Απόφαση 172 / 2014 (Γ, ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ)
Θέμα
Χρησικτησία.
Περίληψη:
Χρησικτησία τακτική. Απαραίτητο στοιχείο, μεταξύ των άλλων, και η ύπαρξη τίτλου, νομίμου ή νομιζομένου. Αβάσιμοι οι λόγοι αναίρεσης ..
από τους αρ. 8 και 19 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ. Απαράδεκτοι όταν αφορούν επουσιώδεις ισχυρισμούς, όπως οι αρνητικοί της ενστάσεως ισχυρισμοί.Θέμα
Χρησικτησία.
Περίληψη:
Χρησικτησία τακτική. Απαραίτητο στοιχείο, μεταξύ των άλλων, και η ύπαρξη τίτλου, νομίμου ή νομιζομένου. Αβάσιμοι οι λόγοι αναίρεσης ..
Αριθμός 172/2014
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Γ' Πολιτικό Τμήμα
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Ιωάννη Σίδερη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Παναγιώτη Ρουμπή, Ερωτόκριτο Καλούδη, Αργύριο Σταυράκη και Ελένη Διονυσοπούλου, Αρεοπαγίτες.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του, στις 6 Νοεμβρίου 2013, με την παρουσία και της γραμματέως Αγγελικής Ανυφαντή, για να δικάσει την εξής υπόθεση μεταξύ:
Του αναιρεσείοντος: Ι. Μ. του Φ., κατοίκου ..., ο οποίος εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Γρηγόριο Παπαδογιάννη.
Της αναιρεσίβλητης: Π. συζ. Ε. Μ., κατοίκου ..., η οποία εκπροσωπήθηκε από την πληρεξούσια δικηγόρο της Αναστασία Νικολακοπούλου.
Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 29/1/1999 αγωγή της ήδη αναιρεσίβλητης, που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Ρεθύμνου. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 18/2000 μη οριστική, 93/2463/ΜΤ/130/2008 οριστική του ίδιου Δικαστηρίου και 231/2011 του Εφετείου Κρήτης. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητεί ο αναιρεσείων με την από 15/5/2012 αίτησή του.
Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Αργύριος Σταυράκης ανέγνωσε την από 15/9/2013 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της αίτησης αναίρεσης.
Ο πληρεξούσιος του αναιρεσείοντος ζήτησε την παραδοχή της αίτησης, η πληρεξούσια της αναιρεσίβλητης την απόρριψή της, καθένας δε την καταδίκη του αντιδίκου μέρους στη δικαστική δαπάνη του.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Από τις διατάξεις των άρθρων 1041 και 1043 του ΑΚ προκύπτει ότι απαραίτητο στοιχείο για την απόκτηση της κυριότητας ακινήτου με τακτική χρησικτησία είναι μεταξύ των άλλων και ο νόμιμος τίτλος, ενώ αρκεί και νομιζόμενος, εάν πέραν της καλής πίστεως ως προς τη νομή δικαιολογείται και καλή πίστη του νομέα ως προς τον τίτλο. Αν επομένως δεν υπάρχει τίτλος, νόμιμος ή νομιζόμενος, δεν είναι δυνατή η κτήση κυριότητας με τακτική χρησικτησία και αν ακόμη συντρέχουν οι λοιποί όροι του νόμου (νομή και καλή πίστη επί δεκαετία). Εξάλλου, κατά το άρθρο 559 αρ. 8 του ΚΠολΔ αναίρεση επιτρέπεται και αν το δικαστήριο παρά το νόμο έλαβε υπόψη πράγματα που δεν προτάθηκαν ή δεν έλαβε υπόψη πράγματα που προτάθηκαν και έχουν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης. Ως "πράγματα" κατά την έννοια της διάταξης αυτής θεωρούνται οι πραγματικοί ισχυρισμοί που έχουν αυτοτελή ύπαρξη και τείνουν στη θεμελίωση, κατάλυση ή παρακώλυση ουσιαστικού ή δικονομικού δικαιώματος που ασκήθηκε είτε ως επιθετικό είτε ως αμυντικό μέσο και στηρίζουν επομένως το αίτημα αγωγής, ανταγωγής, ένστασης ή αντένστασης (ΟλομΑΠ 3/1997), καθώς και ο λόγος εφέσεως (ΟλομΑΠ 11/1996), όχι δε οι ισχυρισμοί που αποτελούν αιτιολογημένη άρνηση των προηγουμένων ή επιχειρήματα ή συμπεράσματα των διαδίκων ή του δικαστηρίου που συνάγονται από την εκτίμηση των αποδείξεων, ούτε οι αόριστοι, απαράδεκτοι ή αβάσιμοι κατά τον νόμο ισχυρισμοί. Αντιθέτως, δεν στοιχειοθετείται ο λόγος αυτός της αναίρεσης όταν το δικαστήριο έλαβε υπόψη προταθέντα ισχυρισμό (πράγμα) και τον απέρριψε ευθέως για οποιονδήποτε λόγο, τυπικό ή ουσιαστικό, όπως και όταν το δικαστήριο αντιμετωπίζει και απορρίπτει κατ'ουσίαν, εκ των πραγμάτων, προβληθέντα ισχυρισμό, δεχόμενο ως αποδειχθέντα γεγονότα αντίθετα προς εκείνα που τον συγκροτούν (ΑΠ 1363/2008). Τέλος, ο αναιρετικός λόγος από τον αρ.19 του ίδιου άρθρου 559 του ΚΠολΔ για έλλειψη νόμιμη βάσης της απόφασης εξαιτίας ανεπαρκών ή (και) αντιφατικών αιτιολογιών σε ζήτημα που ασκεί ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης δεν δημιουργείται όταν το δικαστήριο διαλαμβάνει στην απόφασή του επαρκείς και χωρίς αντιφάσεις αιτιολογίες οι οποίες στηρίζουν το αποδεικτικό του πόρισμα και επιτρέπουν τον αναιρετικό έλεγχο της ορθής εφαρμογής των κανόνων του ουσιαστικού δικαίου.
Εν προκειμένω το Εφετείο δέχθηκε ότι το επίδικο ακίνητο, εμβαδού 184,12 τ.μ. περιήλθε στην αναιρεσίβλητη ως τμήμα μείζονος ακινήτου, εμβαδού 968,92 τ.μ., με δωρεά από τον πενθερό της και πατέρα του αναιρεσείοντος (αδελφού του συζύγου της) Φ. Μ. δυνάμει του νομίμως μεταγραφέντος υπ'αριθμ. …/1981 συμβολαίου, ότι το επίδικο αυτό τμήμα δεν περιλαμβάνεται στο υπ'αριθμ. …/1976 συμβόλαιο δωρεάς με το οποίο ο ρηθείς δικαιοπάροχος της αναιρεσίβλητης είχε μεταβιβάσει στον αναιρεσείοντα το αναφερόμενο σ'αυτό όμορο ακίνητο, εκτάσεως τεσσάρων περίπου στρεμμάτων, ότι ο αναιρεσείων το πρώτον το έτος 1986 κατέλαβε το επίδικο τμήμα, ενεργώντας σ'αυτό τις αναφερόμενες διακατοχικές πράξεις, ενώ καμία τέτοια πράξη του αναιρεσείοντος στο επίδικο προ του έτους 1986 δεν αποδείχθηκε, και, ότι επομένως δέχεται το Εφετείο, ο αναιρεσείων δεν έγινε κύριος του επιδίκου με παράγωγο τρόπο (δωρεά από κύριο) ή (ούτε) με πρωτότυπο (χρησικτησία) μέχρι την άσκηση της αγωγής -Φεβρ.1999), όπως ο ίδιος είχε κατ'ένσταση (δικής του κυριότητας) ισχυρισθεί πρωτοδίκως και κατ'έφεση, στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο προς αντίκρουση της ένδικης διεκδικητικής αγωγής της αναιρεσίβλητης, η οποία (αγωγή) και, έγινε δεκτή από το Εφετείο. Παρότι στην αναιρεσιβαλλομένη αναφέρεται ισχυρισμός του αναιρεσείοντος, ως εναγομένου-εκκαλούντος, για έκτακτη χρησικτησία επί του επιδίκου, όχι δε και για τακτική, την οποία είχε πράγματι επικαλεστεί ο τελευταίος, οι ανωτέρω παραδοχές του Εφετείου ότι το επίδικο δεν περιλαμβάνεται στον τίτλο κτήσεως του αναιρεσείοντος (συμβόλαιο υπ'αριθμ. …/1976) εμπεριέχουν αρνητική κρίση και για την προβληθείσα από τον αναρεσείοντα τακτική χρησικτησία, απαραίτητο στοιχείο της οποίας, κατά τα προεκτεθέντα, είναι η ύπαρξη νόμιμου τίτλου (ο αναιρεσείων, όπως προκύπτει από τις πρωτόδικες προτάσεις του και το δικόγραφο της εφέσεώς του, δεν είχε επικαλεστεί νομιζόμενο κατ'άρθρον 1043, τίτλο), ο οποίος και δεν συντρέχει εν προκειμένω, κατά τις ειρημένες παραδοχές του Εφετείου. 'Ετσι το Εφετείο αφενός μεν έλαβε υπόψη και τον ισχυρισμό του αναιρεσείοντος για τακτική χρησικτησία επί του επιδίκου, αφετέρου δε διέλαβε στην απόφασή του επαρκείς αιτιολογίες ως προς το ουσιώδες αυτό ζήτημα, οι οποίες στηρίξουν το σχετικό αποδεικτικό πόρισμα του δικαστηρίου και επιτρέπουν τον αναιρετικό έλεγχο της ορθής εφαρμογής της οικείας ως άνω ουσιαστικής διάταξης του άρθρου 1041 του ΑΚ, τα δε αντίθετα που υποστηρίζει ο αναιρεσείων με τον πρώτο, από τους αρ.8 και 19 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ, λόγους της αιτήσεώς του είναι αβάσιμα. Υπό τις προαναφερθείσες παραδοχές του το Εφετείο διέλαβε επαρκείς, με την ανωτέρω έννοια, αιτιολογίες και ως προς τη νομή (χρόνος ενάρξεως) του αναιρεσείοντος επί του επιδίκου (1986), και είναι επίσης αβάσιμα τα αντίθετα που υποστηρίζει ο αναιρεσείων με τον τρίτο, πρώτο σκέλος, λόγο του αναιρετηρίου. Με τον δεύτερο λόγο του αναιρετηρίου και υπό την επίκληση του αριθμού 8 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ προσάπτεται η αιτίαση ότι το Εφετείο παρά τον νόμο έλαβε υπόψη ισχυρισμό που δεν είχε προτείνει η αναιρεσίβλητη-ενάγουσα, ότι δηλαδή η τελευταία είχε εκφράσει αντιρρήσεις και είχε αντιδράσει στις διακατοχικές πράξεις του αναιρεσείοντος επί του επιδίκου, και απέρριψε έτσι το Εφετείο την εκ του άρθρου 281 του ΑΚ ένσταση του αναιρεσείοντος, με την οποία ο τελευταίος ισχυριζόταν τα αντίθετα, με τον τρίτο δε, σκέλος δεύτερο, από τον αριθμό 19 του ίδιου άρθρου, λόγο του αναιρετηρίου προσάπτονται στην αναιρεσιβαλλομένη ανεπαρκείς αιτιολογίες ως προς την σχετική με τις αντιρρήσεις και αντιδράσεις του αυτές παραδοχές του Εφετείου. Οι εξεταζόμενοι αυτοί λόγοι αναιρέσεως είναι απαράδεκτοι, αφού οι ανωτέρω αρνητικοί της ενστάσεως ισχυρισμοί της αναιρεσίβλητης δεν είναι ουσιώδεις κατά την προρρηθείσα έννοια του άρθρου 559 αρ.8 και 19 του ΚΠολΔ, και οι σχετικές παραδοχές του δικαστηρίου δεν ελέγχονται με τους ειρημένους λόγους αναιρέσεως. Κατ'ακολουθίαν των ανωτέρω πρέπει ν'απορριφθεί η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως, να διαταχθεί η εισαγωγή στο δημόσιο Ταμείο του κατατεθέντος παραβόλου, κατά το άρθρο 495 παρ.4 του ΚΠολΔ, που προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ.2 του ν.4055/2012, και να καταδικασθεί ο αναιρεσείων στην αναφερόμενη στο διατακτικό δικαστική δαπάνη της αναιρεσίβλητης, κατά το νόμιμο αίτημα της τελευταίας (Ιάρθρ.176 και 183 του ΚΠολΔ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 15-5-2012 αίτηση του Ι.Μ. για αναίρεση της υπ'αριθμ. 231/2011 απόφασης του Εφετείου Κρήτης.
Διατάσσει να εισαχθεί στο Δημόσιο Ταμείο το κατατεθέν παράβολο. Και
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στη δικαστική δαπάνη της αναιρεσίβλητης, την οποία ορίζει στο ποσό των δύο χιλιάδων επτακοσίων (2.700) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 16 Δεκεμβρίου 2013.
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 22 Ιανουαρίου 2014.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Από τις διατάξεις των άρθρων 1041 και 1043 του ΑΚ προκύπτει ότι απαραίτητο στοιχείο για την απόκτηση της κυριότητας ακινήτου με τακτική χρησικτησία είναι μεταξύ των άλλων και ο νόμιμος τίτλος, ενώ αρκεί και νομιζόμενος, εάν πέραν της καλής πίστεως ως προς τη νομή δικαιολογείται και καλή πίστη του νομέα ως προς τον τίτλο. Αν επομένως δεν υπάρχει τίτλος, νόμιμος ή νομιζόμενος, δεν είναι δυνατή η κτήση κυριότητας με τακτική χρησικτησία και αν ακόμη συντρέχουν οι λοιποί όροι του νόμου (νομή και καλή πίστη επί δεκαετία). Εξάλλου, κατά το άρθρο 559 αρ. 8 του ΚΠολΔ αναίρεση επιτρέπεται και αν το δικαστήριο παρά το νόμο έλαβε υπόψη πράγματα που δεν προτάθηκαν ή δεν έλαβε υπόψη πράγματα που προτάθηκαν και έχουν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης. Ως "πράγματα" κατά την έννοια της διάταξης αυτής θεωρούνται οι πραγματικοί ισχυρισμοί που έχουν αυτοτελή ύπαρξη και τείνουν στη θεμελίωση, κατάλυση ή παρακώλυση ουσιαστικού ή δικονομικού δικαιώματος που ασκήθηκε είτε ως επιθετικό είτε ως αμυντικό μέσο και στηρίζουν επομένως το αίτημα αγωγής, ανταγωγής, ένστασης ή αντένστασης (ΟλομΑΠ 3/1997), καθώς και ο λόγος εφέσεως (ΟλομΑΠ 11/1996), όχι δε οι ισχυρισμοί που αποτελούν αιτιολογημένη άρνηση των προηγουμένων ή επιχειρήματα ή συμπεράσματα των διαδίκων ή του δικαστηρίου που συνάγονται από την εκτίμηση των αποδείξεων, ούτε οι αόριστοι, απαράδεκτοι ή αβάσιμοι κατά τον νόμο ισχυρισμοί. Αντιθέτως, δεν στοιχειοθετείται ο λόγος αυτός της αναίρεσης όταν το δικαστήριο έλαβε υπόψη προταθέντα ισχυρισμό (πράγμα) και τον απέρριψε ευθέως για οποιονδήποτε λόγο, τυπικό ή ουσιαστικό, όπως και όταν το δικαστήριο αντιμετωπίζει και απορρίπτει κατ'ουσίαν, εκ των πραγμάτων, προβληθέντα ισχυρισμό, δεχόμενο ως αποδειχθέντα γεγονότα αντίθετα προς εκείνα που τον συγκροτούν (ΑΠ 1363/2008). Τέλος, ο αναιρετικός λόγος από τον αρ.19 του ίδιου άρθρου 559 του ΚΠολΔ για έλλειψη νόμιμη βάσης της απόφασης εξαιτίας ανεπαρκών ή (και) αντιφατικών αιτιολογιών σε ζήτημα που ασκεί ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης δεν δημιουργείται όταν το δικαστήριο διαλαμβάνει στην απόφασή του επαρκείς και χωρίς αντιφάσεις αιτιολογίες οι οποίες στηρίζουν το αποδεικτικό του πόρισμα και επιτρέπουν τον αναιρετικό έλεγχο της ορθής εφαρμογής των κανόνων του ουσιαστικού δικαίου.
Εν προκειμένω το Εφετείο δέχθηκε ότι το επίδικο ακίνητο, εμβαδού 184,12 τ.μ. περιήλθε στην αναιρεσίβλητη ως τμήμα μείζονος ακινήτου, εμβαδού 968,92 τ.μ., με δωρεά από τον πενθερό της και πατέρα του αναιρεσείοντος (αδελφού του συζύγου της) Φ. Μ. δυνάμει του νομίμως μεταγραφέντος υπ'αριθμ. …/1981 συμβολαίου, ότι το επίδικο αυτό τμήμα δεν περιλαμβάνεται στο υπ'αριθμ. …/1976 συμβόλαιο δωρεάς με το οποίο ο ρηθείς δικαιοπάροχος της αναιρεσίβλητης είχε μεταβιβάσει στον αναιρεσείοντα το αναφερόμενο σ'αυτό όμορο ακίνητο, εκτάσεως τεσσάρων περίπου στρεμμάτων, ότι ο αναιρεσείων το πρώτον το έτος 1986 κατέλαβε το επίδικο τμήμα, ενεργώντας σ'αυτό τις αναφερόμενες διακατοχικές πράξεις, ενώ καμία τέτοια πράξη του αναιρεσείοντος στο επίδικο προ του έτους 1986 δεν αποδείχθηκε, και, ότι επομένως δέχεται το Εφετείο, ο αναιρεσείων δεν έγινε κύριος του επιδίκου με παράγωγο τρόπο (δωρεά από κύριο) ή (ούτε) με πρωτότυπο (χρησικτησία) μέχρι την άσκηση της αγωγής -Φεβρ.1999), όπως ο ίδιος είχε κατ'ένσταση (δικής του κυριότητας) ισχυρισθεί πρωτοδίκως και κατ'έφεση, στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο προς αντίκρουση της ένδικης διεκδικητικής αγωγής της αναιρεσίβλητης, η οποία (αγωγή) και, έγινε δεκτή από το Εφετείο. Παρότι στην αναιρεσιβαλλομένη αναφέρεται ισχυρισμός του αναιρεσείοντος, ως εναγομένου-εκκαλούντος, για έκτακτη χρησικτησία επί του επιδίκου, όχι δε και για τακτική, την οποία είχε πράγματι επικαλεστεί ο τελευταίος, οι ανωτέρω παραδοχές του Εφετείου ότι το επίδικο δεν περιλαμβάνεται στον τίτλο κτήσεως του αναιρεσείοντος (συμβόλαιο υπ'αριθμ. …/1976) εμπεριέχουν αρνητική κρίση και για την προβληθείσα από τον αναρεσείοντα τακτική χρησικτησία, απαραίτητο στοιχείο της οποίας, κατά τα προεκτεθέντα, είναι η ύπαρξη νόμιμου τίτλου (ο αναιρεσείων, όπως προκύπτει από τις πρωτόδικες προτάσεις του και το δικόγραφο της εφέσεώς του, δεν είχε επικαλεστεί νομιζόμενο κατ'άρθρον 1043, τίτλο), ο οποίος και δεν συντρέχει εν προκειμένω, κατά τις ειρημένες παραδοχές του Εφετείου. 'Ετσι το Εφετείο αφενός μεν έλαβε υπόψη και τον ισχυρισμό του αναιρεσείοντος για τακτική χρησικτησία επί του επιδίκου, αφετέρου δε διέλαβε στην απόφασή του επαρκείς αιτιολογίες ως προς το ουσιώδες αυτό ζήτημα, οι οποίες στηρίξουν το σχετικό αποδεικτικό πόρισμα του δικαστηρίου και επιτρέπουν τον αναιρετικό έλεγχο της ορθής εφαρμογής της οικείας ως άνω ουσιαστικής διάταξης του άρθρου 1041 του ΑΚ, τα δε αντίθετα που υποστηρίζει ο αναιρεσείων με τον πρώτο, από τους αρ.8 και 19 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ, λόγους της αιτήσεώς του είναι αβάσιμα. Υπό τις προαναφερθείσες παραδοχές του το Εφετείο διέλαβε επαρκείς, με την ανωτέρω έννοια, αιτιολογίες και ως προς τη νομή (χρόνος ενάρξεως) του αναιρεσείοντος επί του επιδίκου (1986), και είναι επίσης αβάσιμα τα αντίθετα που υποστηρίζει ο αναιρεσείων με τον τρίτο, πρώτο σκέλος, λόγο του αναιρετηρίου. Με τον δεύτερο λόγο του αναιρετηρίου και υπό την επίκληση του αριθμού 8 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ προσάπτεται η αιτίαση ότι το Εφετείο παρά τον νόμο έλαβε υπόψη ισχυρισμό που δεν είχε προτείνει η αναιρεσίβλητη-ενάγουσα, ότι δηλαδή η τελευταία είχε εκφράσει αντιρρήσεις και είχε αντιδράσει στις διακατοχικές πράξεις του αναιρεσείοντος επί του επιδίκου, και απέρριψε έτσι το Εφετείο την εκ του άρθρου 281 του ΑΚ ένσταση του αναιρεσείοντος, με την οποία ο τελευταίος ισχυριζόταν τα αντίθετα, με τον τρίτο δε, σκέλος δεύτερο, από τον αριθμό 19 του ίδιου άρθρου, λόγο του αναιρετηρίου προσάπτονται στην αναιρεσιβαλλομένη ανεπαρκείς αιτιολογίες ως προς την σχετική με τις αντιρρήσεις και αντιδράσεις του αυτές παραδοχές του Εφετείου. Οι εξεταζόμενοι αυτοί λόγοι αναιρέσεως είναι απαράδεκτοι, αφού οι ανωτέρω αρνητικοί της ενστάσεως ισχυρισμοί της αναιρεσίβλητης δεν είναι ουσιώδεις κατά την προρρηθείσα έννοια του άρθρου 559 αρ.8 και 19 του ΚΠολΔ, και οι σχετικές παραδοχές του δικαστηρίου δεν ελέγχονται με τους ειρημένους λόγους αναιρέσεως. Κατ'ακολουθίαν των ανωτέρω πρέπει ν'απορριφθεί η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως, να διαταχθεί η εισαγωγή στο δημόσιο Ταμείο του κατατεθέντος παραβόλου, κατά το άρθρο 495 παρ.4 του ΚΠολΔ, που προστέθηκε με το άρθρο 12 παρ.2 του ν.4055/2012, και να καταδικασθεί ο αναιρεσείων στην αναφερόμενη στο διατακτικό δικαστική δαπάνη της αναιρεσίβλητης, κατά το νόμιμο αίτημα της τελευταίας (Ιάρθρ.176 και 183 του ΚΠολΔ).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 15-5-2012 αίτηση του Ι.Μ. για αναίρεση της υπ'αριθμ. 231/2011 απόφασης του Εφετείου Κρήτης.
Διατάσσει να εισαχθεί στο Δημόσιο Ταμείο το κατατεθέν παράβολο. Και
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στη δικαστική δαπάνη της αναιρεσίβλητης, την οποία ορίζει στο ποσό των δύο χιλιάδων επτακοσίων (2.700) ευρώ.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 16 Δεκεμβρίου 2013.
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 22 Ιανουαρίου 2014.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου