 Αριθμός 1730/2009
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Γ' Πολιτικό Τμήμα
ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους Δικαστές: Δημήτριο
Κανελλόπουλο, Αντιπρόεδρο, Ελισάβετ Μουγάκου-Μπρίλλη, Μίμη
Γραμματικούδη, Ιωάννη Σίδερη και Σπυρίδωνα Μιτσιάλη, Αρεοπαγίτες.
ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του,
στις 6 Μαϊου 2009, με την παρουσία και της γραμματέως Φωτεινής Σαμέλη,
για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
Των αναιρεσειόντων: 1. Ιδρύματος με την επωνυμία
"Ελίζα Γουλανδρή", που εδρεύει στην Αθήνα και εκπροσωπείται νομίμως και
2. ..., οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους
Αριστείδη Αγγελάκο.
Της αναιρεσιβλήτου: ..., η οποία εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο
δικηγόρο της Απόστολο Γεωργιάδη.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΟΥΜΕΝΗ ΠΡΟΣ: Υπουργό Οικονομίας και
Οικονομικών, που εδρεύει στην Αθήνα και εκπροσωπείται νόμιμα, ο οποίος
εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιό του Ευθύμιο Τσάκα Πάρεδρο Ν.Σ.Κ. με
δήλωση του άρθρου 242 παρ.2 του ΚΠολΔ.
Η ένδικη διαφορά άρχισε με τις από 30-10-2002 και
7-10-2003 αγωγές της ήδη αναιρεσιβλήτου και με την από 7-11-2003 αγωγή
των ήδη αναιρεσειόντων και με την από 26-1-2006 πρόσθετη παρέμβαση του
Υπουργό των Οικονομικών, που κατατέθηκαν στο Πολυμελές Πρωτοδικείο
Αθηνών και συνεκδικάσθηκαν. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 3833/2006 του ίδιου
Δικαστηρίου και 5565/2007 του Εφετείου Αθηνών. Την αναίρεση της
τελευταίας απόφασης ζητούν οι αναιρεσείοντες με την από 5-3-2008 αίτησή
τoυς.
Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που
εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο
πάνω. Ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Μίμης Γραμματικούδης ανέγνωσε την από
24-4-2009 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της
κρινόμενης αίτησης αναίρεσης. Ο πληρεξούσιος των αναιρεσειόντων ζήτησε
την παραδοχή της αίτησης, ο πληρεξούσιος της αναιρεσιβλήτου την απόρριψή
της, καθένας δε την καταδίκη του αντιδίκου μέρους στη δικαστική δαπάνη.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Επειδή, κατά μεν τη διάταξη του άρθρου 3 παρ. 1
ΚΠολΔ. στη δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων υπάγονται ημεδαποί και
αλλοδαποί, εφόσον υφίσταται αρμοδιότητα ελληνικού δικαστηρίου, κατά δε
τη διάταξη του άρθρου 30 παρ. 1 του ίδιου Κώδικα, διαφορές που αφορούν
την αναγνώριση κληρονομικού δικαιώματος ή διανομή κληρονομίας,
απαιτήσεις του κληρονόμου εναντίον του νομέα ή του κατόχου της
κληρονομίας, απαιτήσεις από κληροδοτήματα ή απαιτήσεις από άλλες
διατάξεις αιτία θανάτου ή απαιτήσεις από νόμιμη μοίρα ή απαιτήσεις
εναντίον εκτελεστών διαθήκης για την εκτέλεση των διατάξεών της,
υπάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του δικαστηρίου, στην περιφέρεια
του οποίου ο κληρονομομούμενος, όταν πέθανε, είχε την κατοικία του και
αν δεν είχε κατοικία, τη διαμονή του. Από τη ρητή διατύπωση της διάταξης
αυτής του άρθρου 30 παρ. 1 ΚΠολΔ, η οποία ιδρύει αποκλειστική δωσιδικία
και είναι ειδικότερη, σε σχέση προς τις μνημονευόμενες σε αυτό
κληρονομικές διαφορές, έναντι της διάταξης του άρθρου 40 ΚΠολΔ, η οποία
ιδρύει την ειδική συντρέχουσα δωσιδικία της περιουσίας, συνάγεται σαφώς,
ότι αν ο κληρονομούμενος είχε κατά το χρόνο του θανάτου του την
κατοικία του και, σε περίπτωση έλλειψης κατοικίας, τη διαμονή του στην
αλλοδαπή, δεν υφίσταται συνδετικός στοιχείο που να θεμελιώνει δωσιδικία
της κληρονομίας ημεδαπού δικαστηρίου για την επίλυση των μνημονευομένων
στο άρθρο 30 ΚΠολΔ διαφορών, αδιάφορα αν πρόκειται για κληρονομιά
ημεδαπού ή αλλοδαπού και ανεξάρτητα επίσης αν υπάρχουν ή όχι
κληρονομιαία στοιχεία στην Ελλάδα, εκτός αν ζητείται με βάση την
κληρονομία, η αναγνώριση κληρονομικού εμπράγματου δικαιώματος σε
κληρονομιαία ακίνητα που βρίσκονται στην Ελλάδα, οπότε συντρέχει η κατά
το άρθρο 29 ΚΠολΔ δωσιδικία των ακινήτων (ΑΠ 400/2009). Εξάλλου, κατά
την έννοια της διάταξης του άρθρου 51ΑΚ, με την οποία ορίζεται ότι, "το
πρόσωπο έχει κατοικία τον τόπο της κυρίας και μόνιμης εγκατάστασής του.
Κανένας δεν μπορεί να έχει συγχρόνως περισσότερες από μια κατοικίες. Για
τις υποθέσεις που αναφέρονται στην άσκηση του επαγγέλματος λογίζεται ως
ειδική κατοικία του προσώπου ο τόπος όπου ασκεί το επάγγελμά του",
κατοικία είναι ο τόπος όπου το πρόσωπο έχει την κύρια και μόνιμη
εγκατάστασή του, ο τόπος δηλαδή που έχει καταστεί, σύμφωνα με τη βούλησή
του, το σταθερό κέντρο των βιοτικών του εν γένει σχέσεων,διατηρείται δε
αυτή, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 52 ΑΚ, ωσότου αποκτηθεί νέα. Από
την ουσιαστικού δικαίου πρώτη των διατάξεων αυτών συνάγεται ότι η
έννοια της κατοικίας είναι νομική και υπόκειται στον έλεγχο του Αρείου
Πάγου η κρίση του δικαστηρίου της ουσίας περί του αν τα γενόμενα από
αυτό δεκτά πραγματικά περιστατικά θεμελιώνουν την σύμφωνα με την ανωτέρω
διάταξη έννοια αυτή. Έτσι είναι απαραίτητο, για να είναι εφικτός ο
αναιρετικός έλεγχος, της ορθής ή μη εφαρμογής της ως άνω διάταξης του
άρθρου 51ΑΚ, να αναφέρονται στην απόφαση του δικαστηρίου της ουσίας τα
περιστατικά σύμφωνα με τα οποία έκρινε τούτο ότι κάποιο πρόσωπο έχει τη
συγκεκριμένη κατοικία. Εάν η απόφαση δεν περιέχει τέτοια περιστατικά και
η κρίση για την κατοικία ασκεί ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης,
όπως στην περίπτωση για τη θεμελίωση, σύμφωνα με το άρθρ. 31 παρ.1
ΚΠολΔ, δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων επί της κρινόμενης
διαφοράς, υπόκειται περίπτωση έλλειψης νόμιμης βάσης υπό τη μορφή
ανεπάρκειας αιτιολογιών, σύμφωνα με το άρθρ.559 αριθ.19 ΚΠολΔ. Τέλος,
για την ίδρυση του από το άρθρ. 559 αριθ.1α ΚΠολΔ λόγου αναίρεσης, αν
παραβιάσθηκε κανόνας ουσιαστικού δικαίου, πρέπει το δικαστήριο να
απαίτησε περισσότερα στοιχεία ή να αρκέσθηκε σε λιγότερα στοιχεία από
εκείνα που απαιτεί ο νόμος, ή να προσέδωσε στον εφαρμοστέο κανόνα έννοια
διαφορετική από την αληθινή. Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει
από την προσβαλλόμενη απόφασή του, το Εφετείο δέχτηκε τα εξής ουσιώδη
αναφορικά με την ένδικη από 7-11-2003 αγωγή των ήδη αναιρεσειόντων, με
την οποία ζητήθηκε, εκτός των άλλων, να αναγνωρισθεί ότι η εναγομένη και
ήδη αναιρεσίβλητη εξέπεσε της κληροδοσίας των κινητών πραγμάτων που
κατελήφθησαν σ' αυτήν με την αναφερόμενη διαθήκη της αποβιώσασας Θ1, και
έτσι έχει υποχρέωση να επιστρέψει στους ενάγοντες, κληρονόμο και
εκτελεστή της ανωτέρω διαθήκης, αντίστοιχα, όσα κινητά πράγματα έλαβε σε
μερική εκτέλεση της διαθήκης αυτής: Η Θ1, που απεβίωσε στις ...., ήταν
από το έτος 1981, μαζί με το σύζυγό της, μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού και
συγκεκριμένα της Ελβετίας, γεγονός το οποίο ομολογούν οι ενάγοντες σε
αρκετά σημεία της αγωγής τους και των προτάσεων, αποτυπώνεται στην ...
ληξιαρχική πράξη θανάτου της του Ληξιάρχου Αθηνών, στο από ....
πιστοποιητικό του Δήμου Αθηναίων, στα οποία ως τόπος κατοικίας αυτής
αναγράφεται η Λωζάνη Ελβετίας, αποδεικνύεται δε από το διαβατήριό της,
στο οποία αναγράφεται ότι ήταν μόνιμος κάτοικος Λωζάνης Ελβετίας από το
έτος 1963, εγγεγραμένη στα οικεία προξενικά μητρώα και από την ... πράξη
αποδοχής λειτουργήματος εκτέλεσης διαθήκης του δεύτερου των εναγόντων
στην οποία δηλώνει, ότι η παραπάνω διαθέτης ήταν κάτοικος Ελβετίας. Το
γεγονός ότι στην Ελβετία ήταν το κέντρο των βιοτικών, επαγγελματικών και
κοινωνικών δραστηριοτήτων της αποβιώσασας, δέχθηκε το Εφετείο,
αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η αποθανούσα ήταν φορολογούμενη και
πλήρωνε φόρους στην εφορία της περιφέρειας της Λωζάνης, διατηρούσε δύο
κατοικίες, μία στη Λωζάνη και μία στο Γκστάαντ, εκεί έγραψε την
ιδιόγραφη διαθήκη της, όπου ήταν και το κέντρο των συμφερόντων της.
Επίσης, δέχθηκε το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, στην Ελλάδα, η ανωτέρω
περνούσε τους καλοκαιρινούς μήνες κατά τους οποίους επισκεπτόταν την
’νδρο για διάφορες εκθέσεις που διοργάνωνε στο μουσείο που βρίσκεται
εκεί, διέμενε δε καθόλο το διάστημα της παραμονής της στην Ελλάδα, στο
σκάφος της "Ρ...".Το ότι διατηρούσε κατοικία στην Αθήνα δεν την καθιστά
κάτοικο Αθηνών, όπως δεν ήταν κάτοικος Παρισίων, όπου και εκεί
διατηρούσε κατοικία άλλά ήταν κάτοικος Λωζάνης Ελβετίας, επιλέγοντας και
το ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς της χώρας αυτής για τη φορολογία των
εισοδημάτων της. Το γεγονός ότι πέθανε στην Αθήνα οφείλεται σε ξαφνική
ασθένειά της και την εισαγωγή της στο νοσοκομείο, ενώ βρισκόταν για
διακοπές στην ’νδρο για τα εγκαίνια της έκθεσης .... Με βάση τις
παραδοχές αυτές και αφού επίσης δέχθηκε το Εφετείο, ότι δεν
αποδεικνύεται η ύπαρξη ρητής συμφωνίας μεταξύ των διαδίκων για παρέκταση  αρμοδιότητας
των ελληνικών δικαστηρίων αντί των ελβετικών, έκρινε, ότι αρμόδια για
την εκδίκαση της ένδικης διαφοράς είναι τα δικαστήρια της Ελβετίας και,
συνακόλουθα, η ένδικη αγωγή είναι απορριπτέα λόγω έλλειψης διεθνούς
δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων και επικύρωσε την εκκληθείσα
απόφαση του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, που έκρινε ομοίως. Κρίνοντας έτσι
το Εφετείο, διέλαβε στην απόφασή του πλήρεις σαφείς και χωρίς αντιφάσεις
αιτιολογίες επί τους ουσιώδους ζητήματος της κατοικίας της διαθέτιδας
Θ1, κατά τον χρόνο του θανάτου της, υπό την έννοια που ανωτέρω εκτέθηκε,
ήτοι ως τόπου που είχε καταστεί, σύμφωνα με τη βούλησή της, το σταθερό
κέντρο των βιοτικών της εν γένει σχέσεων, αφού διέλαβε σ' αυτήν, αφενός
όλα τα θετικά στοιχεία, από τα οποία προκύπτει η επιλογή εκείνης, ως
τόπο της κατοικίας της, από το έτος 1981, της Λωζάνης της Ελβετίας, η
οποία ήταν, σύμφωνα με τη βούλησή της, το κέντρο των βιοτικών,
επαγγελματικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων της, εκεί διατηρούσε
κατοικία, εκεί ήταν φορολογούμενη και πλήρωνε φόρους στην εφορία, στο
διαβατήριό της είχε δηλώσει ως τόπο της κατοικίας της την πόλη αυτή και
ήταν εγγεγραμμένη στα οικεία προξενικά μητρώα, αφετέρου όλα τα αρνητικά
στοιχεία, με βάση τα οποία αποκλείονταν, ως τόπος κατοικίας της, άλλες
πόλεις με τις οποίες συνδέονταν εκείνη, ήτοι ότι δεν ήταν μόνιμη
κάτοικος Ελλάδας, όπου διέμενε, στο σκάφος της, κατά τους καλοκαιρινούς
μήνες, κατά τους οποίους επισκεπτόταν την ’νδρο για διάφορες εκθέσεις
που διοργάνωνε στο μουσείο που βρίσκεται εκεί, το ότι δε διατηρούσε
κατοικίες στην Αθήνα και στο Παρίσι δεν την καθιστά κάτοικο των πόλεων
αυτών άλλά ήταν κάτοικος Λωζάνης Ελβετίας, την οποία είχε επιλέξει και
το ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς της για τη φορολογία των εισοδημάτων της,
οι οποίες(αιτιολογίες) επιτρέπουν τον έλεγχο της ορθής εφαρμογής των
διατάξεων των άρθρων 51,52ΑΚ, τα οποία εφάρμοσε και δεν παραβίασε,
ευθέως ή εκ πλαγίου. Επομένως, ο πρώτος λόγος αναίρεσης, πρώτο, τρίτο,
τέταρτο μέρος, από το άρθρ.559 αριθ.1 περ. α και 19 ΚΠολΔ, με τον οποίο
αποδίδεται ευθεία παραβίαση, από το Εφετείο, των ως άνω ουσιαστικών
διατάξεων, καθώς και έλλειψη νόμιμης βάσης της πληττόμενης απόφασης,
λόγω ελλιπών αιτιολογιών, σχετικά α) με τις δραστηριότητες τις οποίες
ασκούσε η ανωτέρω διαθέτης κατά τον χρόνο του θανάτου της, οι οποίες
είχαν σχέση με την πόλη της Λωζάνης, ώστε να κριθεί ως ο τόπος των
συμφερόντων της, συνακόλουθα και κατοικία της, β) με τον αριθμό των
κατοικιών, υπό την ανωτέρω νομική έννοια, που η ανωτέρω διατηρούσε κατά
τον χρόνο του θανάτου της, γ) με τη διάκριση μεταξύ της φορολογικής
κατοικίας και της κατοικίας της ανωτέρω, υπό την ανωτέρω νομική έννοια,
είναι αβάσιμος. Ο ίδιος λόγος αναίρεσης, με τον οποίο αποδίδεται στο
δευτεροβάθμιο Δικαστήριο η πλημμέλεια της παραβίασης του άρθρου
53ΑΚ,σύμφωνα με την οποία, αν δεν μπορεί να αποδειχθεί η τελευταία
κατοικία του προσώπου, ως κατοικία θεωρείται ο τόπος της διαμονής του,
είναι αβάσιμος, διότι στηρίζεται σε εσφαλμένη προϋπόθεση, καθόσον το
Εφετείο δέχθηκε ότι η κατοικία της διαθέτιδας Θ1, κατά τον χρόνο του
θανάτου της, ήταν η Λωζάνη της Ελβετίας, και επομένως δεν εφάρμοσε τη
διάταξη αυτή. Ο δεύτερος λόγος αναίρεσης, πρώτο μέρος, με τον οποίο
αποδίδεται στο Εφετείο η πλημμέλεια του άρθρ. 559 αριθ. 14 ΚΠολΔ, γιατί
έκρινε απορριπτέα, ως απαράδεκτη, την ένδικη αγωγή των αναιρεσείοντων,
λόγω έλλειψης δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων, είναι επίσης
αβάσιμος. Ο πρώτος λόγος αναίρεσης, δεύτερο μέρος, όπως εκτιμήθηκε, με
τον οποίο αποδίδονται στην προσβαλλόμενη απόφαση η από την αυτή διάταξη
του άρθρ. 559 αριθ.19 ΚΠολΔ πλημμέλεια της έλλειψης νόμιμης βάσης, διότι
δεν περιέχει αιτιολογίες σχετικά με τα στοιχεία που οι ενάγοντες
προέβαλαν με λόγο έφεσης, τα οποία κατά τρόπο θετικό δείχνουν ένα στενό
σύνδεσμο της διαθέτιδας με την Αθήνα έως τον θάνατό της, και επομένως
προσδιορίζουν τον τόπο της κατοικίας αυτής, όπως, ότι, προήδρευε
ομώνυμου ιδρύματος που εδρεύει στην Αθήνα καθώς και του ιδρύματος που
είχε συστήσει με τον σύζυγό της, ο σύζυγός της διατηρούσε εφοπλιστικό
γραφείο στον Πειραιά, είχε αναλάβει την εκπλήρωση κοινού οράματος με τον
σύζυγό της για ανέγερση μουσείου σύγχρονης τέχνης στην Αθήνα, διέμενε,
με τον σύζυγό της σε διαμέρισμά της στην Αθήνα τα τελευταία δύο έτη πριν
τον θάνατό του, το 1994,μετείχε στο Διοικητικό Συμβούλιο του
Γηροκομείου Αθηνών, ήταν διαχειρίστρια της οικογενειακής πολυκατοικίας
επί της οδού .... στην Αθήνα, διατηρούσε στο διαμέρισμά της, στην Αθήνα,
πολυπληθές προσωπικό και αυτοκίνητα, δεχόταν σημαίνοντα πρόσωπα σ' αυτό
και ότι θάφτηκε όπως και ο σύζυγός της, στην Αθήνα, είναι απαράδεκτος,
διότι υπό την επίκληση της ανωτέρω δικονομικής διάταξης πλήττεται η
αναιρετικώς ανέλεγκτη εκτίμηση από το Δικαστήριο της ουσίας πραγματικών
περιστατικών σχετικά με την κατοικία της ως άνω διαθέτιδας κατά τον
χρόνο του θανάτου της. Με το πέμπτο μέρος του ίδιου λόγου αναίρεσης, από
την αυτή διάταξη του άρθρ.559 αριθ.19 ΚΠολΔ, προβάλλεται έλλειψη
νόμιμης βάσης της αναιρεσιβαλλομένης, λόγω αντιφατικότητας της
αιτιολογίας,ότι η διαθέτης ήταν κάτοικος Λωζάνης, με την περαιτέρω
αιτιολογία, ότι η ίδια είχε άλλη κατοικία στο Γκστάαντ, όπου ήταν το
κέντρο των συμφερόντων της, εξαιτίας των οποίων δημιουργείται αμφιβολία
για το που ήταν το κέντρο των συμφερόντων της διαθέτιδας. Ο λόγος αυτός
είναι αβάσιμος, διότι από την επικαλούμενη αυτή αντίφαση των αιτιολογιών
δεν προκύπτει τέτοια ασάφεια, ώστε να καθίσταται αδύνατος ο έλεγχος της
ορθής εφαρμογής του άρθρου 51ΑΚ από το Δικαστήριο της ουσίας, αφού
καθίσταται σαφές από τις ανωτέρω παραδοχές του Εφετείου, ότι η επιλογή
της διαθέτιδας ως τόπο της κατοικίας της, από το έτος 1981, ήταν η
Λωζάνη της Ελβετίας, η οποία, σύμφωνα με τη βούλησή της, ήταν το κέντρο
των βιοτικών, επαγγελματικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων της. Με το
έκτο μέρος του ίδιου λόγου αναίρεσης προβάλλεται ότι "δεν είναι ορθές"
οι αιτιολογίες της πληττόμενης απόφασης, ότι η αληθής κατοικία του
κληρονομουμένου αποδεικνύεται και από ομολογία των εναγόντων, γιατί ο
τόπος της κατοικίας δεν είναι επιδεκτικός ομολογίας, ή από το διαβατήριο
ή άλλα έγγραφα. Ο λόγος αυτός είναι προεχόντως απαράδεκτος, διότι οι με
αυτόν αποδιδόμενες πλημμέλειες δεν αναφέρονται σε ελλείψεις ή ασάφειες
στη διατύπωση της ελάσσονας πρότασης της προσβαλλόμενης απόφασης σε
ζήτημα που ασκεί ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης, αλλά στην λήψη
υπόψη από το Δικαστήριο αποδεικτικών μέσων, οι οποίες δεν ιδρύουν τον
επικαλούμενο λόγο αναίρεσης από τον αριθ.19 του άρθρου559 ΚΠολΔ.
Επειδή, από τις διατάξεις των αριθ. 1 και 19 του
άρθρου 559 ΚΠολΔ συνάγεται ότι μόνο η παραβίαση κανόνων του ουσιαστικού
δικαίου ιδρύει τους από αυτές προβλεπόμενους λόγους αναίρεσης για
παραβίαση κανόνων δικαίου όχι δε και η παραβίαση κανόνων δικονομικού
δικαίου, αφού μόνο η παραβίαση ορισμένων δικονομικών κανόνων δημιουργεί
λόγους αναίρεσης, οι οποίοι αναφέρονται περιοριστικώς στους αριθμούς
2-7,9,14-18 και 20 του άρθρου 559 ΚΠολΔ .Στην κρινόμενη υπόθεση, με το
δεύτερο μέρος του δεύτερου λόγου αναίρεσης, από το άρθρ.559 αριθ.1 α
ΚΠολΔ, αποδίδεται η αναιρετική πλημμέλεια της παραβίασης από το Εφετείο,
των άρθρων 22,23,30 ΚΠολΔ, γιατί εσφαλμένα δέχθηκε ότι οι έννοιες της
κατοικίας και της διαμονής εννοούνται όπως αναφέρονται στα δύο πρώτα των
άρθρων αυτών και ότι σε περίπτωση που ο κληρονομούμενος είχε κατά τον
χρόνο του θανάτου του την κατοικία του και σε περίπτωση έλλειψης
κατοικίας τη διαμονή του στην αλλοδαπή, δεν υφίσταται συνδετικό
στοιχείο, το οποίο να θεμελιώνει δωσιδικία της κληρονομίας ημεδαπού
δικαστηρίου, με το δε τρίτο μέρος του ίδιου λόγου αναίρεσης, από τον
αριθ 19 του άρθρου 559 ΚΠολΔ, αποδίδεται στην πληττόμενη απόφαση έλλειψη
νόμιμης βάσης αναφορικά με τις ανωτέρω παραδοχές της ως προς την
εφαρμογή των ανωτέρω άρθρων και την απόρριψη της ένδικης αγωγής, ως
απαράδεκτης για έλλειψη δικαιοδοσίας των ελληνικών δικαστηρίων, ενώ,
σύμφωνα με τους λόγους αυτούς αναίρεσης,έπρεπε να γίνει δεκτό ότι και αν
ακόμη δεν υπήρχε κατοικία της κληρονομουμένης στην Αθήνα κατά χρόνο του
θανάτου της, υπήρχε πάντως διαμονή της, η οποία αποτελεί το νόμιμο
συνδετικό στοιχείο για τη θεμελίωση της δωσιδικίας του Δικαστηρίου της
ουσίας που εξέδωσε την προσβαλλόμενη απόφαση. Οι λόγοι αυτοί είναι
απαράδεκτοι, προεχόντως διότι οι φερόμενες ως παραβιασθείσες διατάξεις
είναι δικονομικές και ως εκ τούτου δεν ιδρύουν τους επικαλούμενους
λόγους αναίρεσης
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 5-3-2008 αίτηση του Ιδρύματος,
με την επωνυμία "Ελίζα Γουλανδρή", κλπ, για αναίρεση της 5565/2007
απόφασης του Εφετείου Αθηνών
Καταδικάζει τους αναιρεσείοντες στα δικαστικά έξοδα της αναιρεσίβλητης,
τα οποία ορίζει σε χίλια οκτακόσια (1800) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα, στις 18 Ιουνίου 2009. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 8 Ιουλίου 2009.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου