Α.Π. 1137/2018 (Α2, ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ)
ΑΣΚΗΣΗ ΕΝΔΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ – ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΑΣΚΗΣΗ ΑΥΤΩΝ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Η ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΟΙΚΕΙΟΥ
Αριθμός 1137/2018
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Α2' Πολιτικό Τμήμα
ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους Δικαστές: Ιωσήφ Τσαλαγανίδη, Προεδρεύοντα Αρεοπαγίτη, κωλυομένου του Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Γεωργίου Σακκά, Γεώργιο Κοντό, Αβροκόμη Θούα, Μιλτιάδη Χατζηγεωργίου - Εισηγητή και Γεώργιο Αποστολάκη, Αρεοπαγίτες.
ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του, στις 9 Οκτωβρίου 2017, με την παρουσία και της γραμματέως, Θεοδώρας Παπαδημητρίου, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
Του αναιρεσείοντος: Τ. Ν. του Κ., κατοίκου ... ο οποίος εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του..., με δήλωση του άρθρου 242 παρ.2 του Κ.Πολ.Δ. και Της αναιρεσίβλητης: ανώνυμης ασφαλιστικής εταιρείας με την επωνυμία "……… Α.Ε.", που ... και εκπροσωπείται νόμιμα, εκπροσωπήθηκε δε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της ......
Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 6-7-2011 αγωγή του ήδη αναιρεσείοντος, που κατατέθηκε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Τρικάλων. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 107/2013 του ίδιου Δικαστηρίου και 151/2015 του Τριμελούς Εφετείου Λάρισας. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητεί ο αναιρεσείων με την από 6-9-2016 αίτησή του.
Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο πληρεξούσιος της αναιρεσίβλητης ζήτησε την απόρριψη της κρινόμενης αίτησης και την καταδίκη του αντιδίκου μέρους στη δικαστική δαπάνη.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Επειδή, στο άρθρο 20 § 1 του Συντάγματος ορίζεται ότι "καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και μπορεί να αναπτύξει σ' αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώματα ή συμφέροντά του, όπως νόμος ορίζει". Κατά την έννοια της διατάξεως αυτής επιτρέπεται μεν στον κοινό νομοθέτη η θέσπιση προϋποθέσεων για την παροχή προστασίας από τα δικαστήρια, οι προϋποθέσεις όμως αυτές πρέπει, αφ' ενός μεν να συνάπτονται -και να είναι ανάλογες- με τη λειτουργία των δικαστηρίων και την ανάγκη αποτελεσματικής απονομής της δικαιοσύνης, αφ' ετέρου δε να μην υπερβαίνουν τα όρια εκείνα, πέραν των οποίων θα συνεπάγονταν την κατάλυση του, κατά την εν λόγω διάταξη, δικαιώματος δικαστικής προστασίας. Εξ άλλου, η συνταγματική αυτή διάταξη δεν κατοχυρώνει μεν την ύπαρξη και δευτέρου βαθμού δικαιοδοσίας, διέπει όμως, όταν αυτή προβλέπεται νομοθετικώς, και την άσκηση ενδίκου μέσου ενώπιον δευτεροβαθμίου δικαστηρίου (Σ.τ.Ε. Ολομ. 647/2004 και 3470/2007).
Εξ άλλου από τις συνδυασμένες διατάξεις των άρθρων 495 § 4 Κ.Πολ.Δ. (όπως ίσχυε κατά τον κρίσιμο χρόνο, προστεθείσα με το άρθρο 12 παρ.2 ν.4055/2012 και συμπληρωθείσα με το άρθρο 93 παρ.1 ν.4139/2013) και 577 του ιδίου Κώδικος, προκύπτει ότι εκείνος που ασκεί το ένδικο μέσο της εφέσεως, της αναιρέσεως και της αναψηλαφήσεως, υποχρεούται να καταθέσει παράβολο ποσού διακοσίων (200), τριακοσίων (300) και τετρακοσίων (400) ευρώ αντίστοιχα, το οποίο παράβολο επισυνάπτεται στην έκθεση που συντάσσει ο γραμματέας, καθώς και ότι, σε περίπτωση που δεν κατατεθεί το παράβολο, το ένδικο αυτό μέσο απορρίπτεται από το δικαστήριο και αυτεπαγγέλτως ως απαράδεκτο. Το δικαστήριο δε, σε περίπτωση ολικής ή μερικής νίκης του καταθέσαντος, διατάσσει την επιστροφή σ' αυτόν του παραβόλου, άλλως διατάσσει τη εισαγωγή του στο δημόσιο ταμείο. Υποχρέωση καταβολής παραβόλου δεν υφίσταται στις διαφορές των (προϊσχυόντων) άρθρων 614 αριθμ. 3 και 5, και 592 αριθμ. 1 και 3 Κ.Πολ.Δ. Η θέσπιση του ανωτέρω παραβόλου συμβάλλει στην εύρυθμη λειτουργία των δικαστηρίων και στην ταχεία και αποτελεσματική απονομή της δικαιοσύνης, δια της περιστολής της προπετούς ασκήσεως αβασίμων ενδίκων μέσων, κυρίως εφέσεως και αναιρέσεως, χωρίς να θίγεται το ατομικό δικαίωμα προσφυγής στη δικαιοσύνη, αφού το ύψος του καταβλητέου ποσού, και υπό την παρούσα οικονομική συγκυρία, δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο και σε περίπτωση νίκης (ολικής ή μερικής) επιστρέφεται στον καταθέσαντα διάδικο, σε κάθε περίπτωση δε, η οικονομική αδυναμία καταβολής του μπορεί να αντιμετωπισθεί δια του θεσμού του ευεργετήματος πενίας.
Επομένως, η δια των ανωτέρω διατάξεων θέσπιση του παραβόλου τούτου δεν αντίκειται στις αυξημένης ισχύος διατάξεις που προβλέπουν το ρηθέν ατομικό δικαίωμα, ήτοι των άρθρων 20 § 1 του Συντάγματος και 6 § 1 της ΕΣΔΑ και των πρωτοκόλλων αυτής, οι οποίες δεν στερούν από τον κοινό νομοθέτη το δικαίωμα, στα πλαίσια της ελευθερίας του για την καθιέρωση των ενδίκων μέσων, να θεσπίζει και δικονομικές προϋποθέσεις για την άσκηση αυτών και γενικότερα για την πρόοδο της δίκης , εφόσον αυτές, ως εν προκειμένω, συνάπτονται με την ανάγκη της ταχείας και αποτελεσματικής απονομής της δικαιοσύνης και δεν επάγονται άμεση ή έμμεση κατάλυση του ατομικού δικαιώματος που προστατεύεται από τις διατάξεις αυτές (πρβλ.Α.Ε.Δ. 33/1995, 27/2004).
Στην προκειμένη περίπτωση, με την κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως προσβάλλεται η 151/2015 τελεσίδικη απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Λαρίσης, η οποία εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων κατά την τακτική διαδικασία. Η απόφαση αυτή, απορρίπτοντας την έφεση του ήδη αναιρεσείοντος, επικύρωσε την υπ' αριθμ. 107/2013 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Τρικάλων, που είχε απορρίψει την αγωγή του, με την οποία ζητούσε να υποχρεωθεί η αναιρεσίβλητη να του καταβάλει το ποσό των 663.168,99 €, άλλως το ποσό των 492.732 €, που αφορά την ασφαλισθείσα άλλως την πραγματική αξία του ασφαλισθέντος -έναντι πυρός- πράγματος (δηλ. του κτίσματος που στεγάζει κινηματογράφο αλλά και του περιεχομένου αυτού), λόγω του ότι είχε επέλθει η ασφαλιστική περίπτωση. Όμως, όπως προκύπτει από την από 13-9-2016 έκθεση της αρμόδιας γραμματέως του Εφετείου Λαρίσης Μαγδαληνής Γκιτέρσου, η οποία επισυνάπτεται στο επικυρωμένο αντίγραφο της από 6-9-2016 αιτήσεως αναιρέσεως που υπάρχει στη δικογραφία, το δικόγραφο αυτής κατατέθηκε χωρίς το οικείο παράβολο των τριακοσίων (300) ευρώ, για το οποίο γίνεται ειδική μνεία περί τούτου στην ως άνω έκθεση. Επομένως, εφόσον η κρινόμενη αίτηση ασκήθηκε χωρίς την κατάθεση του εν λόγω παραβόλου και δεν συντρέχει περίπτωση από τις προβλεπόμενες εξαιρέσεις του άρθρου 495 § 4 εδ. τελευταίο του Κ.Πολ.Δ., λείπει μία από τις προϋποθέσεις του παραδεκτού της, η οποία λαμβάνεται και αυτεπαγγέλτως υπόψη, και για το λόγο αυτό είναι απαράδεκτη. Ο αναιρεσείων στο εν λόγω δικόγραφο επικαλείται ότι η νομοθετική πρόβλεψη για κατάθεση παραβόλου προσκρούει στις αυξημένης τυπικής ισχύος διατάξεις της ΕΣΔΑ (άρθρο 6 § 1) και επομένως είναι ανεφάρμοστη επειδή θίγει τον πυρήνα του ατομικού δικαιώματος προσφυγής στη δικαιοσύνη και ότι ο λόγος θεσπίσεώς του είναι απλώς η αύξηση των δημοσίων εσόδων, ενώ η ανάγκη αποτροπής ασκήσεως αβάσιμων ενδίκων μέσων, την οποία η διάταξη επιχειρεί να υπηρετήσει, θεραπεύεται επαρκώς με την ήδη ισχύουσα διάταξη του άρθρου 205 ΚΠολΔ. Οι αιτιάσεις αυτές είναι αβάσιμες, διότι, όπως ήδη αναφέρθηκε, η θέσπιση του παραβόλου τούτου δεν αντίκειται στις αυξημένης ισχύος διατάξεις που προβλέπουν το ρηθέν ατομικό δικαίωμα, ήτοι των άρθρων 20 § 1 του Συντάγματος και 6 § 1 της ΕΣΔΑ και των πρωτοκόλλων αυτής, οι οποίες δεν στερούν από τον κοινό νομοθέτη το δικαίωμα, στα πλαίσια της ελευθερίας του για την καθιέρωση των ενδίκων μέσων, να θεσπίζει και δικονομικές προϋποθέσεις για την άσκηση αυτών οι οποίες δεν επάγονται άμεση ή έμμεση κατάλυση του ατομικού δικαιώματος που προστατεύεται από τις διατάξεις αυτές.
Κατόπιν αυτών πρέπει ν' απορριφθεί η αίτηση αναιρέσεως ως απαράδεκτη (άρθρο 577 § 2 Κ.Πολ.Δ.), να καταδικασθεί δε ο αναιρεσείων, λόγω της ήττας του, στα δικαστικά έξοδα της αναιρεσίβλητης, σύμφωνα με το σχετικό αίτημα της τελευταίας (άρθρα 176, 183, 191 § 2 Κ.Πολ.Δ.).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Απορρίπτει την από 6-9-2016 αίτηση Τ. Ν. για αναίρεση της 151/2015 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Λάρισας.
Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα της αναιρεσίβλητης, τα οποία ορίζει σε δύο χιλιάδες επτακόσια (2.700) ευρώ ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε στην Αθήνα, στις 13 Ιουνίου 2018.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στην Αθήνα, στις 19 Ιουνίου 2018.
Ο ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ
ΜΕ ΕΠΙΚΛΗΣΗ
Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών όπως τροποποιήθηκε με τα Πρωτόκολλα Νο. 11 και Νο. 14.
6.- Δικαίωμα στην χρήση και απονομή Δικαιοσύνης.
1. Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσία και εντός λογικής προθεσμίας υπό ανεξαρτήτου και αμερολήπτου δικαστηρίου, νομίμως λει- τουργούντος, το οποίον θα αποφασίση, είτε επί των αμφισβητήσεων επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του αστικής φύσεως, είτε επί του βασίμου πάσης εναντίον του κατηγορίας ποινικής φύσεως. Η απόφασις δέον να εκδοθή δημοσία, η είσοδος όμως εις την αίθουσαν των συνεδριάσεων δύναται να απαγορευθή εις τον τύπον και τον κοινόν καθ' όλην ή μέρος της διαρκείας της δίκης προς το συμφέρον της ηθικής, της δημοσίας τάξεως ή της εθνικής ασφαλείας εν δημοκρατική κοινωνία, όταν τούτο ενδείκνυται υπό των συμφερόντων των ανηλίκων ή της ιδιωτικής ζωής των διαδίκων, ή εν τω κρινομένω υπό του Δικαστηρίου ως απολύτως αναγκαίου μέτρω, όταν υπό ειδικάς συνθήκας η δημοσιότης θα ηδύνατο να παραβλάψη τα συμφέροντα της δικαιοσύνης.
2. Παν πρόσωπον κατηγορούμενον επί αδικήματι τεκμαίρεται ότι είναι αθώον μέχρι της νομίμου αποδείξεως της ενοχής του.
3. Ειδικώτερον, πας κατηγορούμενος έχει δικαίωμα :
α) όπως πληροφορηθή, εν τη βραχυτέρα προθεσμία εις γλώσσαν την οποίαν εννοεί και εν λεπτομερεία την φύσιν και τον λόγον της εναντίον του κατηγορίας.
β) όπως διαθέτη τον χρόνο και τας αναγκαίας ευκολίας προς προετοιμασίαν της υπερασπίσεώς του.
γ) όπως υπερασπίση ο ίδιος εαυτόν ή αναθέση την υπεράσπισίν του εις συνήγορον της εκλογής του, εν ή δε περιπτώσει δεν διαθέτει τα μέσα να πληρώση συνήγορον να τω παρασχεθή τοιούτος δωρεάν, όταν τούτο ενδείκνυται υπό του συμφέροντος της δικαιοσύνης.
δ) να εξετάση ή ζητήση όπως εξετασθώσιν οι μάρτυρες κατηγορίας και επιτύχη την πρόσκλησιν και εξέτασιν των μαρτύρων υπερασπίσεως υπό τους αυτούς όρους ως των μαρτύρων κατηγορίας.
ε) να τύχη δωρεάν παραστάσεως διερμηνέως, εάν δεν εννοεί ή δεν ομιλεί την χρησιμοποιουμένην εις το δικαστήριον γλώσσαν.
https://www.tetravivlos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου