Α.Π. 81/2017 - Διάταγμα περί Ιδιωτικών Δασών - Τα σε αυτό αναφερόμενα δεν ισχύουν στις περιφέρειες των Ιονίων Νήσων, της Κρήτης και των Νομών Λέσβου, Χίου, Σάμου και των νήσων Κυθήρων, Αντικυθήρων και Κυκλάδων, κατά την ρητή διάταξη του άρθρου 62 του ν.998/1979. Στις περιφέρειες αυτές καθένας φέρει το βάρος της αποδείξεως του ισχυρισμού του, ότι έχει δικαίωμα κυριότητος.

Διάταγμα περί Ιδιωτικών Δασών
ΑΠ

Τύπος: ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ
Έτος: 2017
Νούμερο: 81
Τα σε αυτό αναφερόμενα δεν ισχύουν στις περιφέρειες των Ιονίων Νήσων, της Κρήτης και των Νομών Λέσβου, Χίου, Σάμου και των νήσων Κυθήρων, Αντικυθήρων και Κυκλάδων, κατά την ρητή διάταξη του άρθρου 62 του ν.998/1979. Στις περιφέρειες αυτές καθένας φέρει το βάρος της αποδείξεως του ισχυρισμού του, ότι έχει δικαίωμα κυριότητος....

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Γ’ Πολιτικό Τμήμα

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Ιωάννη Γιαννακόπουλο, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Ευγενία Προγάκη, Ασπασία Μαγιάκου, Νικήτα Χριστόπουλο και Παρασκευή Καλαϊτζή, Αρεοπαγίτες.

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του, στις 2 Νοεμβρίου 2016, με την παρουσία και της γραμματέως Σπυριδούλας Τζαβίδη, για να δικάσει την εξής υπόθεση μεταξύ:

Του αναιρεσείοντος: Α. Κ. του Ε., κατοίκου ..., που εκπροσωπήθηκε από την πληρεξούσια δικηγόρο ... με δήλωση κατ’ άρθρο 242 παρ. 2 ΚΠολΔ.

Του αναιρεσιβλήτου: Ελληνικού Δημοσίου νόμιμα εκπροσωπουμένου από τον Υπουργό Οικονομικών, που κατοικοεδρεύει στην ..., το οποίο εκπροσωπήθηκε από τον Βασίλειο Κορκίζογλου, Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους με δήλωση κατ’ άρθρο 242 παρ. 2 ΚΠολΔ.

Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 9-4-2008 αγωγή του αναιρεσείοντος, που κατατέθηκε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Χίου.

Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 36/2009 οριστική του ιδίου Δικαστηρίου, 6/2011 Εφετείου Αιγαίου(Μεταβατική έδρα Χίου).

Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζήτησε ο αναιρεσείων με την από 29-3-2012 αίτησή του. Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω.

Η Εισηγητής Αρεοπαγίτης Παρασκευή Καλαϊτζή, ανέγνωσε την από 17-2-2016 έκθεσή της με την οποία εισηγήθηκε την παραδοχή της αίτησης αναίρεσης και την αναίρεση (εν όλω) της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως.

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Ι. Κατ’ άρθρ. 559 ΚΠολΔ, αναίρεση επιτρέπεται "αν παραβιάστηκε κανόνας του ουσιαστικού δικαίου ..." (αρ. 1 περ. α).

ΙΙ. Όπως προκύπτει από τα άρθρα 1 και 3 του Διατάγματος της 17/29 Νοεμβρίου 1836 "περί ιδιωτικών δασών" που επέχει θέση νόμου, αναγνωρίζεται η κυριότητα του Δημοσίου στις εκτάσεις που αποτελούν δάση, εκτός από τα δάση, τα οποία πριν από την αρχή του υπέρ της ανεξαρτησίας αγώνα ανήκαν σε ιδιώτες, των οποίων οι τίτλοι ιδιοκτησίας θα είχαν αναγνωρισθεί από την Γραμματεία Οικονομικών, στην οποία έπρεπε να υποβληθούν μέσα σε ανατρεπτική προθεσμία ενός έτους από την δημοσίευση του παραπάνω νόμου. Τα πιο πάνω αναφερόμενα δεν ισχύουν στις περιφέρειες των Ιονίων Νήσων, της Κρήτης και των Νομών Λέσβου, Χίου, Σάμου και των νήσων Κυθήρων, Αντικυθήρων και Κυκλάδων, κατά την ρητή διάταξη του άρθρου 62 του ν.998/1979. Στις περιφέρειες αυτές καθένας φέρει το βάρος της αποδείξεως του ισχυρισμού του, ότι έχει δικαίωμα κυριότητος.

ΙΙΙ. Με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως, (κατ’ εκτίμηση Α’ μέρος) ο αναιρεσείων ψέγει το Εφετείο, ότι με την προσβαλλομένη απόφασή του υπέπεσε στην κατ’ άρθρ. 559 αρ. 1 πλημμέλεια, υπό την έννοια της μη εφαρμογής του άνω ουσιαστικού κανόνα δικαίου, παρά την συνδρομή των προϋποθέσεων επιβεβλημένης εφαρμογής του. Συγκεκριμένα, προβάλλεται η αιτίαση, ότι παρόλον ότι το επίδικο ακίνητο βρίσκεται στην νήσο Χίο, το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο (Εφετείο Αιγαίου στην μεταβατική του έδρα της Χίου) με την αναιρεσιβαλλομένη απόφασή του δέχθηκε την επ’ αυτού (επιδίκου) τεκμαρτή κυριότητα του αναιρεσιβλήτου και ειδικότερα, ότι δεν αποδείχθηκε η προ του έτους 1915 τουλάχιστον τριακονταετής καλόπιστη χρησιδεσποτεία του επιδίκου από τους απωτέρους δικαιοπαρόχους του αναιρεσείοντος, (μη τιθεμένης τοιαύτης δυνατότητος μετά ταύτα επί των δημοσίων δασικών κτημάτων).

IV. Οι επιτρεπτώς επισκοπούμενες παραδοχές της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως έχουν ως ακολούθως: "Με την υπ’ αριθμ. ...20-9-2004 απόφαση του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, που δημοσιεύθηκε στο με αριθμό 908/11-10-2004 ΦΕΚ (τεύχος Δ’ ) κηρύχθηκε αναγκαστική απαλλοτρίωση υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου και με δαπάνες του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, για λόγους δημόσιας ωφέλειας και ειδικότερα, για την κατασκευή φράγματος στην περιοχή "..." που βρίσκεται στις περιφέρειες των Δήμων ... Νομού Χίου, έκταση συνολικού εμβαδού 80.242,32 τ.μ. όπως ειδικότερα η εν λόγω έκταση εμφαίνεται και προσδιορίζεται στον από Αυγούστου 2004 κτηματολογικό πίνακα και αντίστοιχα κτηματολογικά διαγράμματα, της Διεύθυνσης Τεχνικών Μελετών και Κατασκευών του Υπουργείου Γεωργίας που έχουν συντάξει οι τοπογράφοι μηχανικοί της εταιρείας ... Ε.Ε. "..." και έχουν εγκριθεί με την υπ’ αριθμ. ...27-8-2004 απόφαση της Προϊσταμένης Αρχής του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Στις ως άνω απαλλοτριωθείσες εκτάσεις περιλαμβάνεται και η υπ’ αριθμ. ... ιδιοκτησία του κτηματολογικού πίνακα, η οποία περιέχεται στην υπ’ αριθμ. ... ιδιοκτησία, συνολικής έκτασης 63.328,44 τ.μ. Στους πρώτους κτηματολογικούς πίνακες που συντάχθηκαν από το Υπουργείο Γεωργίας τον Ιούλιο του 2003, ως εικαζόμενος ιδιοκτήτης της υπ’ αριθμ. ... ιδιοκτησίας του κτηματολογικού πίνακα, αναγραφόταν ο ενάγων και ήδη εφεσίβλητος. Στη συνέχεια όμως, στον τροποποιημένο ως άνω κτηματολογικό πίνακα, και τα αντίστοιχα κτηματολογικά διαγράμματα, που συντάχθηκαν από την ίδια ως άνω Υπηρεσία και κατατέθηκαν στο Μονομελές Πρωτοδικείο Χίου, κατά την εκδίκαση της αιτήσεως καθορισμού προσωρινής τιμής μονάδος αποζημιώσεως για την ως άνω απαλλοτριωθείσα έκταση, η παραπάνω υπ’ αριθμ. ... ιδιοκτησία του κτηματολογικού πίνακα εκτάσεως 63.328,44 τ.μ. αναγράφεται ότι η εν λόγω έκταση, είναι δημόσια δασικού χαρακτήρα έκταση, και συνακόλουθα ιδιοκτήτης αυτής είναι το Ελληνικό Δημόσιο. Σε σχέση με το ως άνω επίδικο ακίνητο που απαλλοτριώθηκε για το οποίο ερίζουν οι διάδικοι από τα προσκομιζόμενα αποδεικτικά στοιχεία, αποδεικνύονται τα ακόλουθα: Το περιγραφόμενο στην αγωγή επίδικο ακίνητο είναι βουνώδης έκταση, εμβαδού 63.328,44 τ.μ., με κλίση εδάφους 30-60%, που φέρει το χαρακτήρα δάσους, κατά την έννοια του άρθρου 1 §1 του Δασικού Κώδικα (Ν.Δ 86/1969) γιατί καλύπτεται κατά ποσοστό 30-35% από αυτοφυή άγρια ξυλώδη φυτά και ειδικότερα Αγριελιές, Ασπαλάθους, Σπάρτα, Πικροδάφνες κ.α. και μπορεί με δασική εκμετάλλευση να παράγει δασικά προϊόντα κατονομαζόμενα ειδικότερα στον πίνακα δασικών προϊόντων ως ξυλεία κλπ. Η βλάστηση δε αυτή προσδίδει στο επίδικο το χαρακτήρα του δάσους (ΑΠ 735/75 ΝοΒ 24.139). Το εν λόγω επίδικο βρίσκεται στην ανωτέρω προαναφερθείσα περιοχή και συνορεύει με δημόσιες δασικές εκτάσεις με τις οποίες αποτελεί ενιαίο σύνολο (βλ. το από 6-11-2008 έγγραφο της Διεύθυνσης Δασών Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου). Το έδαφος του επιδίκου, όπως αναφέρθηκε είναι βουνώδες, με μεγάλη κλίση εδάφους. Μέχρι το έτος 1945, όπως προκύπτει από αεροφωτογραφίες της Γ.Υ.Σ. του έτους αυτού δεν είχε κανένα ίχνος καλλιέργειας πρόσφατης ή παληάς, ούτε ίχνος ιδιωτικής εκμετάλλευσης πεζούλας ή περίφραξης, ουδέ ειδικότερα ίχνος νεώτερης ή παληότερης περίφραξης με τοίχο. Επίσης από τις αεροφωτογραφίες της ίδιας ως άνω Υπηρεσίας του έτους 1975, δεν παρατηρούνται επί του επιδίκου τμήματος επεμβάσεις και εξακολουθεί τούτο να έχει μέχρι τότε την ίδια μορφή. Για την κατάσταση αυτή του επιδίκου καταθέτει σαφώς και κατηγορηματικώς και εξ ιδίας αντιλήψεως, ο μάρτυρας του εκκαλούντος Ι. Μ., δασοφύλακας, που είχε κατά καιρούς την εποπτεία και φύλαξη του επιδίκου, ο οποίος εξεταζόμενος ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χίου την 6η-12-2006 όταν αρχικά, ο ενάγων και ήδη εφεσίβλητος είχε ασκήσει την από 18-4-2006 αγωγή του, ενώπιον του δικαστηρίου αυτού, το οποίον κηρύχθηκε καθ’ ύλην αναρμόδιον προς εκδίκαση της υπόθεσης, και την παρέπεμψε στο καθ’ ύλην αρμόδιο Πολυμελές Πρωτοδικείο Χίου, κατέθεσε μεταξύ άλλων τα εξής: "Η έκταση (επίδικη) είναι δασική επειδή από τις αεροφωτογραφίες του 1945 φαινόταν να έχει δασική βλάστηση. Δεν δείχνουν (φωτογραφίες) καλλιέργειες. Αν κάποτε ήταν, καλλιεργήσιμη έκταση, θα φαινόταν στις φωτογραφίες. Τα 63.000 τ.μ. ήταν πάντα ακαλλιέργητα", (βλ. τα υπ’ αριθμ. 32/2007 πρακτικά του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χίου). Η κατάθεση δε του ως άνω μάρτυρα προσεπιβεβαιώνεται και από τα με ημερομηνία 6-11-2008 και 25-9-2006 έγγραφα της Διεύθυνσης Δασών Χίου), η οποία δεν αναιρείται από όσα αντίθετα βεβαιώνουν οι μάρτυρες του ενάγοντος Α. Δ. και Κ. Α. ενώπιον του Ειρηνοδίκη Χίου, στις προαναφερθείσες ένορκες βεβαιώσεις, οι οποίες κρίνονται ασαφείς και αόριστες.

Περαιτέρω αποδείχθηκε ότι το επίδικο το διαχειρίζεται ως δημόσια δασική έκταση, το εκκαλούν Ελληνικό Δημόσιο, πριν από πολλές δεκαετίες, δια της Δασικής Υπηρεσίας Χίου, η οποία δια των υπαλλήλων και δασοφυλάκων της, επιτηρεί και φυλάττει τούτο προς αποτροπή πυρκαγιών, παράνομης εκχέρσωσης, και παράνομης κατάληψης. Τα τελευταία όμως 5-6 έτη, πριν την άσκηση της κρινόμενης αγωγής, ο ενάγων και ήδη εφεσίβλητος, ο οποίος είναι ποιμένας και έχει ποιμνιοστάσιο σε γειτονική περιοχή, ισχυριζόμενος ότι είναι κύριος, νομέας και κάτοχος του επιδίκου αυθαίρετα περιέφραξε τούτο με συρματόπλεγμα και ακολούθως φύτευσε μέσα σ’ αυτό δέκα μικρά ελαιόδενδρα, και δύο συκιές και επίσης έκτισε ξερολιθιά. Μάλιστα δε αυτός προς επίρρωση του εν λόγω ισχυρισμού του επικαλείται και προσκομίζει τους παρακάτω τίτλους ιδιοκτησίας, ισχυριζόμενος ότι ολόκληρη η επίδικη έκταση εμπεριέχεται σ’ αυτούς. Από την μελέτη όμως των εν λόγω τίτλων, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα αποδεικτικά στοιχεία, δεν προκύπτει ότι η επίδικη έκταση ταυτίζεται με το ακίνητο που αναφέρεται στους τίτλους αυτούς. Ειδικότερα με τον επικαλούμενο αρχικό τίτλο (υπ’ αριθμ. ...9-9-1873 προικοσύμφωνο), οι Μ. και Μ. Α. προικοδοτούν μεταξύ άλλων ακινήτων, τον Ν. Κ., (απώτατο δικαιοπάροχο του ενάγοντος) όπως αναφέρεται κατά λέξη στο εν λόγω προικοσύμφωνο "όσα άγρια βουνά έχουν στην εξουσία τους στην περιοχή ...". Η περιγραφή όμως αυτή είναι παντελώς αόριστη, καθότι δεν αναφέρονται όρια και έκταση του εν λόγω ακινήτου και από κανένα στοιχείο δεν προκύπτει ότι τα ως άνω άγρια βουνά που προικοδοτούνται στον Ν. Κ. ή ... έχουν σχέση με την επίδικη έκταση. Ακολούθως ο Ν. Κ. με το νόμιμα, μεταγραμμένο υπ’ αριθμ. ...1920 συμβόλαιο του τότε συμβολαιογράφου Χίου Ν. Ν., πωλεί στον Ν. Κ. (πάππο του ενάγοντος) τμήμα του ως άνω ακινήτου, που προικοδοτήθηκε και βρίσκεται στη θέση "...". Το εν λόγω όμως ακίνητο περιγράφεται στο συμβόλαιο ως αγριοχώραφο, έχον συνολική επιφάνεια δέκα πέντε (15) οργιές, ήτοι περίπου πέντε (5) στρέμματα, συνορεύον γύρωθεν με ιδιοκτησία Ε. Κ., με υπόλοιπη ιδιοκτησία Ν. ... και ποταμόν. Το παραπάνω όμως ακίνητο όπως περιγράφεται στο εν λόγω συμβόλαιο, ουδόλως προκύπτει ότι ταυτίζεται με το επίδικο, καθόσον το επίδικο έχει έκταση όπως προαναφέρθηκε 63.328,44 τ.μ, ενώ το περιγραφόμενο έκταση περίπου πέντε στρεμμάτων, και περαιτέρω τα όρια τα ων εν λόγω ακινήτων είναι εντελώς διαφορετικά. Επόμενος επικαλούμενος τίτλος είναι η υπ’ αριθμ. ...1958 δημόσια διαθήκη της Σ. χήρας Ν. Κ., που συντάχθηκε ενώπιον του τότε συμβολαιογράφου Χίου Σωκράτη Γανιάρη στην οποίαν η εν λόγω διαθέτης, μεταξύ άλλων αναφέρει ότι από κληρονομία του συζύγου της Ν. Κ., απέκτησε βοσκότοπο, χωρίς να γίνεται αναφορά περί της συνολικής εκτάσεως τούτου ευρισκομένου στη θέση "..." των ..., ο οποίος συνορεύει Ανατολικά με ρύακα και πέραν αυτού με βοσκότοπον Α.Π. και Δ.Κ., Δυτικά με βοσκότοπον ... ... και δύο ρυάκια, εξικνουμένων από της κορυφής επί της οποίας βρίσκεται ορόσημον με τον σταυρόν, πέραν τα 20 μέτρα δυτικά του ..., βορείως με βοσκοτόπους Στ. Κ. και Κ. και νοτίως με χείμαρρο ..., και ότι ένα τμήμα τούτου εκτάσεως είκοσι (20) οργιών, ήτοι περίπου έξι (6) στρέμματα το καταλείπει ως κληρονομία στους εγγονούς της Α. και Α., και ότι την υπόλοιπη έκταση του βοσκοτόπου, χωρίς να αναφέρει πόση είναι η έκταση (υπόλοιπη) και τα όριά της την αφήνει ως κληρονομία στον γιο της Σ. Κ.. Η περιγραφή των όμως του ως άνω βοσκοτόπου που γίνεται στη διαθήκη δεν προκύπτει ότι ταυτίζεται με τον βοσκότοπο που ο σύζυγός της Ν. Κ. αγόρασε από τον Ν. Κ. δυνάμει του ανωτέρω συμβολαίου, καθότι ο περιγραφόμενος στο ως άνω συμβόλαιο βοσκότοπος έχει εντελώς διαφορετική έκταση και όρια από το βοσκότοπο που περιγράφεται στη διαθήκη. Παρά ταύτα, ο Σ. Κ. μολονότι όπως προαναφέρθηκε, η μητέρα του με την παραπάνω διαθήκη της του κατέλιπε ως κληρονομία τμήμα βοσκοτόπου, του οποίου δεν αναφερόταν στη διαθήκη η έκταση και τα όρια, αυτός κατά το έτος 1972, δυνάμει της υπ’ αριθμ. .../1-7-1972 πράξεως αποδοχής κληρονομίας που συντάχθηκε ενώπιον του συμβολαιογράφου Χίου Παναγιώτη Γανιάρη, που νόμιμα μεταγράφηκε, προέβη σε δήλωση αποδοχής της κληρονομίας της καθορίζοντας ο ίδιος (Σ. Κ.) αυθαιρέτως την έκταση του τμήματος του βοσκοτόπου που του κατέλιπε ως κληρονομία η μητέρα του σε εκατό (100) στρέμματα, και καθορίζοντας επίσης αυθαιρέτως, ως όρια του εν λόγω τμήματος, τα όρια που αναφέρονταν ως όρια του μείζονος βοσκοτόπου. Ακολούθως ο Σ. Κ., το ως άνω ακίνητο που είναι δημόσια δασική έκταση, την έκταση και όρια του οποίου όπως προαναφέρθηκε καθόρισε ο ίδιος, το πώλησε δυνάμει του υπ’ αριθμ. .../10-8-1989 συμβολαίου του συμβολαιογράφου Χίου Παναγιώτη Γανιάρη που νόμιμα μεταγράφηκε στον ενάγοντα και ήδη εφεσίβλητο. Με βάση τα παραπάνω πραγματικά περιστατικά δεν αποδείχθηκε ότι η επίδικη έκταση εμπίπτει στους επικαλούμενους και προσκομιζόμενους από τον ενάγοντα-εφεσίβλητο τίτλους.

Επομένως η μεταβίβαση του επιδίκου που έγινε στον ενάγοντα δυνάμει του ως άνω συμβολαίου δεν προσπόρισε εις αυτόν την κυριότητα του επιδίκου, αφού αυτός απέκτησε από μη κύριον. Ανεξαρτήτως όμως αυτού δεν αποδείχθηκε ότι οι φερόμενοι στα εν λόγω συμβόλαια ως απώτεροι δικαιοπάροχοί του άσκησαν, επί της επίδικης δασικής έκτασης διακατοχικές πράξεις διανοία κυρίου με καλή πίστη για 30 συνεχή χρόνια πριν το έτος 1915 ώστε να καταστούν κύριοι αυτής με έκτακτη χρησικτησία, ούτε επίσης αποδείχθηκε ότι αναγνωρίστηκε κυριότητα ιδιώτη επί του επιδίκου. Για το μετά το έτος 1915 χρονικό διάστημα δεν γίνεται λόγος για χρησικτησία καθόσον μεταγενεστέρως δεν ήταν δυνατό να επέλθει χρησικτησία επί των δημοσίων κτημάτων όπως είναι το δάσος ως εκ των διατάξεων του ν.Δ.Ξ.Η’ /1912, και των βάσει αυτού εκδοθέντων έκτοτε ισχυσάντων μέχρι πέρα και το έτος 1926 διαταγμάτων περί δικαιοστασίου, τα οποία ανέστειλαν κάθε παραγραφή επί κτημάτων του Δημοσίου".

V. Το εν λόγω δευτεροβάθμιο Δικαστήριο επί τη βάσει των επισκοπηθεισών παραδοχών με την προσβαλλομένη απόφασή του, αφού δέχθηκε από ουσιαστικής απόψεως την έφεση του αναιρεσιβλήτου και εξαφάνισε την εκκληθείσα 36/2009 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Χίου, απέρριψε την (κατ’ επιτρεπτή δικονομική επικουρικότητα) βάση της χρησικτησίας, απορριφθείσης δηλαδή της αγωγής (του αναιρεσείοντος) ως κατ’ ουσίαν αβάσιμης. Εν τούτοις με καθοριστικό τον γνώμονα της προρρηθείσης νομικής σκέψεως, αναδεικνύεται η εκτροπή του Εφετείου απ’ το έρεισμα του ορθού δικανικού συλλογισμού, ήτοι ιδρύεται η αντιστοίχως καταλογιζομένη αναιρετική πλημμέλεια και η βασιμότης του λόγου αυτού (1ου Α’ μέρος) αναιρέσεως. Το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, ως μη ώφειλε, δέχθηκε για την κρισιολογηθείσα περίπτωση (του ευρισκομένου στην νήσο Χίο επιδίκου ακινήτου) την τεκμαρτή κυριότητα του αναιρεσιβλήτου, αν και το εν προκειμένω επιβεβλημένο ήτο να επωμισθεί έκαστος διάδικος τα ίδια αυτού αποδεικτικά βάρη τεκμηριώσεως των ισχυρισμών μέσω της ακροαματικής διελκυστίνδος και υπό το τρίπτυχο της επικλήσεως, προσκομιδής και αποδείξεως αυτών. Επομένως, είναι βάσιμος, κατά τα ως άνω, ο προμνησθείς λόγος αναιρέσεως, ενώ μετά ταύτα παρέλκει η έρευνα των λοιπών λόγων αναιρέσεως (1ος λόγος-δεύτερο μέρος, 2ος, 3ος και 4ος-τελευταίος, με τους οποίους προσάπτονται τα υπ’ αρ. 8, 19, 11α και 19 του άρθρου 559 ΚΠολΔ σφάλματα αντιστοίχως).

VI. Κατά συνέπεια, η εν λόγω εφετειακή απόφαση κατέστη (εν όλω) αναιρετέα, κατά τα άνω εκτιθέμενα.

VII. Μετ’ αναίρεσιν η υπόθεση πρέπει να παραπεμφθεί στο (Τριμελές) Εφετείο Βορείου Αιγαίου (μεταβατικής έδρας Χίου), του οποίου είναι δυνατή η σύνθεση από άλλους δικαστές, πλην των πρότερον δικασάντων (άρθρ. 580 παρ. 3 ΚΠολΔ). Τέλος, πρέπει, συμφώνως προς το διατακτικό, να επιβληθεί η δικαστική δαπάνη του νικώντος αναιρεσείοντος, κατά παραδοχήν του αιτήματός του, στο ηττώμενο αναιρεσίβλητο (άρθρ. 176, 183, 191 παρ. 2 ΚΠολΔ και 22 ν. 3693/1957, ως ισχύει), μη τιθεμένου ζητήματος καταβολής και επιστροφής στον αναιρεσείοντα παραβόλου, ως εκ του χρόνου ασκήσεως της αιτήσεως αναιρέσεως.-

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Αναιρεί την 6/2011 απόφαση του Εφετείου Αιγαίου (μεταβατικής έδρας Χίου).

Παραπέμπει την υπόθεση προς περαιτέρω εκδίκαση στο Εφετείο (Τριμελές) Βορείου Αιγαίου (μεταβατικής Έδρας Χίου), το οποίο θα συγκροτηθεί από άλλους δικαστές, πλην αυτών που εξέδωσαν την αναιρουμένη απόφαση. Και - Επιβάλλει στο αναιρεσίβλητο την δικαστική δαπάνη του αναιρεσείοντος, την οποία ορίζει στο ποσό των τριακοσίων ευρώ (300 €).

ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε στην Αθήνα, στις 20 Δεκεμβρίου 2016.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στην Αθήνα, στις 10 Ιανουαρίου 2017.

Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Α.Π. 81/2017