπιν διακοπής για τη δικάσιμο της 22.4.2013, οπότε και συζητήθηκε ενώπιον του Ειρηνοδικείου Σπάρτης, στο οποίο συγχωνεύθηκε το Ειρηνοδικείο Κροκεών από 1.1.2013 σύμφωνα με το ΠΔ 110/9.10.2012, ΦΕΚ 193/10.10.2012, τ. Α`. Εκδόθηκε η υπ’ αριθ. 513/2013 απόφαση, με την οποία απορρίφθηκε η αγωγή ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη. Ήδη οι εκκαλούντες ζητούν την εξαφάνιση της ανωτέρω απόφασης και την αποδοχή της αγωγής τους στο σύνολό της, με την από 7.1.2014 έφεσή τους, η οποία κατατέθηκε στη γραμματεία του Ειρηνοδικείου Σπάρτης με αριθμό κατάθεσης 1/8.1.2014 και προσδιορίστηκε με αυξ. αριθ. καταθ. ΕΦΜ4/20.1.2014 στη γραμματεία του Δικαστηρίου τούτου, προσδιορίστηκε δε η συζήτησή της για τη δικάσιμο της 9.5.2014 και μετ’ αναβολήν για τη δικάσιμο, που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας απόφασης και εγγράφηκε στο πινάκιο.
Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης στο ακροατήριο, οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων ανέπτυξαν τους ισχυρισμούς τους και ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και τις προτάσεις τους.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η υπό κρίση έφεση κατά της υπ’ αριθ. 513/2013 απόφασης του Ειρηνοδικείου Σπάρτης, το οποίο, συνεκδικάζοντας κατά την τακτική διαδικασία την από 19.3.2012 αγωγή των εναγόντων και ήδη εκκαλούντων και την υπέρ του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου πρόσθετη παρέμβαση των προσθέτως παρεμβαινόντων και ήδη λοιπών εφεσιβλήτων, απέρριψε την αγωγή ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη, έχει ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα προ πάσης επιδόσεως στις 8.1.2014 εντός τριετίας από τη δημοσίευση της εκκαλουμένης απόφασης στις 29.11.2013, της οποίας δεν προκύπτει κοινοποίηση (άρθρα 495 επ., 511, 513, 518 παρ. 2 ΚΠολΔ). Παραδεκτώς δε εισάγεται για να εκδικασθεί κατά την προσήκουσα τακτική διαδικασία ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, το οποίο είναι καθ’ ύλην και κατά τόπον αρμόδιο (άρθρο 17Α ΚΠολΔ, όπως αυτό προστέθηκε με το άρθρο 3 παρ. 3 του Ν. 3994/2011 και ισχύει για εφέσεις κατά αποφάσεων ειρηνοδικείου, που ασκούνται από 25.7.2011). Επομένως, είναι τυπικά δεκτή και πρέπει να εξετασθεί περαιτέρω κατ’ ουσίαν, καθώς έχει καταβληθεί από τους εκκαλούντες το νόμιμο παράβολο σύμφωνα με τη διάταξη της παρ. 4 του άρθρου 495 ΚΠολΔ, όπως η παρ. 4 προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ. 2 του Ν. 4055/2012.
Με την από 19.3.2012 αγωγή τους, οι ενάγοντες και ήδη εκκαλούντες, εξέθεσαν ότι είναι κύριοι δύο χωριστών όμορων ιδιοκτησιών, που βρίσκονται εντός των ορίων του οικισμού .......... του Δήμου Ευρώτα Λακωνίας, όπως περιγράφονται με λεπτομέρεια κατ’ έκταση και όρια, που περιήλθαν σε αυτούς με παράγωγο άλλως πρωτότυπο τρόπο κτήσης κυριότητας, ήτοι με έκτακτη χρησικτησία, ασκώντας επί αυτών τις αναφερόμενες στην αγωγή διακατοχικές πράξεις. Ότι ο εναγόμενος και ήδη πρώτος εφεσίβλητος Δήμος αμφισβητεί την κυριότητά τους επί εδαφικών τμημάτων της ιδιοκτησίας τους, που βρίσκονται ανατολικά των οικιών τους, εμβαδών αντιστοίχως 20,76 τ.μ. και 37,65 τ.μ. όπως απεικονίζονται στο συνημμένο στην αγωγή τοπογραφικό σκαρίφημα, θεωρώντας αυτά τμήματα δημοτικής οδού. Με βάση το ιστορικό αυτό, ζήτησαν να αναγνωρισθεί η κυριότητά τους επί των επιδίκων αυτών τμημάτων και να επιβληθεί η δικαστική τους δαπάνη σε βάρος του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου Δήμου Ευρώτα. Υπέρ του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου άσκησαν πρόσθετη παρέμβαση οι προσθέτως παρεμβαίνοντες και ήδη λοιποί εφεσίβλητο, με αίτημα την απόρριψη της αγωγής.
Επί της αγωγής αυτής, η οποία επαρκώς ορισμένη και νόμιμη σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 1094, 1045, 1051 ΑΚ, 70, 176 ΚΠολΔ και της συνεκδικασθείσας παραδεκτώς πρόσθετης παρέμβασης, εκδόθηκε η εκκαλουμένη απόφαση, με την οποία απορρίφθηκε η αγωγή ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη, γενομένου δεκτού ως κατ’ ουσίαν βασίμου του ισχυρισμού του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου περί του κοινοχρήστου χαρακτήρα των επιδίκων εκτάσεων. Κατά της αποφάσεως αυτής παραπονούνται οι ενάγοντες και ήδη εκκαλούντες με την υπό κρίση έφεσή τους και με τους προβαλλόμενους με αυτή λόγους, οι οποίοι ανάγονται στο σύνολό τους σε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων, ζητούν δε την εξαφάνιση της εκκαλουμένης απόφασης και την αποδοχή της αγωγής τους στο σύνολό της.
Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 369, 966, 967, 968, 972, 1033 και 1192 εδ1 ΑΚ, οι οποίες εφαρμόζονται σύμφωνα με το άρθρο 51 Εισ.Ν.ΑΚ προκειμένου να κριθεί μετά την εισαγωγή του ΑΚ η ιδιότητα ενός πράγματος ως εκτός συναλλαγής ή κοινοχρήστου και συνεπώς ανεπίδεκτου χρησικτησίας, συνάγεται ότι μεταξύ των κοινοχρήστων πραγμάτων περιλαμβάνονται και οι οδοί αδιακρίτως, άρα και οι δημοτικές ή κοινοτικές οδοί, οι οποίες εφ’ όσον δεν ανήκουν σε δήμο ή κοινότητα ή ο νόμος δεν ορίζει διαφορετικά, ανήκουν στο Δημόσιο. Οι δημοτικές ή κοινοτικές οδοί αποκτούν την ιδιότητα του κοινοχρήστου πράγματος α) από το νόμο δηλαδή με το χαρακτηρισμό τους ως οδών από το εγκεκριμένο ρυμοτομικό διάγραμμα του σχεδίου πόλης, β) από τη βούληση των ιδιοκτητών η οποία πρέπει να γίνει με νομότυπη δικαιοπραξία (όπως διαθήκη ή δωρεά) ή και με παραίτηση από την κυριότητα, με σκοπό να καταστεί το συγκεκριμένο ακίνητο κοινόχρηστο, η οποία όμως παραίτηση πρέπει να γίνει με συμβολαιογραφικό έγγραφο, που θα υποβληθεί σε μεταγραφή και γ) με την αμνηονεύτου χρόνου αρχαιότητα, την οποία προέβλεπε το προϊσχύον βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο (ν.3 παρ. 2, πανδ 43.7, ν.2 παρ. 8 πανδ. 39.3, ν.28 πανδ. 22.3) και σύμφωνα με την οποία η χρήση του πράγματος από κοινότητα ή δήμο ή από τους δημότες αυτών μπορούσε να προσδώσει σε ακίνητο την ιδιότητα του κοινοχρήστου, εφ’ όσον η αρχαιότητα στην χρήση αυτή, από ευρύτερο, αόριστο αριθμό προσώπων, υπήρξε συνεχής επί δύο γενεές, η κάθε μία των οποίων εκτείνεται σε σαράντα έτη και είχε συμπληρωθεί πριν από την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα (23-2-1946) ενόψει του ότι ο Κώδικας αυτός δεν αναγνωρίζει το θεσμό της αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητα ( ΑΠ 451/2015, δημοσίευση ΝΟΜΟΣ). Μετά δε την ισχύ του ΑΚ παρόμοιο αποτέλεσμα μπορεί να επέλθει εμμέσως με την από το άρθρο 281 Α.Κ. ένσταση κατά του ιδιοκτήτη που άφησε το ακίνητο εκτεθειμένο στην κοινή χρήση για πολύ χρόνο, υπό την έννοια βέβαια ότι δεν προσπορίζεται κυριότητα του ακινήτου στον οικείο ΟΤΑ με χρησικτησία, αφού οι ιδιώτες χρήστες του χώρου δεν ασκούν πράξεις νομής για λογαριασμό του οικείου ΟΤΑ, αλλά απλά προστατεύεται η κοινή χρήση έναντι του κυρίου (ΕφΑΘ 4595/2008, δημοσίευση ΝΟΜΟΣ). Εξάλλου η ιδιότητα του πράγματος ως κοινόχρηστου δεν επέρχεται με χρησικτησία ή με παραγραφή της διεκδικητικής αγωγής (ΕφΑΘ 3279/1981, Αρμ 36.197, ΕφΑΘ 3622/1980 ΝοΒ 28.1558). Τέλος ο επικαλούμενος την αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητα, δηλαδή την αμνημονεύτου χρόνου παράδοση του ακινήτου σε κοινή χρήση, πρέπει να επικαλεστεί και σε περίπτωση αμφισβήτησης να αποδείξει ότι η τωρινή κατάσταση πραγμάτων υπάρχει από χρόνο τόσο ώστε η γενιά ανθρώπων που ζει κατά την εισαγωγή του Α.Κ. και αυτή που αμέσως προηγήθηκε, καθεμία από αυτές διάρκειας σαράντα ετών, να μη γνώρισαν διάφορετική κατάσταση (ΑΠ 831/2014, δημοσίευση ΝΟΜΟΣ).
Από την επανεκτίμηση των ενόρκων καταθέσεων των μαρτύρων των διαδίκων, που εξετάστηκαν στο ακροατήριο του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου, οι οποίες περιέχονται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη απόφαση πρακτικά δημοσίας συνεδριάσεως του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου, τις προσκομιζόμενες φωτογραφίες, των οποίων δεν αμφισβητείται η γνησιότητα, (άρθρα 444 παρ. 3, 448 παρ. 2 και 457 παρ. 4 ΚΠολΔ), τις υπ’ αριθ. 2284 και 2285/19.4.2013 ένορκες βεβαιώσεις, συνταχθείσες ενώπιον της συμβολαιογράφου Κροκεών ....................., τις οποίες επικαλούνται και προσκομίζουν οι ενάγοντες και ήδι εκκαλούντες και οι οποίες λαμβάνονται υπ’ όψη καθώς προκύπτει νομότυπη και εμπρόθεσμη κλήτευση του αντιδίκου να παραστεί κατά τη λήψη τους (βλ. την υπ’ αριθ. 10066/16.4.2013 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή στο Πρωτοδικείο Σπάρτης Ηλία Φράγκα-Ζαχαριά), σε συνδυασμό με όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα τα οποία επικαλούνται και προσκομίζουν νομίμώς οι διάδικοι, αποδεικνύονται τα ακόλουθα: Τα επίδικα είναι δύο όμορα εδαφικά τμήματα, εμβαδού 20,76 τ.μ. και 37,65 τ.μ. αντίστοιχα, που βρίσκονται στη θέση «Κολωνάκι» εντός του οικισμού Δαφνιού του Δήμου Ευρώτα Λακωνίας και απεικονίζονται στο συνημμένο στην αγωγή τοπογραφικό σκαρίφημα με τα στοιχεία 3-5-6-7-Ε-9- 10-11-12-3 και 1-2-3-4-Π-1 αντιστοίχως. Το πρώτο τμήμα, αποτελεί προαύλιο χώρο του ακινήτου ιδιοκτησίας του πρώτου ενάγοντος, εμβαδού 161,16 Τ.μ. που περιήλθε σε αυτόν εκ κληρονομιάς του αποβιώσαντος πατέρα του ......................., δυνάμει της υπ’ αριθ. 23729/1973 δημόσιας διαθήκης του, συνταχθείσας ενώπιον του τότε συμβολαιογράφου Κροκεών ................. και δημοσιεύθηκε νόμιμα με τα υπ’ αριθ. 72/6.6.1974 πρακτικά του Μονομελούς Πρωτοδικείου Σπάρτης, αρχικά κατά ψιλή κυριότητα και κατά πλήρη κυριότητα μετά το θάνατο της επικαρπώτριας μητέρας του .... το έτος 1999, την οποία κληρονομιά αποδέχθηκε με την υπ’ αριθ. .../13.3.2009 πράξη αποδοχής κληρονομιάς της συμβολαιογράφου Κροκεών ............ ...............υ, νομίμως μεταγεγραμμένης στα βιβλία μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου Κροκεών στον τόμο 320 με αριθμό 01. Το δεύτερο τμήμα, εκτεινόμενο νοτίως, αποτελεί προαύλιο χώρο του ακινήτου ιδιοκτησίας του δεύτερου ενάγοντος, εμβαδού 132,43 τ.μ., που περιήλθε σε αυτόν με αγορά από τους θείους του ........... συζ. .................... ή ..................., δυνάμει του υπ’ αριθ. .../13.3.2009 αγοραπωλητηρίου συμβολαίου της ιδίας ως άνω συμβολαιογράφου, νομίμως μεταγεγραμμένου στα ίδια) ως άνω βιβλία μεταγραφών στον τόμο 320 με αριθμό 02. Στα προαύλια αυτά βρίσκονται μάλιστα και βοηθητικά κτίσματα των ακινήτων τους, όπως αποθήκες, φούρνος και τουαλέτες. Ο εναγόμενος και ήδη πρώτος εφεσίβλητος Δήμος Ευρώτα, προέβαλε κατ’ αρχήν τον ισχυρισμό ότι τα επίδικα αποτελούν κοινόχρηστη οδό, «επειδή οι δημότες του Δήμου Κροκεών έως και σήμερα από παλαιοτάτων ετών έκανανι και συνεχίζουν να ενεργούν μακρόχρονη, συνεχή και αδιάλειπτη χρήση του επιδίκου ακινήτου αυτού». Ούτω διατυπωμένος ο ισχυρισμός αυτός, δεν μπορεί να στηρίξει κτήση της ιδιότητας του κοινοχρήστου με κανέναν από τους προαναφερθέντες στη μείζονα σκέψη τρόπους και συνεπώς είναι απορριπτέος ως αόριστος, καθώς ο επικαλούμενος αμνημόνευτη αρχαιότητα, δηλαδή την αμνημονεύτου χρόνου παράδοση του ακινήτου σε κοινή χρήση, πρέπει να επικαλεστεί και σε περίπτωση αμφισβήτησης να αποδείξει ότι τωρινή κατάσταση πραγμάτων υπάρχει από χρόνο τόσο ώστε η γενιά ανθρώπων που ζει κατά την εισαγωγή του Α.Κ. και αυτή που αμέσως προηγήθηκε, καθεμία από αυτές διάρκειας σαράντα ετών, να μη γνώρισαν διαφορετική κατάσταση, κάτι που δεν συμβαίνει στην υπό κρίση περίπτωση με την αόριστη αναφορά του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου. Περαιτέρω, ο εναγόμενος και ήδη πρώτος εφεσίβλητος επικαλείται ότι ασκούσε ανέκαθεν ίδια νομή δια των νομίμων οργάνων του ή των προστιθέντων του, επειδή έχει προβεί σε κατάληψη για την εκτέλεση έργων (τοποθέτηση δικτύου άρδευσης, φρεατίων, κραστίέδωσης, τοποθέτησης κολωνών ΔΕΗ) με αποτέλεσμα να έχει αποκτήσει τα επίδικα με χρησικτησία, επελθούσης και της παραγραφής της διεκδικητικής αγωγής. Όπως όμως ήδη προαναφέρθηκε στη μείζονα σκέψη, δεν αποκτάται η ιδιότητα του κοινοχρήστου με χρησικτησία ή με παραγραφή της διεκδικητικής αγωγής, οι δε ενέργειες του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου γίνονται για λογαριασμό των Δημοτών και αντιφατικά προβάλλει εν συνεχεία ότι αποκτά ίδια κυριότητα, αφού η χρήση από τους δημότες στα πλαίσια πάντα της αμνημόνευτης αρχαιότητας προσδίδει στο ακίνητο την ιδιότητα του κοινοχρήστου. Ο ισχυρισμός δε ότι επί μακρό χρονικό διάστημά γινόταν χρήση των επιδίκων από τους δημότες εν είδει οδού, μπορεί μόνο να θεμελιώσει ένσταση του άρθρου 281 ΑΚ, όπως επίσης αναφέρεται στη μείζονα σκέψη, πλην όμως τέτοια ένσταση δεν προβάλλεται από τον εναγόμενο και ήδη πρώτο εφεσίβλητο. Εν όψει λοιπόν του ότι δεν προβάλλεται τέτοια ένσταση, αλυσιτελώς επικαλείται ο εναγόμενος και ήδη πρώτος εφεσίβλητος τη χρήση των επιδίκων από τους δημότες ως οδού, προσκομίζοντας μάλιστα και έγγραφο με υπογραφές δημοτών που χρησιμοποιούν τα επίδικα ως οδό. Εξάλλου, η διενέργεια έργων στο σημείο από τον εναγόμενο και ήδη πρώτο εφεσίβλητο, με τη διάνοιξη φρεατίων ύδρευσης, την τοποθέτηση στύλων ΔΕΗ και την τσιμεντόστρωση, μολονότι δεν αμφισβητείται, αφ’ ενός μεν δεν μπορεί κατά τα ανωτέρω να προσδώσει κοινόχρηστο χαρακτήρα στα επίδικα, αφ’ ετέρου δε πρόκειται για συνήθη πρακτική σε μικρούς οικισμούς να γίνονται επεμβάσεις σε ιδιοκτησίες με πρωτοβουλίες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ο εναγόμενος και ήδη πρώτος εφεσίβλητος, υπέρ του οποίου άσκησαν πρόσθετη παρέμβαση οι παρεμβαίνοντες και ήδη λοιποί εφεσίβλητοι, αμφισβητεί την κυριότητα των εναγόντων στα επίδικα ήδη από το έτος 2009, οπότε και προσέφυγε στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Σπάρτης με την από 12.8.2009 αίτησή του περί ρύθμισης της διακατοχής των επιδίκων. Τότε με την υπ’ αριθ. 1/2009 απόφασή του ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Σπάρτης έκανε δεκτή την αίτηση και απέβαλε τους ενάγοντες και ήδη εφεσιβλήτους από τα επίδικα πλην όμως κατόπιν ασκήσεως ανακοπής ενώπιον του Εισαγγελέα Εφετών Ναυπλίου εκδόθηκε η υπ’ αριθ. 1/2010 απόφαση αυτού με την οποία ακυρώθηκε η απόφαση του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Σπάρτης και απαγορεύτηκε σε όλους τους διαδίκους να ασκούν διακατοχικές πράξεις μέχρι την οριστική επίλυση της διαφοράς από το αρμόδιο δικαστήριο. Επομένως δεδομένης της αμφισβήτησης της κυριότητας από τον εναγόμενο και ήδη πρώτο εφεσίβλητο και εν όψει όλων των ανωτέρω, πρέπει να γίνει δεκτή η αγωγή ως κατ’ ουσίαν βάσιμη, απορριπτομένων των ισχυρισμών του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου και να αναγνωρισθούν οι ενάγοντες κύριοι των επιδίκων τμημάτων.
Αντίθετα και συνεπώς εσφαλμένα έκρινε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, το οποίο έκρινε παραδεκτό, νόμιμο και βάσιμο τον ισχυρισμό του εναγομένου και ήδη πρώτου εφεσιβλήτου περί κοινοχρησίας των επιδίκων λόγω αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητας και άσκησης πράξεων νομής από αυτόν και απέρριψε την αγωγή ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη, ενώ εάν εφάρμοζε σωστά το νόμο και εκτιμούσε ορθά τις αποδείξεις θα έπρεπε να κρίνει απορριπτέο ως αόριστο τον ισχυρισμό περί αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητας και μη νόμιμο τον ισχυρισμό περί παραγραφής της διεκδικητικής αγωγής και χρησικτησίας και να κάνει δεκτή την αγωγή ως κατ’ ουσίαν βάσιμη. Εσφαλμένα δε επίσης το πρωτοβάθμιο δικαστήριο προέβη σε επάλληλη σκέψη περί κοινοχρησίας των επιδίκων σύμ|ρωνα με τη διάταξη του άρθρου 281 ΑΚ, καθώς έλαβε υπ’ όψη του ισχυρισμό που δεν προτάθηκε, ενώ σε κάθε περίπτωση εσφαλμένα επίσης αποφαίνεται ότι η αποδοχή του ισχυρισμού αυτού οδηγεί στην κοινοχρησία των επιδίκων, αφού απλώς στην περίπτωση αυτή προστατεύεται η κοινή χρήση έναντι του αληθούς κυρίου χωρίς να επέρχεται κοινοχρησία. Επομένως το πρωτοβάθμιο δικαστήριο έσφαλε κατά την εφαρμογή του νόμου και την εκτίμηση των αποδείξεων και οι σχετικά υποστηρίζοντες λόγοι εφέσεως είναι βάσιμοι. Κατ’ ακολουθίαν πρέπει να γίνει δεκτή η έφεση ως κατ’ ουσίαν βάσιμη, να εξαφανισθεί η εκκαλουμένη απόφαση, να κρατηθεί η αγωγή προς εκδίκαση και να γίνει αυτή δεκτή ως κατ’ ουσίαν βάσιμη, αναγνωριζομένων των εναγόντων ως κυρίων των επιδίκων εκτάσεων κατά τα ειδικότερα αναφερόμενα στο διατακτικό, ενώ δεν θα υπάρξει διάταξη στο διατακτικό σχετικά με την πρόσθετη παρέμβαση, αφού αυτή δεν είναι αυτοτελής και δεν έχει ιδιαίτερο αίτημα πέραν της απόρριψης της αγωγής. Η δικαστική δαπάνη αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας βαρύνει τον εναγόμενο και ήδη πρώτο εφεσίβλητό λόγω της ήττας του, μειωμένη επειδή είναι Δήμος (άρθρα 176, 183, 191 παρ. 2 ΚΠολΔ, 281 του Ν. 3643/2006). Το κατατεθέν παράβολο άσκησης εφέσεως θα επιστραφεί στους εκκαλούντες, οι οποίοι κερδίζουν τη δίκη (άρθρο 495 παρ. 4 ΚΠολΔ, όπως η παρ. 4 προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ. 2 του Ν. 4055/2012).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ αντιμωλία των διαδίκων.
ΔΕΧΕΤΑΙ τυπικά και ουσιαστικά την έφεση κατά της υπ’ αριθ. 513/2013 απόφασής του Ειρηνοδικείου Σπάρτης.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την ανωτέρω εκκαλουμένη απόφαση.
ΚΡΑΤΕΙ και ΣΥΝΕΚΔΙΚΑΖΕΙ την αγωγή και την πρόσθετη παρέμβαση υπέρ του εναγομένου.
ΔΕΧΕΤΑΙ την αγωγή.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ α) τον πρώτο ενάγοντα ......................... κύριο ενός εδαφικού τμήματος που βρίσκεται εντός του οικισμού ........ Λακωνίας στην ειδικότερη θέση «..........», συνολικού εμβαδού 20,76 τ.μ., όπως περιγράφεται στο συνημμένο στην αγωγή σκαρίφημα με τα στοιχεία της περιμέτρου 3-5-6-7-Ε-9-10-11-12-13 και συνορεύει γύρωθεν ανατολικά σε πλευρές 3-5, μήκους 2,30 μέτρων και 5-6, μήκους 2,30 μέτρων με υπόλοιπη ιδιοκτησία του, βόρεια σε πλευρά 6-7 μήκους 2,20 μέτρων με ισόγειο κτίσμα (φούρνο) της ιδιοκτησίας του, ανατολικά σε πλευρά 7-8, μήκους 1,80 μ. επίσης με ισόγειο κτίσμα (φούρνο) της ιδιοκτησίας του, βόρεια σε πλευρά Ε-9 μήκους 2,001 μ. με ιδιοκτησία ......................, δυτικά σε πλευρά 9-10 μήκους 4,80 μ. με την οικία του, νότια σε πλευρά 10-11 μήκους 1,00 μ. με κλίμακα ανόδου στην οικία του, δυτικά σε πλευρά 11-12 μήκους 1,00 μ. επίσης με κλίμακα ανόδου στην οικία του και νότια σε πλευρά 12-11 μήκους 5,00 μ. με ιδιοκτησία .................... και β) τον δεύτερο ενάγοντα ......... κύριο ενός εδαφικού τμήματος που βρίσκεται εντός του οικισμού ........ Λακωνίας στην ειδικότερη θέση «...........», συνολικού εμβαδού 37,65 τ.μ., όπως περιγράφεται στο συνημμένο στην αγωγή σκαρίφημα με τα στοιχεία της περιμέτρου 1-2-3-4-Π-1 και συνορεύει γύρωθεν νότια σε πλευρά 1-2 μήκους 5 μ. με δημοτική οδό, ανατολικά σε πλευρά 2-3 μήκους 7,50 μ. με υπόλοιπη ιδιοκτησία του, βόρεια σε πλευρά 3-12-Π μήκους 5,43 μ. με ιδιοκτησία του πρώτου ενάγοντος και δυτικά σε πλευρά Π-1 μήκους 7,60 με παρτέρι και οικία του δεύτερου ενάγοντος.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε βάρος του πρώτου εφεσιβλήτου τα δικαστικά έξοδα των εκκαλούντων αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει σε διακόσια πενήντα (250) ευρώ.
ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την επιστροφή του κατατεθέντος παραβόλου ασκήσεως εφέσεως στους εκκαλούντες.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίστηκε και δημοσιεύθηκε στη Σπάρτη, σε έκτακτη δημόσια στο ακροατήριό του συνεδρίαση, παρουσία της γραμματέως απόντων των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους στις 2 Φεβρουάριου 2016.
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Α.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου