ΔΠρΑθ 931/2019: Ελάχιστος αριθμός ημερών ασφάλισης για ανανέωση αρχικής άδειας διαμονής κατ’ άρθρο 91 παρ. 11 ν.3386/05

ΔΠρΑθ 931/2019: Ελάχιστος αριθμός ημερών ασφάλισης για ανανέωση αρχικής άδειας διαμονής κατ’ άρθρο 91 παρ. 11 ν.3386/05

8. Επειδή, περαιτέρω, η αιτούσα προβάλλει ότι μη νομίμως και κατά παράβαση της.. αρχής της ισότητας η Διοίκηση εφάρμοσε την υπ΄αρ.160/2006 ΚΥΑ, η οποία θέτει ως προϋπόθεση τον αριθμό των 100 ημερών ασφάλισης για την ανανέωση άδειων διαμονής βάσει των διατάξεων του άρθρου 91 παρ. 11 του ν.3386/2005 για εξαρτημένη εργασία, αντί να εφαρμόσει με βάση το χρόνο έκδοσης της προηγούμενης άδειας διαμονής της (30.3.2009) και την υποβολή της αίτησης της για ανανέωση (4.6.2009) τη νεότερη υπ΄αρ.1356/2009 ΚΥΑ, στην οποία προβλέπεται ότι κάτοχοι αδειών διαμονής υπό το νομοθετικό καθεστώς του άρθρου 18 παρ. 4 του ν.3536/2007, το οποίο, κατά την αιτούσα, ταυτίζεται κατά περιεχόμενο με τις προϋποθέσεις του άρθρου 91 παρ. 11 του ν.3386/2005, δεν υποχρεούνται να έχουν πραγματοποιήσει ελάχιστο αριθμό ημερών ασφάλισης, προκειμένου να ανανεώσουν τις άδειες διαμονής τους για εξαρτημένη εργασία. Περαιτέρω, κατά τους ισχυρισμούς της αιτούσας, εν προκειμένω έπρεπε να εφαρμοστούν οι διατάξεις της υπ’ αρ.1356/2009 ΚΥΑ ως ευμενέστερες. Ο λόγος περί του ότι κατά το νόμο εφαρμοστέα διάταξη είναι αυτή του κεφαλαίου Β της 1356/2009 ΚΥΑ, πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος, διότι την περίπτωση της αιτούσας ως κατόχου άδειας διαμονής βάσει των διατάξεων του άρθρου 91 παρ. 11 του ν.3386/2005, που επιθυμεί να ανανεώσει την άδεια της για εξαρτημένη εργασία, ρυθμίζει ρητά η ΚΥΑ 160/2006, απαιτώντας την πραγματοποίηση ελάχιστου αριθμού εργασίας, και όχι η μεταγενέστερη ΚΥΑ 1356/2009, η οποία ρυθμίζει τις περιπτώσεις των αλλοδαπών κατόχων αδειών διαμονής βάσει των διατάξεων του άρθρου 18 παρ. 4 του ν.3536/2007, οι οποίοι, ομοίως, επιθυμούν να ανανεώσουν την άδεια διαμονής τους για εξαρτημένη εργασία. Εξάλλου, ενόψει του ότι κρίσιμος χρόνος για τον υπολογισμό των απαιτούμενων από το άρθρο 15 του ν.3386/2005 και την σχετική 160/2006 ΚΥΑ, ημερών εργασίας, είναι το προγενέστερο της αίτησης για ανανέωση διάστημα και όχι ο χρόνος υποβολής της ή τυχόν μεταγενέστερος χρόνος έκδοσης της άδειας που έχει ήδη λήξει, νομίμως η Διοίκηση εφάρμοσε εν προκειμένω την 160/2006 ΚΥΑ και όχι την μεταγενέστερη 1356/2009 ΚΥΑ, η οποία αφορά τους ήδη έχοντες άδεια διαμονής κατά τη διαδικασία του άρθρου 18 παρ.4 του ν.3536/2007. Περαιτέρω, ως προς τις αιτιάσεις της αιτούσας που αφορούν στην παραβίαση της αρχής της ισότητας κατά το σκέλος της άνισης μεταχείρισης που προκύπτει από την εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 91 παρ. 11 του ν.3386/2005 και της αντίστοιχης ΚΥΑ, και όχι εκείνης του άρθρου 18 παρ. 4 του ν.3536/2007, αυτές παρίστανται αβάσιμες, διότι, εν προκειμένω οι αλλοδαποί, οι οποίοι ήταν κάτοχοι άδειας διαμονής βάσει των διατάξεων της παραγράφου 91 παρ. 11 και επιθυμούσαν να ανανεώσουν την άδειά τους για εξαρτημένη εργασία, τελούν υπό διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με εκείνους που ήταν κάτοχοι άδειας διαμονής με βάση το άρθρο 18 παρ. 4 και επιθυμούσαν, ομοίως, να ανανεώσουν την άδειά τους για εξαρτημένη εργασία. Και τούτο, διότι ναι μεν και στις δυο περιπτώσεις των ως άνω εξαιρετικών διατάξεων ο κοινός νομοθέτης επεδίωξε την οριστική καταγραφή του συνόλου των υπηκόων τρίτων χωρών που βεβαιωμένα διαβιούσαν παράνομα στη χώρα και την οριστική εκκαθάριση του χρόνιου σχετικού προβλήματος, όμως με τις διατάξεις του άρθρου 18 παρ.4 του ν.3536/2007 εξειδικεύθηκαν αλλά και εμπλουτίστηκαν τα δυνάμενα να θεμελιώσουν την κρίση της Διοίκησης, κατά περίπτωση, περί απόδειξης της διαμονής των αλλοδαπών στη χώρα προ της 31.12.2004, στοιχεία, ιδίως δε, αναφορικώς με τα μέλη της οικογένειας των αιτούντων (βλ. ΣΤΕ 101-3, 623-6 επταμ. 1506, 1830, 3913/2013, 290 επταμ. 1112, 1973-5 επταμ. 2112, 2625, 2909, 2980-2, 3313/2012 κ.α.). Σε κάθε περίπτωση, ο κοινός νομοθέτης δεν εμποδίζεται από την ανωτέρω αρχή να θεσπίζει ειδικές προϋποθέσεις χορήγησης και ανανέωσης αδειών διαμονής για τους αλλοδαπούς αποβλέποντας σε θεμιτούς σκοπούς δημοσίου συμφέροντος, όπως την κυριαρχικώς ασκούμενη μεταναστευτική πολιτική (βλ. ΣΤΕ 5029, 2107/2012), χωρίς να δεσμεύεται, κατ΄αρχήν, η Διοίκηση να εφαρμόσει τυχόν μεταγενέστερες, έστω επιεικέστερες νομοθετικές διατάξεις.