23/2017 ΕΦ ΘΡΑΚ ( 715021) (ΧΡΙΔ 2017/414) Εικονική δικαιοπραξία. Νόμιμη η αναγνώριση αυτής ως ισχυρής. Συνιστά καταχρηστική ένσταση ο ισχυρισμός αναγνώρισης της εικονικότητας και παραίτησης από την ακυρότητα αυτής και προβάλλεται ως άμυνα εκείνου που επικαλείται αντίστοιχα την ακυρότητα της δικαιοπραξίας. Έκταση του δεδικασμένου και στην ανωτέρω ένσταση αν δεν προταθεί, καθώς δεν αποτελεί αυτοτελές δικαίωμα

23/2017 ΕΦ ΘΡΑΚ ( 715021)
(ΧΡΙΔ 2017/414)
Εικονική δικαιοπραξία.  Νόμιμη η αναγνώριση αυτής ως ισχυρής.  Συνιστά καταχρηστική ένσταση ο ισχυρισμός αναγνώρισης της εικονικότητας και παραίτησης από την ακυρότητα αυτής και προβάλλεται ως άμυνα εκείνου που επικαλείται αντίστοιχα την ακυρότητα της δικαιοπραξίας.
Έκταση του δεδικασμένου και στην ανωτέρω ένσταση αν δεν προταθεί, καθώς δεν αποτελεί αυτοτελές δικαίωμα...

Εφετείο Θράκης
Αριθμ. 23/2017

Πρόεδρος: Αικ. Κρυσταλλίδου-Μωρέση, Πρόεδρος Εφετών
Εισηγητής: Κ. Κουτσογεώργος, Εφέτης
Δικηγόροι: ..............

[...Η αναγνώριση της εικονικής δικαιοπραξίας ως έγκυρης και ισχυρής αποτελεί δήλωση βούλησης που περιέχεται σε μο­νομερή δικαιοπραξία και συνιστά παραίτηση του προσώπου, από το οποίο αυτή προέρχεται, από το δικαίωμα προβολής κατά το άρθρο 138 ΑΚ της συγκεκριμένης ακυρότητας. Η δή­λωση αυτή ως αναγόμενη σε δικαιώματα, σε σχέση με τα οποία υφίσταται εξουσία διαθέσεως, είναι νόμιμη, αφού δεν αποκλεί­εται από οποιονδήποτε κανόνα δικαίου και εμφανίζεται ρητά, αλλά και σιωπηρά, συναγόμενη κατά τους κανόνες της λογικής και της κοινής πείρας από συμπεριφορά του παραιτούμενου που έχει άλλο σκοπό, υποδηλώνει όμως βούληση παραίτησης από την εικονικότητα. Σε περίπτωση αναγνώρισης της ισχύος της εικονικής δικαιοπραξίας, το ίδιο πρόσωπο από το οποίο προέρχεται η σχετική δήλωση αποκλείεται να προβάλει στη συνέχεια την αντίστοιχη ακυρότητα (βλ. ΟλΑΠ 17/1990 ΝοΒ 1990,1338, ΟλΑΠ 32/1987 ΕλλΔνη 1998, 98). Ο ισχυρισμός, με τον οποίο προβάλλεται η αναγνώριση της εγκυρότητας και η παραίτηση από την προβολή της ακυρότητας λόγω εικονικό- τητας της δικαιοπραξίας συνιστά καταχρηστική ένσταση, που προτείνεται ως άμυνα έναντι αυτού που επικαλείται την αντί­στοιχη ακυρότητα και δεν δημιουργεί αυτοτελές αντικείμενο δίκης, ως στηριζόμενη σε πραγματικά περιστατικά, των οποίων η συνδρομή καταλύει το δικαίωμα επίκλησης του ως άνω ελατ­τώματος της δικαιοπραξίας. Λόγω του χαρακτήρα του αυτού, ο ανωτέρω ισχυρισμός δεν καταλαμβάνεται αυτοτελώς από το δεδικασμένο, αλλά εντός των ρυθμιζόμενων κατ` άρθρο 322 παρ. 1 ΚΠολΔ αντικειμενικών ορίων του, καλύπτεται από την ενέργεια αυτού σύμφωνα με το κανόνα του άρθρου 330 ΚΠολΔ (βλ. Κονδύλη, Το Δεδικασμένο κατά τον ΚΠολΔ, έκδ. 1983, σελ. 284 επ.)...]