ΨΥΧΙΚΗ ΟΔΥΝΗ
στον Υπαίτιο Οδηγό,
Για το Θάνατο του συνεπιβαίνοντος Αδελφού του ΚΑΙ επίσης:
ΨΥΧΙΚΗ ΟΔΥΝΗ των λοιπών ΕΠΙΒΑΙΝΟΝΤΩΝ του ζημιογόνου αυτοκινήτου..
ΚΑΙ των συγγενών αυτών (Τέκνων, Γονέων, Αδελφήν, Γαμβρών και Συζύγων αυτών
(Νύμφες), εν συνόλω 36.000.000.
Ευθύνη του Ασφαλίζοντος το ρηθέν όχημα ΑΣΦΑΛΙΣΤΟΥ. (1)
Eναντι των επιβαινόντων (αρθρ. 2 παρ. 2 - ΠΔ.264/91)
Eκτροπή - Πρόσκρουση - Aνατροπή
Eκτροπή επί δεξιάς ΣΤΡΟΦΗΣ στο Αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και προσκρουση
επί των εκείσε Πινακίδων Σημάνσεως της Οδού και στήλου του ΟΤΕ, εξ ής
ΑΝΑΤΡΟΠΗ στους Αγρούς, με αποτέλεσμα θανάτους και Τραυματισμόν των
Επιβαινόντων.
Αποκλειστική Υπαιτιότης του Οδηγού. (ΚΟΚ 12.1, 19.1).
Απόφ Εφετ Αθην 1070/1997 (α)
Πρόεδρος : Γ. Κοντογιαννάκος
Εισηγητής: Ι.Φιλόπουλος
Δικηγόροι : Χρ. Καραμανώφ -Παν. Χεινοπούλου - Γ. Συλλούρης
Παρατηρήσεις
α) Επικυρούται η τα αυτά δεξαμένη πρωτόδικος Μον Πρωτ Αθην 8875/1995 (Μαρία
Γρ. Γαλάνη).
Ιδού το κείμενον τη εν λόγω Εφετ Αθην 1070/1997
Αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Την 23-7-1994 και ώρα 2.50
π.μ. ο Α.Ν. (ενάγων στην από 7-11-1994 αγωγή), οδηγούσε το υπ’αριθμ. κυκλοφ.
ΥΙΥ 5750 ΙΧΕ αυτοκίνητο, κυριότητός του, που ήταν ασφαλισμένο στην εναγομένη
ασφαλ. εταιρεία για την προς τρίτους αστική του ευθύνη, και εκινείτο στην εθνική
οδό Ιωαννίνων - Αρτας, με κατεύθυνση προς Ιωάννινα.
Στο αυτοκίνητο επέβαιναν, πλην του άνω οδηγού, η σύζυγός του τελευταίου, Α.Ν.,
(ενάγουσα στην από 7-11-94 αγωγή), η ενάγουσα στην από 5-1-95 αγωγή Α.Π. και ο
σύζυγός της τελευταίας Φ.Ν.
Στο 11.00 περίπου χιλιομ., της άνω εθνικής οδού, κοντά στο χωριό Μπιζάνι, ο άνω
οδηγός, από αδεξιότητα περί την οδήγηση και έλλειψη της δέουσας προσοχής, έχασε
τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, το οποίο αντί να συνεχίσει την πορεία του προς τα
δεξιά, σύμφωνα με την κατεύθυνση της στροφής της οδού στο σημείο εκείνο,
εισήλθε, κινούμενο κατ’ευθεία γραμμή, στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, το οποίο,
αφού διέσχισε καθέτως και λοξώς, προσέκρουσε αρχικά σε πινακίδα σήμανσης της
οδού και στη συνέχεια σε στύλο του ΟΤΕ, με αποτέλεσμα να εκτραπεί στο πρανές
της οδού, να ανατραπεί και να καταλήξει στο άκρο αγροκτήματος, έξι (6) περίπου
μέτρα χαμηλότερα από την ανωτέρω οδό και σαράντα (40) περίπου μέτρα από το
σημείο που έχασε ο άνω οδηγός τον ελεγχό του.
Page 2
Αποτέλεσμα του άνω ατυχήματος, ήταν να υποστεί ο επιβαίνων στο άνω οχημα Φ.Ν.
(σύζυγος της επίσης επιβαίνουσας και πατέρας των ανηλίκων παιδιών τους Ε.-Δ και
Ε.-Ε) συντριπτικά κατάγματα στο δεξιό κροταφικό, βρεγματικό και ινιακό του
κρανίου, από τα οποία, ως μόνης αιτίας επήλθε ο θάνατός του (βλ. την υπ’αριθμ.
53/23-7-94 ιατροδικαστική έκθεση νεκροψίας-νεκτοτομίας του ιατροδικαστή Γ.Χ)
και να υποστεί σωματικές κακώσεις η ωσαύτως συνεπιβαίνουσα στο ανωτέρω όχημα
Α.Ν., συζ. του Α.Ν (οδηγού), και συγκεκριμένα κάταγμα έσω σφυρού δεξ. κάτω
άκρου, συντρ/κό κάταγμα κάτω πέρατος κερκίδας δεξιά, κάταγμα μεσογληνίου,
διάχυτες κακώσεις άρθρωσεις, μώλωπες προσθίας και οπισθίας επιφάνειας κορμού
και προσώπου (βλ. την από 23-7-94 ιατρ/κή έκθεση του ιατρού Π.Δ).
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι το ένδικο ατύχημα οφείλεται σε αποκλειστική
υπαιτιότητα του οδηγού του άνω οχήματος, όπως αυτή (υπαιτιότητα)
προαναφέρθηκε, ο οποίος (οδηγός) ενήργησε κατά παράβαση των άρθρων 12 παρ.1,
19 παρ.1 του Κ.Ο.Κ., όπως ορθώς έκρινε και η εκκαλουμένη και η οποία δεν
προσβάλλεται κατά τούτο.
Περαιτέρω αποδεικνύεται ότι η ενάγουσα της από 5-1-95 αγωγής Α.Π., χήρα του
άνω θανόντος Φ.Ν., κατέβαλε για έξοδα κηδείας του κατά τα άνω θανόντως συζύγου
της (Φ.Ν), το ποσό των 256.000 δρχ. (βλ. την 0925/25-7-94 απόδειξη Α.Γ.Κ).
Η αυτή ως άνω ενάγουσα (Α.Π), καθώς και τα ανωτέρω ανήλικα παιδιά τους,
ηλικίας κατά το χρόνο του ατυχήματος 6 και 4 ετών αντίστοιχα, υπέστησαν,
συνεπεία του θανάτου του συζύγου και πατέρα τους, ψυχική οδύνη και έτσι η
οφειλομένη σε αυτούς χρηματική ικανοποίηση, ενόψει της αποκλειστικής
υπαιτιότητας του άνω οδηγού στην επέλευση του ενδίκου ατυχήματος και της
κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης της άνω ενάγουσας, ανέρχεται στο ποσό
των 5.000.000 δρχ. για την ίδια και 4.000.000 δρχ για κάθε ένα από τα ανήλικα
παιδιά τους, επί των οποίων αυτή (ενάγουσα Α.Π) ασκεί τη γονική μέριμνα. Το
αιτούμενο κονδύλιο για διατροφή τόσο της ίδιας αυτής ενάγουσας όσο και για
λογαρισμό των παιδιών της, μετά τον γενικό περιορισμό τούτου, στον οποίο αυτή
προέβη (χωρίς δηλ. να διακρίνει, αν ο περιορισμός αφορά τη διατροφή της ιδίας ή
των παιδιών της), είναι αόριστο και απορριπτέο, όπως ορθά έκρινε η εκκαλουμένη, η
οποία δεν προσβάλλεται κατά τούτο.
Περαιτέρω, κατ’άρθρ. 6 Ν. 489/1976, η ασφάλιση πρέπει να καλύπτει την αστική
ευθύνη του κυρίου, του κατόχου και οιουδήποτε οδηγού ή προστηθέντος κατά την
οδήγηση ή υπευθύνου του ασφαλισμένου αυτοκινήτου, με εξαίρεση την αστική
ευθύνη των δια κλοπής ή βίας επιληφθέντων του αυτοκινήτου προσώπων, καθώς και
της αστικής ευθύνης των εκ προθέσεως προκαλεσάντων το ατύχημα.
Η ασφαλιστική κάλυψη πρέπει να περιλαμβάνει την έναντι τρίτων αστική ευθύνη
λόγω θανάτωσης ή σωματικής βλάβης ή ζημιών εις πράγματα, περιλαμβανομένης
και της χρηματικής ικανοποίησης, λόγω ψυχικής οδύνης ή ηθικής βλάβης.
Αυτή πρέπει ωσαύτως να περιλαμβάνει την αστική ευθύνη έναντι των επιβαινόντων
του αυτοκινήτου προσώπων.
Κατά το άρθρο 10 του ίδιου ως άνω Νόμου “Το ζημιωθέντα πρόσωπο έχει εκ της
ασφαλιστικής σύμβασης και μέχρι του ποσού αυτής, ιδίαν αξίωσιν κατά του
ασφαλιστού.
Σύμφωνα δε με το τροποποιηθέν με το ΠΔ 264/1991 άρθρο 6 του Ν.489/76,
ασφαλίζονται πλέον εκ του Νόμου και οι επιβαίνοντες σε κάθε όχημα. Ετσι, με το
άρθρο 2 παρ.2 του άνω Π.Δ., η παρ.2 του άρθρου 6 του Ν. 489/76 αντικαταστάθηκε
Page 3
ως ακολούθως: “Η ασφαλιστική κάλυψη πρέπει να περιλαμβάνει την έναντι τρίτων
αστική ευθύνη εξ αιτίας θανάτωσης ή σωματικής βλάβης ή ζημιών σε πράματα, στην
οποία περιλαμβάνεται και η χρηματική ικανοποίηση για ψυχική οδύνη ή ηθική
βλάβη, καθώς και την αστική ευθύνη λόγω θανάτωσης ή σωματικών βλαβών έναντι
των μελών της οικογένειας του ασφαλισμένου οδηγού ή κάθε άλλου προσώπου, του
οποίου η αστική ευθύνη καλύπτεται σύμφωνα με την πρώτη παράγραφο, ανεξάρτητα
από δεσμό συγγενείας” (Βλ. σχετ. και Κρητικό Αποζημ. από Τροχ. Αυτοκ.
Ατυχήματα έκδ. 1992, σελ. 542).
Στην προκειμένη περίπτωση, ο 7ος ενάγων, Α.Ν., (οδηγός του ζημιογόνου
αυτοκινήτου), με την κρινόμενη από 7-11-94 αγωγή ασκεί ίδιον δικαίωμα κατά της
εναγομένης ασφαλ. εταιρείας, προερχόμενο από την συγγενική σχέση, την οποία είχε
με τον θανατωθέντα και επιβαίνοντα στο άνω όχημα αδελφό του και επομένως
νόμιμα ζητάει το αναφερόμενο σ’αυτήν (αγωγή) ποσό για χρηματική του
ικανοποίηση, λόγω ψυχικής οδύνης, απορριπτομένου του περί του εναντίου σχετικού
ισχυρισμού της εναγομένης ασφαλ. εταιρείας, ως αβασίμου, καθώς επίσης και του
επικουρικώς προβαλλομένου ισχυρισμού αυτής, περί καταχρηστικής άσκησης του
δικαιώματος εκείνου (ιδίου ενάγοντος) για επιδίκαση σ’αυτόν της ζητουμένης
χρηματικής ικανοποίησης, λόγω ψυχικής οδύ’νης, διότι αυτή (ασφαλ. εταιρεία) δεν
επικαλείται, αλλ’ούτε και αποδεικνύει, ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις εφαρμογής
του άρθρου 281 Α.Κ. Η επιδικαστέα, συνεπώς, στους ενάγοντες της από 7-11-94
αγωγής χρηματική ικανοποίηση, λόγω της ψυχικής οδύνης την οποία υπέστησαν
από την ένδικη αδικοπραξία, ενόψει της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης
των εναγόντων και του υπαιτίου οδηγού, του βαθμού του πταίσματος και του
επελθόντος αποτελέσματος του θανάτου, ανέρχεται στο ποσό των 4.000.000 δρχ. για
τον 1ο ενάγοντα (πατέρα του θανατωθέντος), 2.000.000 δραχμών για κάθε ένα από
τους 2ο, 3ο, 5ο και 7ο των εναγόντων (αδέλφια του θανατωθέντος) και 300.000
δραχμών για κάθε μία από τις 4η, 6η και 8η των εναγουσών (σύζυγοι αδελφών του
θανατωθέντος νύφες).
Ωσαύτως, η 8η ενάγουσα στην από 7-11-94 αγωγή (Α.Ν), η οποία υπέστη τις
προαναφερθείσες σωματικές κακώσεις, νοσηλεύθηκε στο Περιφερειακό Γενικό
Νοσοκομείο Ιωαννίνων “Γ. ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ” από 23- 7-94 έως 29-8-94, όπου και
υπεβλήθη σε χειρουργικές επεμβάσεις, εξωτερική οστεοσύνθεση της πηχεοκαρπικής,
κοχλίωση του κατάγματος του μεσογληνίου, εξωτερική οστεοσύνθεση του έσω
οφυρού. Συνεπεία του άνω τραυματισμού της κατέστη ανίκανη προς εργασία επί
δέκα (10) μήνες (βλ. την από 23-7-94 ιατροδικαστική έκθεση σε συνδ. με την από
19-1-96 ιατρ. γνωμ. του ΙΚΑ).
Πριν από τον τραυματισμό της εργαζόταν ως αποκλειστική νοσοκόμος στο
Νοσηλευτικό Ιδρυμα Μ.Τ.Σ. (βλ. την από 27-10-93 βεβαίωση τούτου) και κέρδιζε
από την εργασία της αυτή το ποσό των 120.000 δρχ., μηνιαίως, το οποίο με
βεβαιώτητα και κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων θα κέρδιζε, αν δεν
τραυματιζόταν, κατά τους 10 μήνες που κατέστη ανίκανη προς εργασία. Ετσι,
απώλεσε συνολικά από την αιτία αυτή το ποσό του 1.200.000 δρχ (10 μήνες x
120.000 δρχ). Ας σημειωθεί ότι αυτή δεν είχε λάβει μέχρι την 8-10-96, κάποιες
παροχές από το ΙΚΑ, λόγω στέρησης των αποδοχών της εκ της εργασίας της, ως
αποκλ. νοσοκόμου (βλ. την από 8-10-96 βεβαίωση του ΙΚΑ). Η ίδια ενάγουσα
(Α.Ν.) κατέβαλε, κατά σύσταση των θεραπόντων ιατρών της, για βελτιωμένη (πέραν
της συνήθους) τροφή της, για την ταχύτερη αποκατάσταση της υγείας της, επί
τρίμηνο από του άνω τραυματισμού της, το ποσό των 90.000 δρχ (3 μην. x 1.000
δρχ. ημερησίως). Τέλος, ενόψει των συνθηκών που έγινε το ατύχημα, του είδους του
Page 4
τραυματισμού της, του βαθμού του πταίσματος του οδηγού, της κοινωνικής και
οικονομικής κατάστασης των μερών, η ίδια ενάγουσα (Α.Ν.) υπέστη ηθική βλάβη
και επομένως πρέπει να της επιδικαστεί, ως χρηματική της ικανοποίηση, το ποσό
των 500.000 δραχμών, το οποίο, μετά τη στάθμιση των κατα νόμω στοιχείων,
κρίνεται εύλογο (άρθρο 932 Α.Κ). Ετσι, το σύνολο της απαίτησης των άνω
εναγόντων ανέρχεται στην από 5-1-95 αγωγή, ως κατωτέρω: Στην ενάγουσα Α.Π.,
ατομικώς το ποσό των 5.256.000 δρχ (5.000.000 + 256.000) και στην ιδία, ως
ασκούσα όμως τη γονική μέριμνα επί των άνω ανηλίκων παιδιών της, 8.000.000 δρχ
(4.000.000 δρχ για καθένα από τα δύο παιδιά της). Στην από 7-11- 94 αγωγή: στον 1ο
ενάγοντα (Δ.Ν) 4.000.000 δρχ., στους 2η, 3ο, 5ο και 7ο ενάγοντες (Ε.Γ., Β.Ν., Ν.Ν.
και Α.Ν.) από 2.000.000 δρχ. στον καθένα, στις 4η και 6η ενάγουσες (Β. συζ. Δ.Ν.,
και Κ. συζ. Ν.Ν) από 300.000 δρχ., στην κάθε μία και στην 8η (Α. συζ. Α.Ν)
2.090.000 δρχ. (300.000 + 1.200.000 + 90.000 + 500.000 δρχ). Συνεπώς, ενόψει των
ανωτέρω, ορθώς η εκκαλουμένη δέχθηκε ότι αποκλειστικά υπαίτιος του ενδίκου
ατυχήματος είναι ο οδηγός του ζημιογόνου αυτ/του, του ασφαλισμένου στην
εναγομένη ασφαλ. εταιρεία και επιδίκασε στην ενάγουσα της από 5-1-95 αγωγής
(Α.Π) το ποσό των 5.256.000 δρχ. ατομικώς και 8.000.000 δρχ., ως ασκούσα τη
γονικη μέριμνα επί των άνω ανηλίκων παιδιών της και την απέρριψε για επιπλέον.
Ωσαύτως, ορθώς η εκκαλουμένη επιδίκασε στους ενάγοντες της από 7-11-94 αγωγής
και συγκεκριμένα στον πρώτο (1ο) το ποσό των 4.000.000 δρχ., στους 2η, 3ο, 5ο και
7ο το ποσό των 2.000.000 δρχ. στον καθένα. Ως προς το ύψος, όμως, της χρηματικής
ικανοποίησης, λόγω ψυχικής οδύνης, την οποία επιδίκασε αυτή (εκκαλουμένη), δηλ.
600.000 δρχ. σε κάθε μία από τις 4η, 6η και 8η, αντί του ορθού 300.000 δρχ. στην
κάθε μία από αυτές, καθώς και ως προς το ύψος της αποζημίωσης και της
χρηματικής ικανοποίησης, λόγω ηθικής βλάβης, που επιδίκασε αυτή (εκκαλουμένη)
στην 8η ενάγουσα, δηλ. 1.160.000 δρχ, αντί του ορθού 1.790.000 δρχ., (1.200.000 +
90.000 + 500.000 δρχ.), όπως προπατατέθηκε, έσφαλε. Γι’αυτό, απορριπτομένων
των περί του αντιθέτου σχετικών λόγων των αντεφέσεων των εναγόντων (δηλ.
ενάγουσας στην από 5-1-95 αγωγής και του πρώτου έως και της 8ης των εναγόντων
της από 7-11-94 αγωγής) σύμφωνα με τους οποίους έπρεπε να επιδικασθούν σε
αυτούς μεγαλύτερα χρηματικά ποσά από εκείνα που τους επιδίκασε η εκκαλουμένη,
και των αντεφέσεών τους στο σύνολό τους, ως αβασίμων, πρέπει, κατά μερική
παραδοχή των λόγων των από 28-2-96 και 25-11-96 εφέσεων των διαδίκων
(εναγομένης ασφαλ. εταιρείας και ενάγουσας Α.Ν.), να γίνουν εν μέρει κατ’ουσίαν
δεκτές αυτές και να εφαφανισθεί η εκκαλουμένη, μόνον ως προς του εκκαλούντες
(όχι δηλ. και ως προς του ένατο έως και δέκατο ένατο ενάγοντες της από 7-11-94
αγωγής ως προς τους οποίους απερρίφθη αυτή και δεν άσκησαν έφεση όπως
προαναφέρθηκε).
Στη συνέχεια, πρέπει να κρατηθεί η υπόθεση από το Δικαστήριο τούτο, το οποίο,
δικάζοντας τις άνω αγωγές, πρέπει να τις κάνει εν μέρει κατ’ουσίαν δεκτές, κατά τα
προαναφερθέντα χρηματικά ποσά, απορριπτομένων για το επιπλέον. Η δικαστική
δαπάνη και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας πρέπει να επιβληθεί, εν μέρει, στη
διάδικο (ασφαλ. εταιρεία) που νική’θηκε (άρθρ. 178, 183, 191, παρ.2 ΚΠολΔ), όπως
ειδικότερα ορίζεται στο διατακτικό.
―――――――――――――――――
Για το Θάνατο του συνεπιβαίνοντος Αδελφού του ΚΑΙ επίσης:
ΨΥΧΙΚΗ ΟΔΥΝΗ των λοιπών ΕΠΙΒΑΙΝΟΝΤΩΝ του ζημιογόνου αυτοκινήτου..
ΚΑΙ των συγγενών αυτών (Τέκνων, Γονέων, Αδελφήν, Γαμβρών και Συζύγων αυτών
(Νύμφες), εν συνόλω 36.000.000.
Ευθύνη του Ασφαλίζοντος το ρηθέν όχημα ΑΣΦΑΛΙΣΤΟΥ. (1)
Eναντι των επιβαινόντων (αρθρ. 2 παρ. 2 - ΠΔ.264/91)
Eκτροπή - Πρόσκρουση - Aνατροπή
Eκτροπή επί δεξιάς ΣΤΡΟΦΗΣ στο Αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και προσκρουση
επί των εκείσε Πινακίδων Σημάνσεως της Οδού και στήλου του ΟΤΕ, εξ ής
ΑΝΑΤΡΟΠΗ στους Αγρούς, με αποτέλεσμα θανάτους και Τραυματισμόν των
Επιβαινόντων.
Αποκλειστική Υπαιτιότης του Οδηγού. (ΚΟΚ 12.1, 19.1).
Απόφ Εφετ Αθην 1070/1997 (α)
Πρόεδρος : Γ. Κοντογιαννάκος
Εισηγητής: Ι.Φιλόπουλος
Δικηγόροι : Χρ. Καραμανώφ -Παν. Χεινοπούλου - Γ. Συλλούρης
Παρατηρήσεις
α) Επικυρούται η τα αυτά δεξαμένη πρωτόδικος Μον Πρωτ Αθην 8875/1995 (Μαρία
Γρ. Γαλάνη).
Ιδού το κείμενον τη εν λόγω Εφετ Αθην 1070/1997
Αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Την 23-7-1994 και ώρα 2.50
π.μ. ο Α.Ν. (ενάγων στην από 7-11-1994 αγωγή), οδηγούσε το υπ’αριθμ. κυκλοφ.
ΥΙΥ 5750 ΙΧΕ αυτοκίνητο, κυριότητός του, που ήταν ασφαλισμένο στην εναγομένη
ασφαλ. εταιρεία για την προς τρίτους αστική του ευθύνη, και εκινείτο στην εθνική
οδό Ιωαννίνων - Αρτας, με κατεύθυνση προς Ιωάννινα.
Στο αυτοκίνητο επέβαιναν, πλην του άνω οδηγού, η σύζυγός του τελευταίου, Α.Ν.,
(ενάγουσα στην από 7-11-94 αγωγή), η ενάγουσα στην από 5-1-95 αγωγή Α.Π. και ο
σύζυγός της τελευταίας Φ.Ν.
Στο 11.00 περίπου χιλιομ., της άνω εθνικής οδού, κοντά στο χωριό Μπιζάνι, ο άνω
οδηγός, από αδεξιότητα περί την οδήγηση και έλλειψη της δέουσας προσοχής, έχασε
τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, το οποίο αντί να συνεχίσει την πορεία του προς τα
δεξιά, σύμφωνα με την κατεύθυνση της στροφής της οδού στο σημείο εκείνο,
εισήλθε, κινούμενο κατ’ευθεία γραμμή, στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, το οποίο,
αφού διέσχισε καθέτως και λοξώς, προσέκρουσε αρχικά σε πινακίδα σήμανσης της
οδού και στη συνέχεια σε στύλο του ΟΤΕ, με αποτέλεσμα να εκτραπεί στο πρανές
της οδού, να ανατραπεί και να καταλήξει στο άκρο αγροκτήματος, έξι (6) περίπου
μέτρα χαμηλότερα από την ανωτέρω οδό και σαράντα (40) περίπου μέτρα από το
σημείο που έχασε ο άνω οδηγός τον ελεγχό του.
Page 2
Αποτέλεσμα του άνω ατυχήματος, ήταν να υποστεί ο επιβαίνων στο άνω οχημα Φ.Ν.
(σύζυγος της επίσης επιβαίνουσας και πατέρας των ανηλίκων παιδιών τους Ε.-Δ και
Ε.-Ε) συντριπτικά κατάγματα στο δεξιό κροταφικό, βρεγματικό και ινιακό του
κρανίου, από τα οποία, ως μόνης αιτίας επήλθε ο θάνατός του (βλ. την υπ’αριθμ.
53/23-7-94 ιατροδικαστική έκθεση νεκροψίας-νεκτοτομίας του ιατροδικαστή Γ.Χ)
και να υποστεί σωματικές κακώσεις η ωσαύτως συνεπιβαίνουσα στο ανωτέρω όχημα
Α.Ν., συζ. του Α.Ν (οδηγού), και συγκεκριμένα κάταγμα έσω σφυρού δεξ. κάτω
άκρου, συντρ/κό κάταγμα κάτω πέρατος κερκίδας δεξιά, κάταγμα μεσογληνίου,
διάχυτες κακώσεις άρθρωσεις, μώλωπες προσθίας και οπισθίας επιφάνειας κορμού
και προσώπου (βλ. την από 23-7-94 ιατρ/κή έκθεση του ιατρού Π.Δ).
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι το ένδικο ατύχημα οφείλεται σε αποκλειστική
υπαιτιότητα του οδηγού του άνω οχήματος, όπως αυτή (υπαιτιότητα)
προαναφέρθηκε, ο οποίος (οδηγός) ενήργησε κατά παράβαση των άρθρων 12 παρ.1,
19 παρ.1 του Κ.Ο.Κ., όπως ορθώς έκρινε και η εκκαλουμένη και η οποία δεν
προσβάλλεται κατά τούτο.
Περαιτέρω αποδεικνύεται ότι η ενάγουσα της από 5-1-95 αγωγής Α.Π., χήρα του
άνω θανόντος Φ.Ν., κατέβαλε για έξοδα κηδείας του κατά τα άνω θανόντως συζύγου
της (Φ.Ν), το ποσό των 256.000 δρχ. (βλ. την 0925/25-7-94 απόδειξη Α.Γ.Κ).
Η αυτή ως άνω ενάγουσα (Α.Π), καθώς και τα ανωτέρω ανήλικα παιδιά τους,
ηλικίας κατά το χρόνο του ατυχήματος 6 και 4 ετών αντίστοιχα, υπέστησαν,
συνεπεία του θανάτου του συζύγου και πατέρα τους, ψυχική οδύνη και έτσι η
οφειλομένη σε αυτούς χρηματική ικανοποίηση, ενόψει της αποκλειστικής
υπαιτιότητας του άνω οδηγού στην επέλευση του ενδίκου ατυχήματος και της
κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης της άνω ενάγουσας, ανέρχεται στο ποσό
των 5.000.000 δρχ. για την ίδια και 4.000.000 δρχ για κάθε ένα από τα ανήλικα
παιδιά τους, επί των οποίων αυτή (ενάγουσα Α.Π) ασκεί τη γονική μέριμνα. Το
αιτούμενο κονδύλιο για διατροφή τόσο της ίδιας αυτής ενάγουσας όσο και για
λογαρισμό των παιδιών της, μετά τον γενικό περιορισμό τούτου, στον οποίο αυτή
προέβη (χωρίς δηλ. να διακρίνει, αν ο περιορισμός αφορά τη διατροφή της ιδίας ή
των παιδιών της), είναι αόριστο και απορριπτέο, όπως ορθά έκρινε η εκκαλουμένη, η
οποία δεν προσβάλλεται κατά τούτο.
Περαιτέρω, κατ’άρθρ. 6 Ν. 489/1976, η ασφάλιση πρέπει να καλύπτει την αστική
ευθύνη του κυρίου, του κατόχου και οιουδήποτε οδηγού ή προστηθέντος κατά την
οδήγηση ή υπευθύνου του ασφαλισμένου αυτοκινήτου, με εξαίρεση την αστική
ευθύνη των δια κλοπής ή βίας επιληφθέντων του αυτοκινήτου προσώπων, καθώς και
της αστικής ευθύνης των εκ προθέσεως προκαλεσάντων το ατύχημα.
Η ασφαλιστική κάλυψη πρέπει να περιλαμβάνει την έναντι τρίτων αστική ευθύνη
λόγω θανάτωσης ή σωματικής βλάβης ή ζημιών εις πράγματα, περιλαμβανομένης
και της χρηματικής ικανοποίησης, λόγω ψυχικής οδύνης ή ηθικής βλάβης.
Αυτή πρέπει ωσαύτως να περιλαμβάνει την αστική ευθύνη έναντι των επιβαινόντων
του αυτοκινήτου προσώπων.
Κατά το άρθρο 10 του ίδιου ως άνω Νόμου “Το ζημιωθέντα πρόσωπο έχει εκ της
ασφαλιστικής σύμβασης και μέχρι του ποσού αυτής, ιδίαν αξίωσιν κατά του
ασφαλιστού.
Σύμφωνα δε με το τροποποιηθέν με το ΠΔ 264/1991 άρθρο 6 του Ν.489/76,
ασφαλίζονται πλέον εκ του Νόμου και οι επιβαίνοντες σε κάθε όχημα. Ετσι, με το
άρθρο 2 παρ.2 του άνω Π.Δ., η παρ.2 του άρθρου 6 του Ν. 489/76 αντικαταστάθηκε
Page 3
ως ακολούθως: “Η ασφαλιστική κάλυψη πρέπει να περιλαμβάνει την έναντι τρίτων
αστική ευθύνη εξ αιτίας θανάτωσης ή σωματικής βλάβης ή ζημιών σε πράματα, στην
οποία περιλαμβάνεται και η χρηματική ικανοποίηση για ψυχική οδύνη ή ηθική
βλάβη, καθώς και την αστική ευθύνη λόγω θανάτωσης ή σωματικών βλαβών έναντι
των μελών της οικογένειας του ασφαλισμένου οδηγού ή κάθε άλλου προσώπου, του
οποίου η αστική ευθύνη καλύπτεται σύμφωνα με την πρώτη παράγραφο, ανεξάρτητα
από δεσμό συγγενείας” (Βλ. σχετ. και Κρητικό Αποζημ. από Τροχ. Αυτοκ.
Ατυχήματα έκδ. 1992, σελ. 542).
Στην προκειμένη περίπτωση, ο 7ος ενάγων, Α.Ν., (οδηγός του ζημιογόνου
αυτοκινήτου), με την κρινόμενη από 7-11-94 αγωγή ασκεί ίδιον δικαίωμα κατά της
εναγομένης ασφαλ. εταιρείας, προερχόμενο από την συγγενική σχέση, την οποία είχε
με τον θανατωθέντα και επιβαίνοντα στο άνω όχημα αδελφό του και επομένως
νόμιμα ζητάει το αναφερόμενο σ’αυτήν (αγωγή) ποσό για χρηματική του
ικανοποίηση, λόγω ψυχικής οδύνης, απορριπτομένου του περί του εναντίου σχετικού
ισχυρισμού της εναγομένης ασφαλ. εταιρείας, ως αβασίμου, καθώς επίσης και του
επικουρικώς προβαλλομένου ισχυρισμού αυτής, περί καταχρηστικής άσκησης του
δικαιώματος εκείνου (ιδίου ενάγοντος) για επιδίκαση σ’αυτόν της ζητουμένης
χρηματικής ικανοποίησης, λόγω ψυχικής οδύ’νης, διότι αυτή (ασφαλ. εταιρεία) δεν
επικαλείται, αλλ’ούτε και αποδεικνύει, ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις εφαρμογής
του άρθρου 281 Α.Κ. Η επιδικαστέα, συνεπώς, στους ενάγοντες της από 7-11-94
αγωγής χρηματική ικανοποίηση, λόγω της ψυχικής οδύνης την οποία υπέστησαν
από την ένδικη αδικοπραξία, ενόψει της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης
των εναγόντων και του υπαιτίου οδηγού, του βαθμού του πταίσματος και του
επελθόντος αποτελέσματος του θανάτου, ανέρχεται στο ποσό των 4.000.000 δρχ. για
τον 1ο ενάγοντα (πατέρα του θανατωθέντος), 2.000.000 δραχμών για κάθε ένα από
τους 2ο, 3ο, 5ο και 7ο των εναγόντων (αδέλφια του θανατωθέντος) και 300.000
δραχμών για κάθε μία από τις 4η, 6η και 8η των εναγουσών (σύζυγοι αδελφών του
θανατωθέντος νύφες).
Ωσαύτως, η 8η ενάγουσα στην από 7-11-94 αγωγή (Α.Ν), η οποία υπέστη τις
προαναφερθείσες σωματικές κακώσεις, νοσηλεύθηκε στο Περιφερειακό Γενικό
Νοσοκομείο Ιωαννίνων “Γ. ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ” από 23- 7-94 έως 29-8-94, όπου και
υπεβλήθη σε χειρουργικές επεμβάσεις, εξωτερική οστεοσύνθεση της πηχεοκαρπικής,
κοχλίωση του κατάγματος του μεσογληνίου, εξωτερική οστεοσύνθεση του έσω
οφυρού. Συνεπεία του άνω τραυματισμού της κατέστη ανίκανη προς εργασία επί
δέκα (10) μήνες (βλ. την από 23-7-94 ιατροδικαστική έκθεση σε συνδ. με την από
19-1-96 ιατρ. γνωμ. του ΙΚΑ).
Πριν από τον τραυματισμό της εργαζόταν ως αποκλειστική νοσοκόμος στο
Νοσηλευτικό Ιδρυμα Μ.Τ.Σ. (βλ. την από 27-10-93 βεβαίωση τούτου) και κέρδιζε
από την εργασία της αυτή το ποσό των 120.000 δρχ., μηνιαίως, το οποίο με
βεβαιώτητα και κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων θα κέρδιζε, αν δεν
τραυματιζόταν, κατά τους 10 μήνες που κατέστη ανίκανη προς εργασία. Ετσι,
απώλεσε συνολικά από την αιτία αυτή το ποσό του 1.200.000 δρχ (10 μήνες x
120.000 δρχ). Ας σημειωθεί ότι αυτή δεν είχε λάβει μέχρι την 8-10-96, κάποιες
παροχές από το ΙΚΑ, λόγω στέρησης των αποδοχών της εκ της εργασίας της, ως
αποκλ. νοσοκόμου (βλ. την από 8-10-96 βεβαίωση του ΙΚΑ). Η ίδια ενάγουσα
(Α.Ν.) κατέβαλε, κατά σύσταση των θεραπόντων ιατρών της, για βελτιωμένη (πέραν
της συνήθους) τροφή της, για την ταχύτερη αποκατάσταση της υγείας της, επί
τρίμηνο από του άνω τραυματισμού της, το ποσό των 90.000 δρχ (3 μην. x 1.000
δρχ. ημερησίως). Τέλος, ενόψει των συνθηκών που έγινε το ατύχημα, του είδους του
Page 4
τραυματισμού της, του βαθμού του πταίσματος του οδηγού, της κοινωνικής και
οικονομικής κατάστασης των μερών, η ίδια ενάγουσα (Α.Ν.) υπέστη ηθική βλάβη
και επομένως πρέπει να της επιδικαστεί, ως χρηματική της ικανοποίηση, το ποσό
των 500.000 δραχμών, το οποίο, μετά τη στάθμιση των κατα νόμω στοιχείων,
κρίνεται εύλογο (άρθρο 932 Α.Κ). Ετσι, το σύνολο της απαίτησης των άνω
εναγόντων ανέρχεται στην από 5-1-95 αγωγή, ως κατωτέρω: Στην ενάγουσα Α.Π.,
ατομικώς το ποσό των 5.256.000 δρχ (5.000.000 + 256.000) και στην ιδία, ως
ασκούσα όμως τη γονική μέριμνα επί των άνω ανηλίκων παιδιών της, 8.000.000 δρχ
(4.000.000 δρχ για καθένα από τα δύο παιδιά της). Στην από 7-11- 94 αγωγή: στον 1ο
ενάγοντα (Δ.Ν) 4.000.000 δρχ., στους 2η, 3ο, 5ο και 7ο ενάγοντες (Ε.Γ., Β.Ν., Ν.Ν.
και Α.Ν.) από 2.000.000 δρχ. στον καθένα, στις 4η και 6η ενάγουσες (Β. συζ. Δ.Ν.,
και Κ. συζ. Ν.Ν) από 300.000 δρχ., στην κάθε μία και στην 8η (Α. συζ. Α.Ν)
2.090.000 δρχ. (300.000 + 1.200.000 + 90.000 + 500.000 δρχ). Συνεπώς, ενόψει των
ανωτέρω, ορθώς η εκκαλουμένη δέχθηκε ότι αποκλειστικά υπαίτιος του ενδίκου
ατυχήματος είναι ο οδηγός του ζημιογόνου αυτ/του, του ασφαλισμένου στην
εναγομένη ασφαλ. εταιρεία και επιδίκασε στην ενάγουσα της από 5-1-95 αγωγής
(Α.Π) το ποσό των 5.256.000 δρχ. ατομικώς και 8.000.000 δρχ., ως ασκούσα τη
γονικη μέριμνα επί των άνω ανηλίκων παιδιών της και την απέρριψε για επιπλέον.
Ωσαύτως, ορθώς η εκκαλουμένη επιδίκασε στους ενάγοντες της από 7-11-94 αγωγής
και συγκεκριμένα στον πρώτο (1ο) το ποσό των 4.000.000 δρχ., στους 2η, 3ο, 5ο και
7ο το ποσό των 2.000.000 δρχ. στον καθένα. Ως προς το ύψος, όμως, της χρηματικής
ικανοποίησης, λόγω ψυχικής οδύνης, την οποία επιδίκασε αυτή (εκκαλουμένη), δηλ.
600.000 δρχ. σε κάθε μία από τις 4η, 6η και 8η, αντί του ορθού 300.000 δρχ. στην
κάθε μία από αυτές, καθώς και ως προς το ύψος της αποζημίωσης και της
χρηματικής ικανοποίησης, λόγω ηθικής βλάβης, που επιδίκασε αυτή (εκκαλουμένη)
στην 8η ενάγουσα, δηλ. 1.160.000 δρχ, αντί του ορθού 1.790.000 δρχ., (1.200.000 +
90.000 + 500.000 δρχ.), όπως προπατατέθηκε, έσφαλε. Γι’αυτό, απορριπτομένων
των περί του αντιθέτου σχετικών λόγων των αντεφέσεων των εναγόντων (δηλ.
ενάγουσας στην από 5-1-95 αγωγής και του πρώτου έως και της 8ης των εναγόντων
της από 7-11-94 αγωγής) σύμφωνα με τους οποίους έπρεπε να επιδικασθούν σε
αυτούς μεγαλύτερα χρηματικά ποσά από εκείνα που τους επιδίκασε η εκκαλουμένη,
και των αντεφέσεών τους στο σύνολό τους, ως αβασίμων, πρέπει, κατά μερική
παραδοχή των λόγων των από 28-2-96 και 25-11-96 εφέσεων των διαδίκων
(εναγομένης ασφαλ. εταιρείας και ενάγουσας Α.Ν.), να γίνουν εν μέρει κατ’ουσίαν
δεκτές αυτές και να εφαφανισθεί η εκκαλουμένη, μόνον ως προς του εκκαλούντες
(όχι δηλ. και ως προς του ένατο έως και δέκατο ένατο ενάγοντες της από 7-11-94
αγωγής ως προς τους οποίους απερρίφθη αυτή και δεν άσκησαν έφεση όπως
προαναφέρθηκε).
Στη συνέχεια, πρέπει να κρατηθεί η υπόθεση από το Δικαστήριο τούτο, το οποίο,
δικάζοντας τις άνω αγωγές, πρέπει να τις κάνει εν μέρει κατ’ουσίαν δεκτές, κατά τα
προαναφερθέντα χρηματικά ποσά, απορριπτομένων για το επιπλέον. Η δικαστική
δαπάνη και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας πρέπει να επιβληθεί, εν μέρει, στη
διάδικο (ασφαλ. εταιρεία) που νική’θηκε (άρθρ. 178, 183, 191, παρ.2 ΚΠολΔ), όπως
ειδικότερα ορίζεται στο διατακτικό.
―――――――――――――――――
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου