Ειδικότερα το Εφετείο δέχτηκε ότι δυνάμει
του από 1-10-2003 ιδιωτικού συμφωνητικού το αναιρεσίβλητο εκμίσθωσε στην
αναιρεσείουσα ένα πολυώροφο κτίριο στην Αθήνα, επί της διασταύρωσης των
οδών ..., για διάστημα 20 ετών και με μηνιαίο μίσθωμα 34.000 ευρώ,
αναπροσαρμοζόμενο κατά 4% ετησίως, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως
ξενοδοχείο, ότι η μισθώτρια, αν και χρησιμοποιούσε ακώλυτα το μίσθιο,
από τον Ιούνιο του έτους 2010, επικαλούμενη οικονομική δυσχέρεια, έπαυσε
να καταβάλει μισθώματα γνωστοποιώντας παράλληλα στο αναιρεσίβλητο τη
διακοπή της λειτουργίας της επιχείρησής της από 31-10-2010 και ζητώντας
τη συναινετική λύση της μίσθωσης, ότι το αναιρεσίβλητο ενέμεινε στη
μίσθωση, ότι το μίσθιο αποδόθηκε τελικά στις 4-3-2011 σε εκτέλεση της
414/31-1-2011 διαταγής αποδόσεως του Δικαστή του Μονομελούς Πρωτοδικείου
Αθηνών, ότι η διακοπή της λειτουργίας της επιχείρησης της μισθώτριας
και η συνακόλουθη διακοπή της χρήσης του μισθίου από αυτή δεν συνιστούν
ανώτερη βία και λόγο απαλλαγής της από την καταβολή μισθώματος και ότι η
αναιρεσείουσα υποχρεούται να καταβάλει τα επίδικα μισθώματα στο
αναιρεσίβλητο. ..