Θέμα
Ισχυρισμός αυτοτελής, Ποινή, Αναίρεση μερική, Πρακτικά συνεδρίασης, Προφορική ανάπτυξη, Απόφαση.
Ισχυρισμός αυτοτελής, Ποινή, Αναίρεση μερική, Πρακτικά συνεδρίασης, Προφορική ανάπτυξη, Απόφαση.
Περίληψη:
1) Η απόφαση για την παύση της ποινικής διώξεως ή για την κήρυξη αυτής απαράδεκτης λόγω εκκρεμοδικίας είναι μεν οριστική, δεν υφίσταται όμως δικονομική υποχρέωση για να λάβει αυτή ξεχωριστό αριθμό, διότι η απόφαση είναι ενιαία τόσο ως προς το μέρος περί κηρύξεως της ποινικής διώξεως απαράδεκτης, όσο και ως ..
προς το επόμενο περί ενοχής. Πέραν τούτου ο αναιρεσείων δεν έχει έννομο συμφέρον να προβάλει τέτοιο λόγο ακυρότητας. 2) Οι αυτοτελείς ισχυρισμοί και ενστάσεις πρέπει να αναπτύσσονται και προφορικά. Η καταχώρησή τους και μόνο στα πρακτικά δεν είναι αρκετή για το παραδεκτό τους. 3) Αναιρείται εν μέρει η απόφαση και δη ως προς το μέρος της με το οποίο ο αναιρεσείων κηρύχθηκε ένοχος και καταδικάστηκε και για πράξη, για την οποία η ποινική δίωξη είχε κηρυχθεί απαράδεκτη λόγω εκκρεμοδικίας και παραπέμπεται η υπόθεση, για νέα επιμέτρηση της ποινής. Αναιρεί και παραπέμπει.
1) Η απόφαση για την παύση της ποινικής διώξεως ή για την κήρυξη αυτής απαράδεκτης λόγω εκκρεμοδικίας είναι μεν οριστική, δεν υφίσταται όμως δικονομική υποχρέωση για να λάβει αυτή ξεχωριστό αριθμό, διότι η απόφαση είναι ενιαία τόσο ως προς το μέρος περί κηρύξεως της ποινικής διώξεως απαράδεκτης, όσο και ως ..
προς το επόμενο περί ενοχής. Πέραν τούτου ο αναιρεσείων δεν έχει έννομο συμφέρον να προβάλει τέτοιο λόγο ακυρότητας. 2) Οι αυτοτελείς ισχυρισμοί και ενστάσεις πρέπει να αναπτύσσονται και προφορικά. Η καταχώρησή τους και μόνο στα πρακτικά δεν είναι αρκετή για το παραδεκτό τους. 3) Αναιρείται εν μέρει η απόφαση και δη ως προς το μέρος της με το οποίο ο αναιρεσείων κηρύχθηκε ένοχος και καταδικάστηκε και για πράξη, για την οποία η ποινική δίωξη είχε κηρυχθεί απαράδεκτη λόγω εκκρεμοδικίας και παραπέμπεται η υπόθεση, για νέα επιμέτρηση της ποινής. Αναιρεί και παραπέμπει.
Αριθμός 973/2008
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Α' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΔΙΑΚΟΠΩΝ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Χαράλαμπο Δημάδη, Προεδρεύοντα
Αρεοπαγίτη, ως αρχαιότερο μέλος της συνθέσεως, Μιχαήλ Θεοχαρίδη,
Βασίλειο Λυκούδη, Ελευθέριο Νικολόπουλο και Ανδρέα Τσόλια-Εισηγητή,
Αρεοπαγίτες.
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 3 Ιουλίου 2007, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ρούσσου-Εμμανουήλ Παπαδάκη και του Γραμματέως Χρήστου Πήτα, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος-κατηγορουμένου ........., που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Γεώργιο Λιάπη, για αναίρεση της 20964/2007 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών.
Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων-κατηγορούμενος, ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 14 Μαΐου 2007 αίτησή του αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 979/2007.
Αφού άκουσε Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να γίνει δεκτή εν μέρει η προκείμενη αίτηση αναίρεσης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Επειδή, από τις διατάξεις των άρθρων 371 παρ. 1 και 370 παρ. 1 εδ. γ' του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, συνάγεται ότι η απόφαση για την παύση της ποινικής διώξεως είναι οριστική και εκδίδεται και δημοσιεύεται ξεχωριστά όπως κάθε οριστική απόφαση ποινικού δικαστηρίου. Όμως, απ' αυτό και μόνο, δεν υφίσταται δικονομική υποχρέωση όπως το μέρος της αποφάσεως, που αφορά την κήρυξη της ποινικής διώξεως απαράδεκτης λόγω εκκρεμοδικίας για ανέγερση κτίσματος εντός δασικής εκτάσεως να έχει χωριστό αριθμό, διότι η απόφαση είναι ενιαία τόσο ως προς το μέρος περί κηρύξεως της ποινικής διώξεως ως απαράδεκτης, όσο και ως προς το επόμενο περί ενοχής. Πέραν όμως τούτων, ο αναιρεσείων δεν έχει έννομο συμφέρον, κατ' άρθρο 463 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, να προβάλει τέτοιο λόγο ακυρότητας, διότι η απόφαση δεν θίγει καθ' οιονδήποτε τρόπο τα συμφέροντα του.
Συνεπώς ο τρίτος λόγος της αναιρέσεως, με τον οποίο ο αναιρεσείων ισχυρίζεται τα αντίθετα είναι απαράδεκτος και ως εκ τούτου απορριπτέος. Επειδή, η καταδικαστική απόφαση έχει την απαιτούμενη από τις διατάξεις των άρθρων 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει λόγο αναιρέσεως από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' του ίδιου Κώδικα, όταν εκτίθενται σ' αυτή με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά περιστατικά, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος για το οποίο καταδικάσθηκε ο κατηγορούμενος, τα αποδεικτικά μέσα από τα οποία προέκυψαν τα περιστατικά αυτά και οι νομικοί συλλογισμοί, με τους οποίους έγινε η υπαγωγή των περιστατικών αυτών στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόσθηκε, για την ύπαρξη δε τέτοιας αιτιολογίας είναι επιτρεπτή η αλληλοσυμπλήρωση του αιτιολογικού με το διατακτικό, που αποτελούν ενιαίο σύνολο. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από τον συνδυασμό του σκεπτικού προς το διατακτικό της προσβαλλόμενης αποφάσεως, που παραδεκτώς αλληλοσυμπληρώνονται, το δίκασαν ως Εφετείο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, με την 20.964/2007 απόφασή του, χωρίς να απαντήσει προηγουμένως στους αυτοτελείς ισχυρισμούς του κατηγορουμένου, οι οποίοι καταχωρίστηκαν στα πρακτικά, διότι δεν έχε τέτοια υποχρέωση, αφού οι αυτοτελείς αυτοί ισχυρισμοί, όπως προκύπτει από τα ως άνω πρακτικά, δεν αναπτύχθηκαν και προφορικώς και επομένως δεν προβλήθηκαν παραδεκτώς, δέχθηκε, κατά την αναιρετικώς ανέλεγκτη περί τα πράγματα κρίση του, μετά από εκτίμηση και αξιολόγηση των κατ' είδος αναφερόμενων αποδεικτικών μέσων, ότι "αποδείχθηκε ότι στη ...... Αττικής ο κατηγορούμενος, κατά το χρονικό διάστημα από 1.6.1999 έως 31.12.99, εντός δημόσιας δασικής έκτασης, εμβαδού 0, 4185 στρεμμ. στη θέση "......" ανήγειρε χωρίς δικαίωμα κτίσμα, ήτοι περίφραξη στερεά συνδεδεμένη με το έδαφος, που διέθετε συρματόπλεγμα. Επίσης, προέβη στην κατασκευή οικίας, διαστάσεων 9 Χ 10 μ (εμβαδού 90 τ.μ.), καθώς και σε περίφραξη χωρίς προηγουμένως να εφοδιασθεί με την απαιτούμενη άδεια της αρμόδιας πολεοδομικής υπηρεσίας. Ο κατηγορούμενος επικαλέσθηκε την παράγραφο 3 II του άρθρου 3 του Ν. 998/1979, όπως τροποποιήθηκε, ισχυριζόμενος ότι η δασική έκταση είναι μικρότερη από 0,3 εκτάρια, που απαιτεί ο νόμος για να χαρακτηρισθεί κάποια έκταση ως δασική, πλην όπως προέκυψε από την κατάθεση του δασοφύλακα, σε συνδυασμό με το ακριβές φωτοαντίγραφο του κτηματικού χάρτη, η επίδικη έκταση αφορά τμήμα μείζονος εκτάσεως δασικής και βρίσκεται σε σχέση αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης με άλλες γειτονικές εκτάσεις, που συνιστούν δάσος ή δασική έκταση. Όσον αφορά την πράξη της κατασκευής της οικίας εντός της δασικής έκτασης, θα πρέπει να κηρυχθεί απαράδεκτη η ποινική δίωξη, λόγω εκκρεμοδικίας, διότι ο κατηγορούμενος έχει καταδικασθεί για την ίδια πράξη με την υπ' αριθ. 53212/06 απόφαση του Δικαστηρίου τούτου. Τέλος, πρέπει να απορριφθεί ο ισχυρισμός περί παραγραφής της πράξης, με την αιτιολογία ότι του κλητηρίου θεσπίσματος έλαβε ο κατηγορούμενος γνώση το πρώτον στις 5.12.2006, διότι όπως προκύπτει από το από ....... αποδεικτικό επίδοσης κλητηρίου θεσπίσματος προς άγνωστης διαμονής κατηγορούμενο, ο τελευταίος κλητεύθηκε νομοτύπως την ανωτέρω ημερομηνία για τη δικάσιμο της 27.4.2004, ενώπιον του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου (οπότε και δικάστηκε ερήμην) και του επιδόθηκε το κλητήριο θέσπισμα. Την ανωτέρω ημερομηνία δεν είχε συμπληρωθεί πενταετία αλλά ούτε και οκταετία από την τέλεση της πράξης". Ακολούθως το Τριμελές Πλημμελειοδικείο, αφού δέχθηκε τυπικά την έφεση του κατηγορουμένου κατά της 56.268/2004 αποφάσεως του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, 1) κήρυξε απαράδεκτη την ποινική δίωξη κατά του ήδη αναιρεσείοντος, λόγω εκκρεμοδικίας, του ότι αυτός "στην δασική θέση "....." της περιφέρειας ...... Αττικής κατά το χρονικό διάστημα από 1.6.99, μέχρι 31.12.9 εντός δημόσιας δασικής έκτασης, χωρίς δικαίωμα ανήγειρε κτίσμα. Συγκεκριμένα ο κατηγορούμενος εντός δημόσιας δασικής έκτασης, εμβαδού 0,4185 στρεμμάτων που βρίσκεται στην ανωτέρω δασική θέση, προέβη στην κατασκευή κτίσματος διαστάσεων 9 Χ 10 μ και εμβαδού 90. τ.μ." και 2) Κήρυξε τον κατηγορούμενο ένοχο του ότι "στη δασική θέση "...." της περιφέρειας ...... Αττικής, κατά το χρονικό διάστημα 1.6.99 μέχρι 31.12.99, α) εντός δημόσιας δασικής έκτασης, εμβαδού 0,418 στρεμμάτων που βρίσκεται στην ίδια δασική θέση, προέβη στην κατασκευή περίφραξης, συνδεδεμένης στερεά με το έδαφος, που έφερε και συρματόπλεγμα και β) με πρόθεση προέβη ως ιδιοκτήτης στη κατασκευή κτίσματος και περίφραξης (όπως ανωτέρω) χωρίς προηγουμένως να εφοδιασθεί με την απαιτούμενη άδεια της αρμόδιας πολεοδομικής υπηρεσίας". Έτσι η προσβαλλόμενη απόφαση έχει την απαιτούμενη από το Σύνταγμα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, αφού εκτίθενται σ' αυτή με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά περιστατικά, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος για το οποίο καταδικάσθηκε ο κατηγορούμενος, τα αποδεικτικά μέσα από τα οποία προέκυψαν τα περιστατικά αυτά και οι νομικοί συλλογισμοί, με τους οποίους έγινε η υπαγωγή των περιστατικών αυτών στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόσθηκε. Όμως, το Δικαστήριο με την ίδια απόφαση, ενώ κήρυξε απαράδεκτη την ποινική δίωξη λόγω εκκρεμοδικίας, ως προς την ανέγερση του κτίσματος, εν τούτοις, στο διατακτικό, όπως αναφέρεται παραπάνω, στην β' πράξη, καταδίκασε τον αναιρεσείοντα για αυθαίρετη οικοδομική εργασία (χωρίς άδεια της πολεοδομικής υπηρεσίας) και για το κτίσμα (που γι' αυτό προηγουμένως είχε κηρυχθεί απαράδεκτη η ποινική δίωξη) και για την περίφραξη. Έτσι όμως υπερέβη το δικαστήριο την εξουσία του και ως προς αυτό, κατέστησε αναιρετέα την απόφαση του. Κατά συνέπεια, η υπό κρίσην αναίρεση θα πρέπει να γίνει δεκτή και να αναιρεθεί εν μέρει η προσβαλλόμενη απόφαση (δηλαδή εκτός από το μέρος που αφορά την χωρίς άδεια της πολεοδομικής υπηρεσίας κατασκευασθείσα περίφραξη) και να παραπεμφθεί η υπόθεση στο ίδιο Δικαστήριο, που θα συγκροτηθεί από άλλους δικαστές (άρθρο 519 ΚΠΔ) προκειμένου να προβεί σε νέα επιμέτρηση της ποινής. ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
Αναιρεί την 20.964/2007 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, κατά το μέρος με το οποίο κηρύχθηκε ο αναιρεσείων ένοχος και για την ανέγερση κτίσματος χωρίς άδεια της πολεοδομικής υπηρεσίας.
Παραπέμπει την υπόθεση, κατά το αναιρούμενο μέρος για νέα συζήτηση στο ίδιο Δικαστήριο, συγκροτούμενο από άλλους δικαστές εκτός από εκείνους που δίκασαν προηγουμένως, προκειμένου να γίνει νέα επιμέτρηση της ποινής.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 10 Ιανουαρίου 2008.
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 10 Απριλίου 2008.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 3 Ιουλίου 2007, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ρούσσου-Εμμανουήλ Παπαδάκη και του Γραμματέως Χρήστου Πήτα, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος-κατηγορουμένου ........., που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Γεώργιο Λιάπη, για αναίρεση της 20964/2007 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών.
Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων-κατηγορούμενος, ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 14 Μαΐου 2007 αίτησή του αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 979/2007.
Αφού άκουσε Τον πληρεξούσιο δικηγόρο του αναιρεσείοντος, που ζήτησε όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να γίνει δεκτή εν μέρει η προκείμενη αίτηση αναίρεσης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Επειδή, από τις διατάξεις των άρθρων 371 παρ. 1 και 370 παρ. 1 εδ. γ' του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, συνάγεται ότι η απόφαση για την παύση της ποινικής διώξεως είναι οριστική και εκδίδεται και δημοσιεύεται ξεχωριστά όπως κάθε οριστική απόφαση ποινικού δικαστηρίου. Όμως, απ' αυτό και μόνο, δεν υφίσταται δικονομική υποχρέωση όπως το μέρος της αποφάσεως, που αφορά την κήρυξη της ποινικής διώξεως απαράδεκτης λόγω εκκρεμοδικίας για ανέγερση κτίσματος εντός δασικής εκτάσεως να έχει χωριστό αριθμό, διότι η απόφαση είναι ενιαία τόσο ως προς το μέρος περί κηρύξεως της ποινικής διώξεως ως απαράδεκτης, όσο και ως προς το επόμενο περί ενοχής. Πέραν όμως τούτων, ο αναιρεσείων δεν έχει έννομο συμφέρον, κατ' άρθρο 463 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, να προβάλει τέτοιο λόγο ακυρότητας, διότι η απόφαση δεν θίγει καθ' οιονδήποτε τρόπο τα συμφέροντα του.
Συνεπώς ο τρίτος λόγος της αναιρέσεως, με τον οποίο ο αναιρεσείων ισχυρίζεται τα αντίθετα είναι απαράδεκτος και ως εκ τούτου απορριπτέος. Επειδή, η καταδικαστική απόφαση έχει την απαιτούμενη από τις διατάξεις των άρθρων 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει λόγο αναιρέσεως από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' του ίδιου Κώδικα, όταν εκτίθενται σ' αυτή με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά περιστατικά, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος για το οποίο καταδικάσθηκε ο κατηγορούμενος, τα αποδεικτικά μέσα από τα οποία προέκυψαν τα περιστατικά αυτά και οι νομικοί συλλογισμοί, με τους οποίους έγινε η υπαγωγή των περιστατικών αυτών στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόσθηκε, για την ύπαρξη δε τέτοιας αιτιολογίας είναι επιτρεπτή η αλληλοσυμπλήρωση του αιτιολογικού με το διατακτικό, που αποτελούν ενιαίο σύνολο. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από τον συνδυασμό του σκεπτικού προς το διατακτικό της προσβαλλόμενης αποφάσεως, που παραδεκτώς αλληλοσυμπληρώνονται, το δίκασαν ως Εφετείο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, με την 20.964/2007 απόφασή του, χωρίς να απαντήσει προηγουμένως στους αυτοτελείς ισχυρισμούς του κατηγορουμένου, οι οποίοι καταχωρίστηκαν στα πρακτικά, διότι δεν έχε τέτοια υποχρέωση, αφού οι αυτοτελείς αυτοί ισχυρισμοί, όπως προκύπτει από τα ως άνω πρακτικά, δεν αναπτύχθηκαν και προφορικώς και επομένως δεν προβλήθηκαν παραδεκτώς, δέχθηκε, κατά την αναιρετικώς ανέλεγκτη περί τα πράγματα κρίση του, μετά από εκτίμηση και αξιολόγηση των κατ' είδος αναφερόμενων αποδεικτικών μέσων, ότι "αποδείχθηκε ότι στη ...... Αττικής ο κατηγορούμενος, κατά το χρονικό διάστημα από 1.6.1999 έως 31.12.99, εντός δημόσιας δασικής έκτασης, εμβαδού 0, 4185 στρεμμ. στη θέση "......" ανήγειρε χωρίς δικαίωμα κτίσμα, ήτοι περίφραξη στερεά συνδεδεμένη με το έδαφος, που διέθετε συρματόπλεγμα. Επίσης, προέβη στην κατασκευή οικίας, διαστάσεων 9 Χ 10 μ (εμβαδού 90 τ.μ.), καθώς και σε περίφραξη χωρίς προηγουμένως να εφοδιασθεί με την απαιτούμενη άδεια της αρμόδιας πολεοδομικής υπηρεσίας. Ο κατηγορούμενος επικαλέσθηκε την παράγραφο 3 II του άρθρου 3 του Ν. 998/1979, όπως τροποποιήθηκε, ισχυριζόμενος ότι η δασική έκταση είναι μικρότερη από 0,3 εκτάρια, που απαιτεί ο νόμος για να χαρακτηρισθεί κάποια έκταση ως δασική, πλην όπως προέκυψε από την κατάθεση του δασοφύλακα, σε συνδυασμό με το ακριβές φωτοαντίγραφο του κτηματικού χάρτη, η επίδικη έκταση αφορά τμήμα μείζονος εκτάσεως δασικής και βρίσκεται σε σχέση αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης με άλλες γειτονικές εκτάσεις, που συνιστούν δάσος ή δασική έκταση. Όσον αφορά την πράξη της κατασκευής της οικίας εντός της δασικής έκτασης, θα πρέπει να κηρυχθεί απαράδεκτη η ποινική δίωξη, λόγω εκκρεμοδικίας, διότι ο κατηγορούμενος έχει καταδικασθεί για την ίδια πράξη με την υπ' αριθ. 53212/06 απόφαση του Δικαστηρίου τούτου. Τέλος, πρέπει να απορριφθεί ο ισχυρισμός περί παραγραφής της πράξης, με την αιτιολογία ότι του κλητηρίου θεσπίσματος έλαβε ο κατηγορούμενος γνώση το πρώτον στις 5.12.2006, διότι όπως προκύπτει από το από ....... αποδεικτικό επίδοσης κλητηρίου θεσπίσματος προς άγνωστης διαμονής κατηγορούμενο, ο τελευταίος κλητεύθηκε νομοτύπως την ανωτέρω ημερομηνία για τη δικάσιμο της 27.4.2004, ενώπιον του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου (οπότε και δικάστηκε ερήμην) και του επιδόθηκε το κλητήριο θέσπισμα. Την ανωτέρω ημερομηνία δεν είχε συμπληρωθεί πενταετία αλλά ούτε και οκταετία από την τέλεση της πράξης". Ακολούθως το Τριμελές Πλημμελειοδικείο, αφού δέχθηκε τυπικά την έφεση του κατηγορουμένου κατά της 56.268/2004 αποφάσεως του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, 1) κήρυξε απαράδεκτη την ποινική δίωξη κατά του ήδη αναιρεσείοντος, λόγω εκκρεμοδικίας, του ότι αυτός "στην δασική θέση "....." της περιφέρειας ...... Αττικής κατά το χρονικό διάστημα από 1.6.99, μέχρι 31.12.9 εντός δημόσιας δασικής έκτασης, χωρίς δικαίωμα ανήγειρε κτίσμα. Συγκεκριμένα ο κατηγορούμενος εντός δημόσιας δασικής έκτασης, εμβαδού 0,4185 στρεμμάτων που βρίσκεται στην ανωτέρω δασική θέση, προέβη στην κατασκευή κτίσματος διαστάσεων 9 Χ 10 μ και εμβαδού 90. τ.μ." και 2) Κήρυξε τον κατηγορούμενο ένοχο του ότι "στη δασική θέση "...." της περιφέρειας ...... Αττικής, κατά το χρονικό διάστημα 1.6.99 μέχρι 31.12.99, α) εντός δημόσιας δασικής έκτασης, εμβαδού 0,418 στρεμμάτων που βρίσκεται στην ίδια δασική θέση, προέβη στην κατασκευή περίφραξης, συνδεδεμένης στερεά με το έδαφος, που έφερε και συρματόπλεγμα και β) με πρόθεση προέβη ως ιδιοκτήτης στη κατασκευή κτίσματος και περίφραξης (όπως ανωτέρω) χωρίς προηγουμένως να εφοδιασθεί με την απαιτούμενη άδεια της αρμόδιας πολεοδομικής υπηρεσίας". Έτσι η προσβαλλόμενη απόφαση έχει την απαιτούμενη από το Σύνταγμα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, αφού εκτίθενται σ' αυτή με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά περιστατικά, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος για το οποίο καταδικάσθηκε ο κατηγορούμενος, τα αποδεικτικά μέσα από τα οποία προέκυψαν τα περιστατικά αυτά και οι νομικοί συλλογισμοί, με τους οποίους έγινε η υπαγωγή των περιστατικών αυτών στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόσθηκε. Όμως, το Δικαστήριο με την ίδια απόφαση, ενώ κήρυξε απαράδεκτη την ποινική δίωξη λόγω εκκρεμοδικίας, ως προς την ανέγερση του κτίσματος, εν τούτοις, στο διατακτικό, όπως αναφέρεται παραπάνω, στην β' πράξη, καταδίκασε τον αναιρεσείοντα για αυθαίρετη οικοδομική εργασία (χωρίς άδεια της πολεοδομικής υπηρεσίας) και για το κτίσμα (που γι' αυτό προηγουμένως είχε κηρυχθεί απαράδεκτη η ποινική δίωξη) και για την περίφραξη. Έτσι όμως υπερέβη το δικαστήριο την εξουσία του και ως προς αυτό, κατέστησε αναιρετέα την απόφαση του. Κατά συνέπεια, η υπό κρίσην αναίρεση θα πρέπει να γίνει δεκτή και να αναιρεθεί εν μέρει η προσβαλλόμενη απόφαση (δηλαδή εκτός από το μέρος που αφορά την χωρίς άδεια της πολεοδομικής υπηρεσίας κατασκευασθείσα περίφραξη) και να παραπεμφθεί η υπόθεση στο ίδιο Δικαστήριο, που θα συγκροτηθεί από άλλους δικαστές (άρθρο 519 ΚΠΔ) προκειμένου να προβεί σε νέα επιμέτρηση της ποινής. ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
Αναιρεί την 20.964/2007 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, κατά το μέρος με το οποίο κηρύχθηκε ο αναιρεσείων ένοχος και για την ανέγερση κτίσματος χωρίς άδεια της πολεοδομικής υπηρεσίας.
Παραπέμπει την υπόθεση, κατά το αναιρούμενο μέρος για νέα συζήτηση στο ίδιο Δικαστήριο, συγκροτούμενο από άλλους δικαστές εκτός από εκείνους που δίκασαν προηγουμένως, προκειμένου να γίνει νέα επιμέτρηση της ποινής.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 10 Ιανουαρίου 2008.
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 10 Απριλίου 2008.
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου