ΑΠ 267/ 2013 – Αοριστία της ένστασης συντρέχοντος πταίσματος
O ισχυρισμός του εναγομένου ότι αποκλειστικά υπαίτιος της ζημίας του είναι ο ενάγων συνιστά άρνηση της βάσης της αγωγής, ενώ ο ισχυρισμός του ιδίου ότι στην επέλευση..
της ζημίας συνετέλεσε και πταίσμα του ενάγοντος συνιστά αυτοτελή ισχυρισμό που θεμελιώνει ένσταση από την ΑΚ 300, καταλυτική εν όλω ή εν μέρει της αγωγής, η οποία πρέπει να προτείνεται με ποινή απαραδέκτου κατά τη πρώτη συζήτηση της αγωγής. Ο ισχυρισμός δεν δύναται να θεωρηθεί ότι περιέχεται στον ισχυρισμό περί αποκλειστικής υπαιτιότητας, και για αυτό το λόγο πρέπει να προτείνεται από τον εναγόμενο με πληρότητα, δηλαδή με τα συνιστώντα αυτόν πραγματικά περιστατικά και με σχετικό αίτημα, δεν μπορεί δε να ληφθεί υπόψη αυτεπαγγέλτως από το δικαστήριο (βλ. σχετικά ΟλΑΠ 1115/86, 423/85 και 763/2000)
Αριθμός 267/2013
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Α1′ Πολιτικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Βασίλειο Λυκούδη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Ιωάννη Σίδερη, Νικόλαο Λεοντή, Γεώργιο Γεωργέλλη και Δημήτριο Κράνη, Αρεοπαγίτες.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριο του στις 7 Ιανουαρίου 2013, με την παρουσία και της Γραμματέως Χριστίνας Σταυροπούλου, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
Των αναιρεσειόντων: 1. Ανώνυμης Τραπεζικής Εταιρείας με την επωνυμία “ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Ε”, που εδρεύει στην … και εκπροσωπείται νόμιμα, και 2. Μ. Π. του Γ., κατοίκου …, οι οποίοι εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους Σπυρίδωνα Τσαντίνη, ο οποίος προηγουμένως ανακάλεσε την από 4 Ιανουαρίου 2013 δήλωση του, για παράσταση κατ’ άρθρο 242 παρ. 2 ΚΠολΔικ.
Της αναιρεσιβλήτου: της εδρευούσης στην Σπάρτη “Ενώσεως Αγροτικών Συνεταιρισμών Λακωνίας Συν.Π.Ε”, (πρώην “Ενώσεως Γεωργικών Συνεταιρισμών Λακωνίας Συν. Π. Ε”), νομίμως εκπροσωπούμενης, η οποία εκπροσωπήθηκε από τους πληρεξουσίους δικηγόρους της Κωνσταντίνο Καλαβρό και Σπυρίδωνα Χριστοφοράκο.
Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 24 Σεπτεμβρίου 1992 αγωγή της ήδη αναιρεσιβλήτου που κατατέθηκε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 5374/1994 προδικαστική, 1528/2007 οριστική του ιδίου Δικαστηρίου και 1525/2010 του Εφετείου Αθηνών. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητούν οι αναιρεσείοντες με την από 17 Μαΐου 2010 αίτηση τους.
Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν, όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Ιωάννης Σίδερης, ανέγνωσε την από 28 Δεκεμβρίου 2012 έκθεση του με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της αιτήσεως αναιρέσεως.
Ο πληρεξούσιος των αναιρεσειόντων ζήτησε την παραδοχή της αιτήσεως, οι πληρεξούσιοι της αναιρεσιβλήτου την απόρριψη της, καθένας δε την καταδίκη του αντιδίκου του στην δικαστική δαπάνη του.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Επειδή επί αγωγής αποζημιώσεως, που στηρίζεται σε αδικοπραξία του εναγομένου (αρθρ. 914 ΑΚ), ο ισχυρισμός του τελευταίου ότι αποκλειστικά υπαίτιος της ζημίας του είναι ο ενάγων συνιστά άρνηση της βάσης της αγωγής, ενώ ο ισχυρισμός του ιδίου ότι στην επέλευση της ζημίας συνετέλεσε και πταίσμα του ενάγοντος συνιστά αυτοτελή ισχυρισμό, που θεμελιώνει ένσταση από το άρθρο 300 ΑΚ καταλυτική εν όλω ή εν μέρει της αγωγής, η οποία πρέπει να προτείνεται επί ‘ποινή’ απαραδέκτου, σύμφωνα με το άρθρο 269 Κ.Πολ.Δ. κατά τη πρώτη συζήτηση της αγωγής. Ο ισχυρισμός δεν δύναται να θεωρηθεί ότι περιέχεται στον πρώτο ισχυρισμό περί αποκλειστική υπαιτιότητας, και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να προτείνεται από τον εναγόμενο με πληρότητα, δηλαδή με τα συνιστώντα αυτόν πραγματικά περιστατικά και με σχετικό αίτημα, όπως επιβάλλεται από το άρθρο 262 Κ.Πολ.Δ., δεν μπορεί δε να ληφθεί υπόψη αυτεπαγγέλτως από το δικαστήριο (Ολ.ΑΠ 1115/86, Ολ. 423/1985 Α.Π 763/2000).
Στην προκειμένη περίπτωση με τον μοναδικό λόγο της αναιρέσεως, αποδίδεται στην προσβαλλομένη απόφαση η από τον αριθ. 14 του άρθρου 559 του Κ.Πολ.Δ. πλημμέλεια της παρά το νόμο κηρύξεως απαραδέκτου και συγκεκριμένα ότι το Εφετείο απέρριψε ως απαράδεκτη την υποβληθείσα από τους αναιρεσείοντες, ενώπιον του Πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου ένσταση συνυπαιτιότητας, ενώ αυτή είχε υποβληθεί νομίμως από αυτούς, κατά την πρώτη συζήτηση της αγωγής. Ο λόγος αυτός της αναιρέσεως είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, καθ’ όσον από την παραδεκτή επισκόπηση των από 10.11.1993 προτάσεων, τις οποίες οι αναιρεσείοντες – εναγόμενοι κατέθεσαν προς απόκρουση της υπό κρίση αγωγής, κατά την πρώτη επ’ αυτής συζήτηση, δεν προκύπτει ότι οι αναιρεσείοντες προέτειναν, κατά τρόπο σαφή και ορισμένο τα συνιστώντα αυτήν πραγματικά περιστατικά και με σχετικό αίτημα. Επίσης ως αβάσιμος πρέπει να απορριφθεί και ο ίδιος λόγος αναίρεσης, από το άρθρο 559 αριθ. 1 Κ.Πολ.Δ., με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα, και ειδικότερα ότι το Εφετείο έπρεπε να δεχθεί ότι στο μείζον περιλαμβάνεται και το έλασσον και να μειώσει την επιδικασθείσα αποζημίωση κατά το ποσοστό της συνυπαιτιότητας, γιατί στον ισχυρισμό των αναιρεσειόντων για αποκλειστική υπαιτιότητα του ενάγοντος δεν περιέχεται, κατά τα προαναφερθέντα, ο ισχυρισμός για συνυπαιτιότητά του. Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω πρέπει να απορριφθεί η αίτηση αναιρέσεως εξ’ ολοκλήρου.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 17.5.2010 αίτηση αναίρεσης της Ανώνυμης Τραπεζικής Εταιρείας με την επωνυμία ” ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Α.Ε.” κ.λπ. για αναίρεση της 1525/2010 αποφάσεως του Εφετείου Αθηνών. Και
Καταδικάζει τους αναιρεσείοντες στην δικαστική δαπάνη του αναιρεσιβλήτου, την οποία ορίζει σε δύο χιλιάδες επτακόσια (2.700) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 4 Φεβρουαρίου 2013. Και
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 18 Φεβρουαρίου 2013.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου