Επιδίκαση της κυριότητας του τμήματος γειτονικού γηπέδου που καταλήφθηκε με την επέκταση οικοδομής. Άσκηση της σχετικής αξίωσης μόνο με αγωγή ή με ανταγωγή, όχι όμως και με ένσταση που προτείνεται από εκείνον που προέβη στην ανοικοδόμηση προς αντίκρουση της διεκδικητικής αγωγής του κυρίου του καταληφθέντος..1032/2014 ΑΠ.

1032/2014 ΑΠ ( 629933) 

Επιδίκαση της κυριότητας του τμήματος γειτονικού γηπέδου που καταλήφθηκε με την επέκταση οικοδομής. Άσκηση της σχετικής αξίωσης μόνο με αγωγή ή με ανταγωγή, όχι όμως και με ένσταση που προτείνεται από εκείνον που προέβη στην ανοικοδόμηση προς αντίκρουση..

της διεκδικητικής αγωγής του κυρίου του καταληφθέντος πράγματος. Καταχρηστική άσκηση δικαιώματος. Αναγκαίο περιεχόμενο της σχετικής ένστασης από την άποψη του χρόνου προβολής της, είναι η αναφορά κατά την πρώτη πρωτοβάθμια συζήτηση της υπόθεσης, των περιστατικών που συγκροτούν την κατάχρηση δικαιώματος από το διάδικο κατά του οποίου ασκείται το δικαίωμα, συγχρόνως δε να γίνεται επίκληση από τον ενιστάμενο του γεγονότος, ότι τα περιστατικά αυτά καθιστούν καταχρηστική την άσκηση του δικαιώματος και να διατυπώνεται αίτημα απόρριψη της αγωγής για την αιτία αυτής, διαφορετικά η ένσταση αυτή είναι απορριπτέα ως απαράδεκτη. Εσφαλμένη εφαρμογή της διάταξης του άρθ. 281 ΑΚ από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο. Επιπλέον εσφαλμένη και η κρίση αυτού ότι η αφαίρεση του μπετόν εκτός των θεμελίων της οικοδομής των εναγομένων και η απόδοση του παρανόμως κατεχόμενου υπεδάφους στους ενάγοντες θα είχε επίδραση στη στατικότητα της οικοδομής των εναγομένων με δυσανάλογη υπέρμετρη οικονομική και κοινωνική βλάβη τους έναντι της ζημίας των εναγόντων, ενόψει της δυνατότητας που είχαν να ζητήσουν κατ’ άρθ. 1010 ΑΚ, την επιδίκαση της κυριότητας των δύο επίδικων εδαφικών λωρίδων που κατέλαβαν από τους ενάγοντες. Το δικαστήριο αναιρεί εν μέρει την υπ` αριθμ. 53/2009 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αιγαίου, που δίκασε ως Εφετείο. Παραπέμπει.

  

Αριθμός 1032/2014 

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ Γ` Πολιτικό Τμήμα 

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Ιωάννη Σίδερη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Παναγιώτη Ρουμπή, Ερωτόκριτο Καλούδη, Αργύριο Σταυράκη και Ελένη Διονυσοπούλου, Αρεοπαγίτες. Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του, στις 5 Φεβρουαρίου 2014, με την παρουσία και της γραμματέως Αγγελικής Ανυφαντή, για να δικάσει την εξής υπόθεση μεταξύ:

Των αναιρεσειόντων - καλούντων: 1)..του ., κατοίκου ... 2)... του .., 3).. του .., κατοίκων ..., 4)... του ., συζ. ..., κατοίκου ... 5)... του .., συζ. ..., κατοίκου ..., οι οποίοι δεν παραστάθηκαν, ούτε εκπροσωπήθηκαν από πληρεξούσιο δικηγόρο.

Των αναιρεσιβλήτων: 1) .. του .., κατοίκου ..., 2).. του .., 3).. συζ. ..., το γένος ... και 4). συζ. ..., το γένος ..., κατοίκου .... Η 3η απεβίωσε όπως αναφέρεται στην από 30/9/2011 κλήση και κληρονομήθηκε από τους 1ο και 2ο και από τις (καθείς η κλήση): α)... του .. και ).. του .., κατοίκων ... Ο 1ος των αναιρεσιβλήτων παραστάθηκε με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Αλέξανδρο Παπακωνσταντίνου, η 4η των αναιρεσιβλήτων και η 1η των καθείς η κλήση εκπροσωπήθηκαν από τον ίδιο ως άνω πληρεξούσιο δικηγόρο, ο οποίος δήλωσε ότι ο 2ος των αναιρεσιβλήτων απεβίωσε και κληρονομήθηκε από τον 1ο των αναιρεσιβλήτων, ο οποίος συνεχίζει τη βιαίως διακοπείσα δίκη και εκπροσωπείται από τον ίδιο. Η 2η των καθών η κλήση δεν παραστάθηκε ούτε εκπροσωπήθηκε από πληρεξούσιο δικηγόρο.

Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 10/2/2006 αγωγή των ήδη αναιρεσειόντων, που κατατέθηκε στο Ειρηνοδικείο Αιγιαλείας. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 19/2007 του ίδιου Δικαστηρίου και 53/2009 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αιγαίου. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητούν οι αναιρεσείοντες με την από 25/7/2010 αίτησή τους. 

Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, παραστάθηκαν μόνο οι αναιρεσίβλητοι, όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Παναγιώτης Ρουμπής ανέγνωσε την από 20/12/2011 έκθεση του κωλυομένου να μετάσχει στη σύνθεση Αρεοπαγίτη Κωνσταντίνου Τσόλα, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της αίτησης αναίρεσης. 

Ο πληρεξούσιος των παραστάντων αναιρεσιβλήτων και της παραστάσας καθής η κλήση ζήτησε την απόρριψη της αίτησης και την καταδίκη των αντιδίκων τους στη δικαστική δαπάνη τους.

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Κατά τη διάταξη του άρθρου 576 παρ.1 ΚΠολΔ αν ο διάδικος που επισπεύδει τη συζήτηση δεν εμφανιστεί ή εμφανιστεί αλλά δεν λάβει μέρος με τον τρόπο που ορίζει ο νόμος, ο Άρειος Πάγος συζητεί την υπόθεση σαν να ήταν παρόντες οι διάδικοι. Εξάλλου, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 226 παρ.4 εδ.δ`ΚΠολΔ, που εφαρμόζεται και στην αναιρετική διαδικασία κατά το άρθρο 575 εδ.α ΚΠολΔ κλήση του διαδίκου για εμφάνιση στη νέα μετ`αναβολή δικάσιμο για συζήτηση της υπόθεσης δεν χρειάζεται και η αναγραφή της υπόθεσης στο πινάκιο ισχύει ως κλήση όλων των διαδίκων.

Στην προκειμένη περίπτωση όπως προκύπτει από την επισκόπηση όλων των διαδικαστικών εγγράφων, με την από 30-9-2011 κλήση των αναιρεσειόντων εισήχθη προς συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου η από 25-7-2010 αίτησή τους για αναίρεση της υπ`αριθμ.53/2009 απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αιγαίου, που εκδόθηκε κατ`έφεση κατά της υπ`αρ.19/2007 απόφασης του Ειρηνοδικείου Αιγιαλείας. Κατά την αρχικά ορισθείσα δικάσιμο (11-1-2012) για συζήτηση της ως άνω αίτησης, η συζήτηση της υπόθεσης αναβλήθηκε για τη δικάσιμο της 23-1- 2013, όταν αναβλήθηκε για την δικάσιμο της 20-11-2013 λόγω της αποχής των δικηγόρων, όταν με αίτημά των αναιρεσειόντων, που παρέστησαν στο ακροατήριο με τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους Ηρακλή Βαλβή αναβλήθηκε και πάλι η συζήτηση της υπό κρίση αίτησης αναίρεσης για την αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας απόφασης δικάσιμο. Κατ`αυτήν όμως, όπως προκύπτει από τα ταυτάριθμα με την παρούσα απόφαση πρακτικά συνεδρίασης του Δικαστηρίου τούτου, οι αναιρεσείοντες δεν εμφανίστηκαν ενώπιον αυτού, ούτε κατέθεσαν δήλωση περί μη εμφάνισης τους (άρθρα 242 παρ.2 και 573 παρ.1 ΚΠολΔ). Επομένως πρέπει το Δικαστήριο αυτό, σύμφωνα με την προεκτιθέμενη σκέψη, να προχωρήσει στην υπόθεση σαν να ήταν παρόντες όλοι οι αναιρεσείοντες. Εξάλλου, κατά τη συζήτηση της υπόθεσης στο ακροατήριο ο πληρεξούσιος δικηγόρος του πρώτου αναιρεσίβλητου που παρέστη μαζί του δήλωση ότι ο δεύτερος αναιρεσίβλητος (....) απεβίωσε μετά την άσκηση της αναίρεσης, ότι κληρονομήθηκε από τον πρώτο αναιρεσίβλητο, ο οποίος υπεισέρχεται στη δίκη και συνεχίζει τη βιαίως διακοπείσα δίκη. Επίσης ότι μετά την άσκηση της υπό κρίση αίτησης αναίρεσης απεβίωσε και η τρίτη αναιρεσίβλητη (...) η οποία κληρονομήθηκε από τις: 1).. του .. και 2)... του.., οι οποίες υπεισέρχονται στη δίκη και συνεχίζουν τη δίκη στη θέση της αρχικώς τρίτης αναιρεσίβλητης. Περαιτέρω, όπως προκύπτει: 1)από το υπ`αρ.πρωτ.ΔΥ/2011 απόσπασμα ληξιαρχικής πράξης θανάτου της ... του .. του ληξιαρχείου του Δήμου Αιγιαλείας, 2)το υπ`αρ. πρωτ. 52591/2011 πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης του .. .. του .. του ιδίου ως άνω δήμου, 3)το υπ`αρ.πρωτ.ΔΥ/2012 απόσπασμα ληξιαρχικής πράξης θανάτου του Θ. Λ. του Η. του ληξιαρχείου του ίδιου ως άνω δήμου και 4)το υπ`αριθμ.1519/18-1- 2013 πιστοποιητικό πλησιεστέρων συγγενών του Θ. Λ., που απεβίωσε στις 30-11-2012 του ιδίου ως άνω δήμου και άφησε κατά την ημέρα του θανάτου του ως μόνους πλησιεστέρους συγγενείς τα τέκνα του Β., Α. και Η. Λ. Επομένως οι Η. Λ., Π. Λ., Β. Λ. και Α. Λ. νόμιμα συνεχίζουν μετά το θάνατο του δευτέρου και της τρίτης των αρχικώς αναιρεσιβλήτων ως αναιρεσίβλητοι την προκειμένη αναιρετική δίκη (άρθρα 285 παρ.1, 287 και 290 ΚΠολΔ).

Επειδή, κατά το άρθρο 1010 ΑΚ αν ο κύριος ακινήτου, ανεγείροντος πάνω σ`αυτό οικοδομή, την επεκτείνει καλόπιστα στο γειτονικό γήπεδο και ο κύριος του γηπέδου δεν διαμαρτυρήθηκε καθόλου πριν από την ανέγερση της οικοδομής κατά μεγάλο μέρος το δικαστήριο μπορεί κατά εύλογη κρίση, να επιδικάσει την κυριότητα του γηπέδου που καταλήφθηκε στον κύριο του ακινήτου που οικοδομήθηκε. Η επιδίκαση γίνεται έναντι καταβολής της αξίας του γηπέδου κατά το χρόνο της κατάληψης του και αποκατάστασης κάθε άλλης ζημίας, ιδίως από την τυχόν μείωση της αξίας του υπολοίπου. Από τη διάταξη αυτή συνάγεται ότι η επιδίκαση της κυριότητας του τμήματος γειτονικού γηπέδου που καταλήφθηκε με την επέκταση οικοδομής μπορεί να ζητηθεί μόνο με αγωγή ή με ανταγωγή, όχι δε και με ένσταση που προτείνεται από τον ενοικοδομήσαντα προς αντίκρουση διεκδικητικής αγωγής του κυρίου του καταληφθέντος πράγματος (ΑΠ 443/2011 και ΑΠ 230/1993). Εξάλλου, από το συνδυασμό της διάταξης του άρθρου 281 του ΑΚ, προς εκείνη του άρθρου 262 παρ.1 του ΚΠολΔ, συνάγεται, ότι για την πληρότητα της ένστασης περί καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος και το παραδεκτό αυτής, από την άποψη χρόνου προβολής της, πρέπει, κατά την πρώτη πρωτοβάθμια συζήτηση της υπόθεσης, να προβάλλονται τα περιστατικά που συγκροτούν την κατάχρηση δικαιώματος από το διάδικο κατά του οποίου ασκείται το δικαίωμα, συγχρόνως δε την κατάχρηση δικαιώματος από το διάδικο κατά του οποίου ασκείται το δικαίωμα, συγχρόνως δε να γίνεται επίκληση από τον ενιστάμενο του γεγονότος, ότι τα περιστατικά αυτά καθιστούν καταχρηστική την άσκηση του δικαιώματος και να διατυπώνεται αίτημα απόρριψη της αγωγής για την αιτία αυτής, διαφορετικά η ένσταση αυτή είναι απορριπτέα ως απαράδεκτη (Ολ.ΑΠ 472/1983). Περαιτέρω, κατ`άρθρο 560 αρ.1 του ΚΠολΔ, ιδρύεται λόγος αναίρεσης κατά της απόφασης του πρωτοδικείου που εκδόθηκε σε έφεση κατά της απόφασης του ειρηνοδικείου, αν παραβιάστηκε κανόνας του ουσιαστικού δικαίου, αδιάφορο αν πρόκειται για νόμο ή έθιμο ελληνικό ή ξένο, εσωτερικού ή διεθνούς δικαίου. Ο κανόνας δικαίου παραβιάζεται αν δεν εφαρμοστεί ενώ συνέτρεχαν οι πραγματικές προϋποθέσεις για την εφαρμογή του ή αν εφαρμοστεί ενώ δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις αυτές καθώς και αν εφαρμοστεί εσφαλμένα, η δε παραβίαση εκδηλώνεται είτε με ψευδή ερμηνεία είτε με κακή εφαρμογή, δηλαδή με εσφαλμένη υπαγωγή (Ολ.ΑΠ 7/2006, 4/2005). Με το λόγο αναίρεσης από τον αριθμ.1 εδ.α`του άρθρου 560 ΚΠολΔ (παραβίαση κανόνα του ουσιαστικού δικαίου), που είναι αντίστοιχος με τον από τον αριθμ.1 εδ.α`του άρθρου 559 ΚΠολΔ, ελέγχονται τα σφάλματα του δικαστηρίου κατά την εκτίμηση του νόμου βασίμου της αγωγής ή των ισχυρισμών των διαδίκων (ένστασης, αντένστασης και λοιπών) καθώς και τα νομικά σφάλματα κατά την έρευνα της ουσίας της διαφοράς. Ελέγχεται δηλαδή αν η αγωγή, ένσταση κ.λπ. ορθώς απορρίφθηκε ως μη νόμιμη ή αν κατά παράβαση ουσιαστικού κανόνα δικαίου έγινε δεκτή ως νόμιμη ή απορρίφθηκε ή έγινε δεκτή κατ`ουσίαν (Ολ.ΑΠ 27 και 28/1998). Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αιγαίου, που δίκασε ως Εφετείο, με αυτήν απορρίφθηκε ως κατ`ουσίαν αβάσιμη η ένδικη διεκδικητική συγκυριότητας ακινήτου αγωγή των αναιρεσειόντων κατά των αναιρεσιβλήτων, και κατά το μέρος με το οποίο ζητούσαν, εκτός των άλλων που δεν ενδιαφέρουν, να αναγνωριστεί το δικαίωμα της συγκυριότητάς τους επί των αναφερομένων σ`αυτήν δύο εδαφικών λωρίδων και συγκεκριμένα: α)μιάς μήκους 2 μετρ., πάχους 0,15 έως 0,25 μ. και βάθους 2 μετρ. περίπου και β)μιας άλλης μήκους 0,75 μ., πάχους 0,25 μ. και βάθους 2 μετ. και να υποχρεωθεί οι εναγόμενοι σε απόδοσή τους. Η αγωγή απορρίφθηκε κατά το μέρος αυτό, κατά παραδοχή ως κατ`ουσίαν βάσιμης της ένστασης του άρθρου 281 ΑΚ, που παραδεκτά πρότειναν στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο και επανέφεραν νόμιμα στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αιγαίου οι αναιρεσίβλητοι. Ειδικότερα το προαναφερόμενο δικαστήριο δέχθηκε ως αποδειχθέντα τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά που έκρινε ως επαρκή για τη θεμελίωση της από το άρθρο 281 ΑΚ ένστασης των εναγομένων - αναιρεσιβλήτων: "Αν και οι ενάγοντες επισκέπτονται συχνά την ανωτέρω οικία τους και είχαν δει τις εργασίες ανέγερσης της ανωτέρω όμορης οικίας των εναγομένων....ώστε επομένως ήταν σε θέση να γνωρίζουν την ανωτέρω επέκταση των θεμελίων της στην ιδιοκτησία τους, για τα οποία είχε γίνει σχετική εμφανής εκσκαφή, δεν εναντιώθηκαν σε αυτή κατά το χρόνο εκείνο που έλαβε χώρα (1993) αυτή, παρά μόνο διαμαρτυρήθηκαν για πρώτη φορά το έτος 2004, δηλαδή μετά από 11 ολόκληρα χρόνια και αφού αυτή είχε πλέον ολοκληρωθεί και κατοικηθεί από τον πρώτο εναγόμενο και την οικογένειά του, κατά τρόπο ώστε εύλογα από την μακρόχρονη αυτή αδράνειά τους δημιουργήθηκε στους εναγόμενους η πεποίθηση ότι δεν ασκούσαν το σχετικό δικαίωμά τους. Εκτός όμως από την μακρόχρονη αδράνεια αυτών η τυχόν απόδοση του ανωτέρω υπεδάφους της ιδιοκτησίας των εναγόντων σε αυτούς με αφαίρεση του μέρους των θεμελίων της οικοδομής των εναγομένων που εισέρχεται σε αυτή, κρίνεται ότι θα έχει επίδραση στη στατικότητα της οικοδομής με δυσανάλογα υπέρμετρη οικονομική και κοινωνική βλάβη των εναγομένων, έναντι της ζημίας που υφίστανται από την υπόγεια αυτή επέκτασή της στο ακίνητό τους οι ενάγοντες, η οποία ενόψει του πολύ μικρού πλάτους της που φτάνει μόλις τα 1,25 μ. και του ότι αυτή έχει λάβει χώρα μόνο στο υπέδαφος του ακινήτου, μη αποστερώντας αυτούς ουσιαστικά από τη χρήση του ακινήτου τους, του οποίου η επιφάνεια παραμένει ανέπαφη, κρίνεται σημαντικά υποδεέστερη της ζημίας που θα υποστούν οι εναγόμενοι εάν υποχρεωθούν να αφαιρέσουν τα τμήματα αυτά της θεμελίωσης της οικοδομής τους, κατά τρόπο ώστε μία τέτοια απόδοση των εν λόγω εδαφικών τμημάτων στους ενάγοντες, να δημιουργούν την εντύπωση προφανούς αδικίας που υπερβαίνει τα όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη και τα χρηστά ήθη καθώς και ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος των εναγόντων". Έτσι που έκρινε το δικάσαν ως Εφετείο Πολυμελές Πρωτοδικείου Αιγαίου σχετικά με την ένσταση περί καταχρηστικής άσκησης του δικαιώματος της συγκυριότητας που είχαν παραδεκτώς προτείνει οι εναγόμενοι και ήδη αναιρεσίβλητοι κατά της ένδικης διεκδικητικής αγωγής παραβίασε τον από το άρθρο 281 ΑΚ κανόνα ουσιαστικού δικαίου και ειδικότερα εσφαλμένα τον εφάρμοσε, υπαγάγοντας σ`αυτόν τα ως άνω πραγματικά περιστατικά που δέχθηκε ως αποδειχθέντα και τα οποία όμως δεν ήταν αρκετά για τη θεμελίωση της ένστασης περί καταχρηστικής άσκησης του δικαιώματος της κυριότητας των εναγόντων και ήδη αναιρεσειόντων επί των δύο επιδίκων εδαφικών λωρίδων που προσέβαλαν τη νομή τους οι εναγόμενοι και ήδη αναιρεσίβλητοι το πρώτον κατά το έτος 1993, με την έκχυση μπετόν από τους εναγόμενους και ήδη αναιρεσιβλήτους πέραν από τα θεμέλια της οικοδομής τους μέσα στο αφανές υπέδαφος του ομόρου οικοπέδου των εναγόντων, καταλαμβάνοντας τις δύο επίδικες λωρίδες, μη αποσαφηνίζοντας αν η τοιαύτη έκχυση του μπετόν ήταν ορατή εξαρχής ή έγινε αντιληπτή από τους ενάγοντες το πρώτον το 2004 κατά τη γενόμενη απ`αυτούς εκσκαφή στο οικόπεδο τους, με συνέπεια να μη έχει παρέλθει μικρό χρονικό διάστημα αδράνειας μέχρι την άσκηση της από 10-2-2006 ένδικης διεκδικητικής αγωγής. Επιπλέον η κρίση του δικάσαντος ως Εφετείου Πολυμελούς Πρωτοδικείου ότι η αφαίρεση του μπετόν εκτός των θεμελίων της οικοδομής των εναγομένων και η απόδοσης του παρανόμως κατεχομένου υπεδάφους στους ενάγοντες θα έχει επίδραση στη στατικότητα της οικοδομής τους (εναγομένων) με δυσανάλογη υπέρμετρη οικονομική και κοινωνική βλάβη τους έναντι της ζημίας των εναγόντων που υφίστανται από την υπόγεια αυτή επέκταση στο ακίνητό του, συνιστά καταχρηστική άσκηση του δικαιώματος της κυριότητας των εναγόντων επί των δύο επίδικων εδαφικών λωρίδων, είναι εσφαλμένη, ενόψει της δυνατότητας που έχουν, σύμφωνα με το άρθρο 1010 ΑΚ, να ζητήσουν την επιδίκαση της κυριότητας των δύο επίδικων εδαφικών λωρίδων που κατέλαβαν από τους ενάγοντες (βλ.σχ.ΑΠ 1800/2009), ως ζήτησαν στην προκειμένη περίπτωση οι δύο πρώτοι αυτών με τη σχετική από 25- 1-20007 ανταγωγή που παραδεκτά άσκησαν ενώπιον του Ειρηνοδικείου Αιγιαλείας και δεν την εξέτασε το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αιγαίου ως παρελκούσης της εξέτασης της μετά την απόρριψη της ένδικης αγωγής, όπως αναφέρεται στην προσβαλλόμενη απόφαση.

Κατ` ακολουθίαν όλων των προαναφερομένων πρέπει να γίνει δεκτός ο πρώτος από το άρθρο 560 αριθμ.1 εδ.α ΚΠολΔ (και όχι από το άρθρο 559 αρ.1 εδ.α ΚΠολΔ, όπως εσφαλμένα αναφέρεται στην υπό κρίση άσκηση αναίρεσης) λόγος αναίρεσης ως βάσιμος. Αντίθετα όλοι οι λοιποί λόγοι αναίρεσης με τους οποίους αποδίδονται στην προσβαλλόμενη απόφαση του δικάσαντος ως Εφετείου Πολυμελές Πρωτοδικείου πλημμέλειες άλλες, εκτός της ανωτέρω, όχι από τις περιοριστικώς αναφερόμενες στο άρθρο 560 ΚΠολΔ, αλλά από τους αριθμ.19, 19γ και 20 του άρθρου 159 ΚΠολΔ (έλλειψη νόμιμης βάσης, μη λήψη υπόψη επικληθέντων και προσκομισθέντων αποδεικτικών μέσων και παραμόρφωση εγγράφου αντίστοιχα), που δεν αναφέρονται στο άρθρο 560 ΚΠολΔ, είναι απορριπτέοι ως απαράδεκτοι. Στη συνέχεια, λόγω της παραδοχής του ως άνω λόγου αναίρεσης ως βασίμου, πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση κατά το μέρος που έγινε δεκτή με αυτήν η από 24-10-2007 έφεση των εναγομένων και ήδη αναιρεσιβλήτων και να παραπεμφθεί η υπόθεση, για περαιτέρω εκδίκαση στο σύνολό της στο ίδιο Πολυμελές Πρωτοδικείο που εξέδωσε την αναιρούμενη απόφαση, αφού είναι δυνατή η συγκρότηση του, από άλλους δικαστές, εκτός από εκείνους που την είχαν δικάσει (άρθρο 580 παρ. 3 ΚΠολΔ). Τα δικαστικά έξοδα των αναιρεσειόντων πρέπει να επιβληθούν κατά ένα μέρος σε βάρος των αναιρεσιβλήτων (άρθρα 176, 178 και 183 ΚΠολΔ), όπως ορίζεται στο διατακτικό. 

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ 

Αναιρεί την υπ`αριθμ. 53/2009 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αιγαίου, που δίκασε ως Εφετείο, μόνο κατά το μέρος που δέχθηκε την από 24-10-2007 έφεση των αναιρεσιβλήτων.

Παραπέμπει την υπόθεση για περαιτέρω εκδίκαση κατά το πιο πάνω μέρος, στο ίδιο Πολυμελές Πρωτοδικαίο, το οποίο θα συγκροτηθεί από άλλους δικαστές, εκτός από εκείνους που την είχαν δικάσει προηγουμένως. 

Και 

Καταδικάζει τους αναιρεσίβλητους σε μέρος των δικαστικών εξόδων των αναιρεσειόντων, τα οποία ορίζει σε τετρακόσια (400) ευρώ.

ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε στην Αθήνα, την 1η Απριλίου 2014.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στην Αθήνα, την 7η Μαΐου 2014.

Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ 

Π.Β.