ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ - ΑΡΘΡΟ - - ΤΡΟΧΑΙΑ ΜΕ ΟΧΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ∆ΗΜΟΣΙΟΥ

 

ΤΡΟΧΑΙΑ ΜΕ ΟΧΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ∆ΗΜΟΣΙΟΥ
Όπως αναφέραμε και στον τόμο μας 1991 σελ. 65, ένα τεράστιο πρόβλημα
που εταιλαιπώρησε τελευταίως τα ∆ικαστήριά μας (τους παράγοντας εν γένει
της δικαιοσύνης) και την Κοινωνίαν των εμπλεκομένων στα Τροχαία..

ατυχήματα με οχήματα του ∆ημοσίου (Στρατιωτικά, Αστυνομικά, Πυροσβεστικά
και διαφόρων άλλων Κρατικών Υπηρεσιών) εδημιουργήθη από τον νόμον
1406/1983 διά του οποίου υπήχθησαν εις την αρμοδιότητα των ∆ιοικητικών
∆ικαστηρίων οι ∆ιοικητικές διαφορές ΟΥΣΙΑΣ. Η Νομολογία μας υπήρξεν
ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ κατά τον χαρακτηρισμών ως ∆ιοικητικών ∆ιαφορών
ΟΥΣΙΑΣ, των εν λόγω υποθέσεων (Αποζημιώσεις εκ Τροχαίων Ατυχημάτων
με Οχήματα του ∆ημοσίου). Η αντιφατική αυτή θέσις της Νομολογίας μας, έχει
ταλαιπωρήσει και φαίνεται ότι θα ταλαιπωρήσει αρκετά ακόμη ∆ικαστάς,
∆ικηγόρους και διαδίκους, εν όψει της διχογνωμίας και αυτών τούτων τών
Ανωτάτων ∆ικαστηρίων μας, αφού η μεν Ολομέλεια του Συμβουλίου της
Επικρατείας απεφάνθη υπέρ της αρμοδιότητος των ∆ιοικητικών ∆ικαστήρων,
η δε Ολομέλεια του Αρείου Πάγου διά της ευθύς κατωτέρω δημοσιευομένης
προσφάτου υπ' αριθ 15/1993 αποφάσεως του, απεφάνθη υπέρ της
αρμοδιότητος των Πολιτικών ∆ικαστηρίων.
Ιδού η εκ της Νομολογίας του περιοδικού μας, σχετική ύλη
Η Εφετ Αθην 5920/1987 (Ανδρ. Κατράκης) ΕΣυγκ∆ 1988 σελ 562 εδέχθη (με την εν αυτή
ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ) αρμοδιότητα των Πολιτικών ∆ικαστηρίων.
Ομοίως και η Μον Πρωτ Αθ 6214/17.11.1988 (Αικ.Βλάχου) ΕΣυγκ∆ 1989.σελ 56 Ομοίως και
η Εφετ Θεσ/κης 3250/30.11.1988 (Πρόεδρος Ι.Παρπούλας, λοιποί ∆ικασταί Ι.Γιαγτζόγλου
και Λαζ.Κοεμτζόπουλος- Εισηγητής), με CONTRA Μοψ. ΕΣυγκ∆ 1989 σελ 138
Ομοίως η Τριμ.∆ιοικ.Πρωτ Αθην ΕΣυγκ ∆ 1991 σελ 68 με CONTRA Μοψ
∆ιοικ.Πολ ΠρΑθ 6091/1989
Ομοίως η Εφετ ∆ωδεκανήσου 174/1989 (Σ.Αλεξίου) ΕΣυγκ∆ 1991 σελ 66
Το άκρον-άωτον (εκ της ρηθείσης διχογνωμίας) αυτής της ταλαιπωρίας (∆ικαστών,
∆ικηγόρων και ιδία των ∆ιαδίκων (για τη συγκεκριμένη περίπτωση) ίδετε στο τόμο μας
1991 σελ 65 επ. που αναδημοσιεύομε ευθύς κατωτέρω έχον ούτω:
ΤΡΟΧΑΙΟ ΜΕ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ - ΑΓΩΓΗ ενώπιον του
Μον.Πρωτ Αθην 1) Κατά του Αμερικάνου Οδηγού, 2) Του ∆ημοσίου της Αμερικής και 3) του
Ελληνικού ∆ημοσίου, ευθυνόμενου λόγω συμφωνίας του με το Αμερικανικό ∆ημόσιο
επικυρωθείσα με το Ν∆ 2799/1954, σύμφωνα με το οποίο, Υποχρεούται και το Ελληνικό
∆ημόσιο στη καταβολή της εκ του τροχαίου τούτου ατυχήματος αποζημιώσεως του
παθόντος.
Επί της αγωγής αυτής, εξεδόθη η Μον. Πρ Αθην 6178/1988, η οποία έκρινε
αρμοδιότητα των Πολιτικών ∆ικαστηρίων και έκαμε δεκτή την Αγωγή μόνον ως προς το
Ελληνικό ∆ημόσιο (ΕΣυγκ∆ 1991 σελ 74).
Επί Εφέσεως του Ελληνικού ∆ημοσίου, εξεδόθη η Εφ Αθην 5786/1989 η οποία εδέχθη
αναρμοδιότητα των Πολιτικών ∆ικαστηρίων, και αρμοδιότητα των ∆ιοικητικών
∆ικαστηρίων (ΕΣυγκ∆ 1991 σελ 78-79) και ΙΖ (1989) σελ 302)
Ξανα-Μανά, Η Αγωγή εισάγεται στο Πολυμελές ∆ΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟ∆ΙΚΕΙΟ Αθηνών
(Κατοικία εναγομένου Ελληνικού ∆ΗΜΟΙΟΥ-Γενική ∆ωσιδικία) το οποίο ΟΜΩΣ, με την
Page 2
1025/1991 απόφαση του (ΕΣυγκ∆ 1991 σελ 78) εκήρυξε εαυτό Αναρμόδιο κατά τόπον και
παρέπεμψε την υπόθεση στο ∆ιοικητικό Πρωτοδικείο Πειραιώς (Τόπος Ατυχήματος).
Εν τω μεταξύ εμεσολάβησε η Αρ.Πάγου 908/1990, η οποία έκρινε αρμόδια τα
∆ιοικητικά ∆ικαστήρια (Τμ.∆) ΕΣυγκ∆ 1990 σελ 291
Ομως επηκολούθησε η ευθύς κατωτέρω Ολμ Αρ Πάγου 15/22.9.1993 η οποία με ισχυρά
πλειονοψηφία, εδέξατο αρμοδιότητα των Πολιτικών ∆ικαστηρίων.
Ημείς από της πλευράς μας όπως γράφομε και στο τόμο μας 1988 σελ 562 (υπό την
Εφετ Αθην 5920/1987 (Ανδρ. Κατράκης) με γνώμονα πάντοτε την Πρακτική σκοπιμότητα
(Ζυγίζοντες τα ΣΥΝ και τα ΠΛΗΝ) φρονούμε ότι είναι ορθή η διά της εν λόγω αποφάσεως
υπαγωγής των υποθέσεων αυτών (Αποζημιώσεις εξ Αυτοκινήτου και της Ασφαλίσεως
αυτού), εις την ∆ΙΚΑΙΟ∆ΟΣΙΑΝ των Πολιτικών ∆ικαστηρίων, εν όψει της κτηθείσης
εμπειρίας άν μη και του αριθμού των ασχολουμένων με τις υποθέσεις αυτές ∆ικαστών,
που πάντοτε κρίνεται ανεπαρκής (ο αριθμός αυτών), εν όψει του γεγονότος ότι το 80% των
εις δίκην αγομένων υποθέσεων, αφορούν παρόμοιες υποθέσεις.
Εξ άλλου, η βάσις θεμελιώσεως των Αποζημιώσεων αυτών είναι η έρευνα του στοιχείου
της υπαιτιότητος, θέμα με το οποίον ασχολείται παράλληλα και η Ποινική ∆ικαιοσύνη, που
είναι επανδρωμένη με τους Πολιτικούς ∆ικαστάς, ασχέτως του ότι δεν πρέπει η αυτή
υπόθεσις (Τροχαίου Ατυχήματος), να εκδικάζεται από τον αυτόν ∆ικαστήν κατά τε το Ποινικόν
και Αστικόν μέρος αυτής, ίνα μη καταστρατηγείται η ∆ικονομική διάταξις, καθ' ήν η Ποινική
απόφασις ∆ΕΝ δεσμεύει το Ποινικό ∆ικαστήριο, το οποίον ΕΛΕΥΘΕΡΑ και αδέσμευτο,
ερευνά εξ υπαρχής το φλέγον τούτο θέμα της υπαιτιότητος, πράγμα το οποίον θα είναι
υπέρ των ανθρωπίνων δυνατοτήτων, να ζητηθεί από τον αυτόν ∆ικαστήν, δικάζοντα και
την Ποινικήν και την Πολιτικήν υποθεσιν, να ξεχάσει τις εντυπώσεις του, από την συμμετοχή
του στο Ποινικό ∆ικαστήριο.
Ιδού περιπτώσεις που οδηγούν εις τήν αυτοεξαίρεση του ∆ικαστού.
Γι' αυτό είναι κατεπείγουσα ανάγκη να λυθεί αρμοδίως αυτή η διχογνωμία ΑΜΕΣΩΣ.
Ημείς επαναλαμβάνομε ότι τασσόμεθα με την άποψη της κατωτέρω δημοσιευομένης -
υπ' αριθμ. 51/93 αποφάσεως της Ολομελείας του Αρείου Πάγου, για τους εξής κυρίως
λόγους.
1) Τα Πολιτικά ∆ικαστήρια έχουν στο ενεργητικό τους μία πολύχρονη και σοβαρή εμπειρία
και πλουσιωτάτη Νομολογία στο χώρο των εκ τροχαίων ατυχημάτων πολλών και
ποικίλων προβλημάτων.
2) Το Ποινικό μέρος των Τροχαίων Ατυχημάτων, εκδικάζεται υπό των Πολιτικών
∆ικαστών που συγκροτούν τις Ποινικές συνθέσεις. Και ναι μεν η Ποινική από
φαση δεν αποτελεί ∆εδικασμένο για το Πολιτικό ∆ικαστήριο, όμως (κακά τα
ψέματα) αποτελεί ισχυρότατο ΤΕΚΜΗΡΙΟ περί της συνδρομής ή μη (σε κάθε
περίπτωση) Υπαιτιότητος, για την έρευνα της οποίας επίσης οι ∆ικασταί των
Πολιτικών-Ποινικών ∆ικαστήριον έχουν ανάλογη εμπειρία.
3) Ο
αριθμός των Πολιτικών
∆ικαστών, είναι
μεγαλύτερος
των ∆ιοικητικών
∆ικαστών, με αποτέλεσμα να βραδύνει έτι πέραν ο χρόνος εκδόσεως των
αποφάσεων.
Εν πάσει περιπτώσει τονίζομε γιά ακόμη μιά φορά ότι είναι κατεπείγουσα ανάγκη να λυθεί
αρμοδίως και ΑΜΕΣΩΣ, αυτή η διχογνωμία.